De Röst is gebouwd rond de vernieuwde SoundEngine-technologie van Hegel, dat trouw aan de merkfilosofie alle vervorming en kleuring probeert te vermijden. Dat doet Hegel door een combinatie te zoeken van de kwaliteiten van klasse A (puur, maar weinig efficiënt) en klasse A/B (neigend tot crossover-vervorming, maar wel zuinig), wat SoundEngine op ingenieuze manier doet door vervorming pro-actief tegen te gaan (een zogenaamde feed-forward-aanpak). Voor alle duidelijkheid: de Röst is dus wel een A/B-versterker.
Het einddoel van SoundEngine is het signaal te versterken zonder iets toe te voegen. Dat doel doet wat denken aan de bedrijfsfilosofie van KEF, die stelt altijd naar een natuurgetrouwe weergave te streven. Misschien daarom dat Hegel en KEF in een aantal landen samen verdeeld worden. Wij hebben de Röst echter beluisterd met onze Dali Rubicon 6-speakers, luidsprekers die absoluut een eigen karakter bezitten.
Tijdens het testen van de Röst hebben we onder meer de soundtrack van Star Wars: Force Awakens weer afgestoft. Nu ja, virtueel dan, want we luisteren naar de 96 kHz / 24-bit-versie die we via Roon naar de USB-ingang van de Hegel-versterker sturen. Overigens, als je van ingang wisselt bij de Röst word je begroet door het luide geklik van relays. Tijdens onze test noteerden we een typisch verbruik rond 35 watt, met een sluimerverbruik rond 0,8 watt.
We merken dat net zoals het design de klank van de Röst ons op langere termijn meer en meer beviel. Geen liefde op eerste zicht, maar iets dat groeide naarmate we merkten waar het goed in is. Dat komt omdat de Hegel-klank vrij puur is, weinig gekleurd. Al hebben we wel het gevoel dat de Röst vergeleken met andere Hegel-versterkers die we in het verleden hoorden, toch een heel klein beetje warmer is. We baseren ons nu wel op ons geheugen, wat altijd een beetje hachelijk is als het gaat om geluid.
De Hegel-klank ‘pakt’ het oor misschien niet meteen (afhankelijk van de speakers die er aan hangen), maar als je blijft luisteren besef je dat je wel veel detail hoort en de muziek ook echt vloeit. Grote dynamische sprongen blijken geen probleem voor het SoundEngine-design. Toen we op een bepaald moment naar het fijne strijkerswerk in ‘Han en Leia’ luisteren, met het volume helemaal open, werden we even later uit onze stoel geblazen toen de volgende track, het bombastische ‘March of the Resistance’ begon te spelen. Het is een typische John Williams-moment met veel percussie en een hoger tempo, en dat kan een versterker serieus uitdagen. Voor de Röst, geen probleem.
De percussie knalt echt, waarbij opvalt hoe gecontroleerd de Hegel wel is. Het toestel pakt uit met een bijzonder hoge dempingsfactor (circa 2.000), dus ergens zijn we niet verrast. De Röst is daarom wel een aanrader als je houdt van muziek waar controle belangrijk is. Denk aan Yello, Depeche Mode, Kraftwerk bijvoorbeeld, muziek die op sommige versterker-luidsprekercombinaties gewoonweg niet beroert, maar ook heel wat klassiek werk.
Hegel Röst: Conclusie
Laat je niet misleiden. De onopvallende verschijning die de Röst is, doet uitschijnen dat deze Hegel-versterker weinig bijzonder is. Ergens klopt dat ook, in de zin dat de Röst vooral zorgt dat de kwaliteit van de muziek en de kwaliteiten van je luidsprekers heel zichtbaar wordt. De versterker zelf is behoorlijk transparant en zeer gecontroleerd, wat speaker-matching naar ons gevoel minder cruciaal maakt. Het is ook een versterker voor nu, even geschikt voor audiofiele muziekbronnen als voor muziek afkomstig van zaken als Airplay of DLNA. De mooie DAC- en Airplay-implementatie zorgen daar treffend voor. De IP-controle maakt bovendien meer complexe thuisautomatisatie-scenario’s mogelijk.
