“Ik ga nog geregeld naar concerten. Laatst zag ik drie bands op één avond. The Whitefield Brothers, een vage, maar gave Duitse funkband, het fantastische Wilco en rockabillyzangeres Imelda May. Ze speelden alle drie in een andere zaal van Paradiso, maar we konden zo doorlopen zonder er uitgetrapt te worden. Niet doorvertellen, hè! Wat betreft nieuwe muziek probeer ik op de hoogte te blijven, koop veel blaadjes en ga op de recensies af. Mijn laatste ontdekking is White Denim, te gekke freakband.”

Deejayen & platenjacht
“Ik ben niet zo’n muzikant die in zijn vrije tijd niets liever wil dan rust. Ik heb dat nooit begrepen. Nee, ook dán wil ik muziek. En zeker ook in de tourbus. We staan met New Cool veel in de file. Dan ben ik de deejay. Niks leukers dan in een bus vol muzikanten plaatjes draaien; komt het door de ballotage? Cd’s kopen vind ik leuk. Ik heb er enkele duizenden. Ik ga vaak naar Phantasio, vroeger de platenwinkel van Phill Tilly [gitarist van  Moke -red], en naar Concerto in Amsterdam. Of Demonfuzz hier in Rotterdam, daar hebben ze uitsluitend vinyl. Vinyl klinkt gewoon beter, dat is wetenschappelijk vastgesteld, punt. We zijn massaal voor de gek gehouden toen de cd kwam. Onlangs heb ik nog drie vuilniszakken met cd’s bij het straatvuil gezet. Dat zou ik met vinyl nooit doen. Maar ik ben niet iemand die heel vaak op vinyljacht gaat en twaalf meter platen heeft staan. Heb daar gewoon geen geld voor. Ben laatst wel met Jules [vriend Deelder -red] nog naar Londen geweest op platenjacht. [Lachend:] Maar eigenlijk is daar voor hem niks meer aan: ‘heb ik al, heb ik ook al, heb ik al drie keer’, zo gaat dat dan in die platenzaken. Maar hij is wel een goede graadmeter voor wat ik koop, alles wat hij heeft is namelijk goed. Je kunt blind afgaan op zijn smaak.”

 

Junkies & genieën
“Ik ben als liefhebber redelijk allround ingesteld. Ik kan alleen niet zo goed tegen mainstream. Alsof mainstream de enige keuze zou zijn. Zo’n Borsato, vreselijk. Het is niet eens van hemzelf wat ‘ie zingt, maar vaak van die Italiaanse troep. Hetzelfde verhaal bij Hazes, die doet me niks, al is mijn vriendin, een rasechte Rotterdamse, er af en toe dol op. Geef mij maar de dingen aan de rand, links van het midden, veel interessanter. Ik ben een groot Nick Cave-fan. Hou van wereldse dingen als latin en afrofunk, zoals Fela Kuti en Manu Dibango. Maar jazz is wel echt mijn ding ja, om het even lekker fout te zeggen. Al ben ik niet zo dol op de huidige ‘echte’ jazz, met van die esoterische nummers waarvan het lijkt alsof het hele nummer één lang intro is. Het moet met de deur in huis vallen, rocken. Denk aan oude boppers als Hank Mobley, Stan Getz, Sonny Rollins, Charlie Parker, John Coltrane en Art Blakey, kun je allemaal blind kopen. Als je de jazz wilt leren spelen, dan moet je Art Blakeys At The Cafe Bohemia volume1 & 2 [uit 1955 -red] uit je kop leren, dan ben je een flink end. Daar wordt verschrikkelijk goed op gespeeld. En daarna ga je verder met alle andere oude Blue Note-platen. De meeste heb ik zelf wel.”