“Een jaar later zag ik mijn eerste live-concert, Fleetwood Mac in een stadion in Minneapolis. Niet lang daarna verscheen Tusk. Mijn vrienden gingen er heen, we rookten voor het eerst pod. Dat weet ik nog goed. Ik herinner me van het concert alleen Over My Head nog, een Stevie Nicks-song, maar verder was Fleetwood Mac niet echt iets voor mij.”
Jazz
“Ik begon me rond mijn zestiende serieus te interesseren voor jazz; van popjazz tot postbop. Van vrienden leende ik A Love Supreme van John Coltrane, Sketches of Spain van Miles Davis, Easy Living van Sonny Rollins.
We hadden thuis alleen de lokale zenders, maar dan deden ze nauwelijks iets aan jazz. Behalve één keer per week een uurtje om middernacht. Daar bleef ik voor op. Ik raakte steeds meer geobsedeerd door jazz. Ging naar concerten van Jean-Luc Ponty, Stephan Grappelli, Weather Report, Chick Corea.”
Audiofiel
“Ik ben een soort van zonderlinge audiofiel. Ik ben iemand die precies weet wanneer iets slecht of goed klinkt, maar die daar verder niet zo veel om geeft. Hoe noem je zo iemand? Mijn ouders hadden een schitterende platenspeler, klonk fantastisch. Ik had een heel goedkoop torentje, klonk verschrikkelijk. Maar dat vond ik helemaal niet zo erg. Ik kon naar cassettes luisteren, naar de radio. Tegenwoordig ben ik wel ik iets kritischer, maar dan vooral op mijn eigen opnames. Thuis niet zo erg. Mijn iPod Nano is mijn stereo.”
