Fun

Oude en nieuwe platen zijn gedraaid. Oude uit eigen vroegere collectie of van de rommelmarkt, nieuwe platen voornamelijk 180 grams heruitgaven en een enkele audiofiele plaat. Wat ik heb geprobeerd is niet al te zeer te letten op de geluidskwaliteit, maar meer aandacht te besteden aan ergonomie, bediening en de fun factor. Hoeveel plezier geeft de plaat mij en wat voor gevoelens komen naar boven. Wie echt audiofiel wil spelen zal meer uit moeten geven dan de 400 euro die elke speler op zich kost. Natuurlijk is het gemakkelijk dit soort spelers af te schilderen als “audiofiel onder de maat”, maar zoals ik in de inleiding al aangaf, dit zijn spelers voor consumenten die het leuk vinden de muziek van vroeger opnieuw te beleven. En daar zijn beide spelers geknipt voor. Elke zondagmorgen hoorde ik thuis drie dingen. Muziek Mozaïek van Willem Duys, de Sound Of Music lp die mijn vader stipt om 12 uur draaide en daarna G.B.J. Hilterman. Jaren heeft dat geduurd. Dat de lp Sound Of Music nog altijd gespeeld kan worden is een wonder. Willem Duys draaide muziek die je op puber leeftijd helemaal niet mooi mocht vinden, maar mij toch in de ban had. Ik denk dan aan bijvoorbeeld de Anita Kerr Singers. Harmonieus en stijlvol. Groot is mijn vreugde als ik van collega Jan de Jeu een lp van deze zangers krijg. Het klinkt zo vertrouwd en zo gemakkelijk. De Pro-ject blinkt uit door de rust van analoge weergave, de Thorens legt meer de nadruk op het uit elkaar trekken van de stemmen. Goud van oud herleeft en ik geniet.

 Een nieuwe uitgave van Kari Bremnes, de dubbel lp Norwegian Mood die ook op cd staat en het vergelijken lp versus cd daarom wel erg eenvoudig maakt. Zowel de Thorens als de Pro-ject moeten hun meerdere erkennen in de cd speler. Er zijn verschillen onderling aan te geven tussen de twee platenspelers. Zo heeft de Thorens duidelijk meer moeite met het weergeven van lange pianonoten. De Pro-ject laat die zeer stabiel horen. De stem van Kari klinkt op de Thorens minder vervormd dan op de Pro-ject. Het Sumiko element legt het hier af tegen Ortofon. Punten die ik noteerde van de Pro-ject zijn: geen armresonanties visueel waarneembaar, voldoende kracht zonder aan helderheid te verliezen. Het geluidsbeeld is robuust. Ten opzichte van de cd is de stem meer verstopt, de bas minder strak, het hoog minder detailrijk en is er meer vervorming hoorbaar. Voordeel van de plaat is het gemak van de weergave die voor ons gehoor zeer waarneembaar is. De Thorens laat een iets ander beeld zien. Hier noteerde ik: geen visuele resonanties zichtbaar, minder muzikaal en benadert meer het geluid (digitale sausje?) van de cd speler. De stem is helderder dan op de Pro-ject, het geheel iets transparanter. Ook hier legt de platenspeler het af tegen de vele malen kostbaarder cd speler. Het laag, midden en hoog is minder en de robuustheid van de Sumiko kan de Ortofon niet evenaren. Wederom een zeer acceptabel geluid dat met plezier naar vinyl laat luisteren.

Even geen vergelijk met cd maar gewoon platen draaien. Kings College Choir uit Cambridge zingt de Psalms Of David. De Pro-ject laat heel duidelijk de luchtwervelingen in de kerk horen (de sub heeft werk). De stemmen zijn wel mooi, maar individueel niet te onderscheiden. Het orgelspel sluit goed aan bij de stemmen, maar high end is het allemaal niet. De Thorens doet het hier beter in een aantal opzichten. Zo zijn de stemmen gemakkelijker hoorbaar als individuele stemmen en is het orgel helderder en goed te volgen. Daar staat tegenover dat de sub ongeveer zwijgt, het voetgestommel van het koor is weg. Heel tegenovergesteld is mijn mening met een heruitgave van Oscar Peterson The Lost Tapes. Op de Pro-ject zet ik die af. Niet mooi en irritant. De overdreven opgenomen bekkens hoor ik niet eens te hard. De Thorens brengt mij wel tot het einde van kant één. Op deze speler is het allemaal wat aangenamer en de neiging tot afzetten is weg. In schrille tegenstelling tot Oscar Peterson staat het draaien van Dire Straits. Met de Pro-ject is dit FUN met een hoofdletter. Daar haal je een platenspeler voor in huis. Helder, stevig, rock, ritme en gevoel. Het komt allemaal boven.Je kijkt zelfs in de opname en Mark Knopfler kun je visualiseren. Ten opzichte van de lp versie wint de cd in technisch opzicht maar verliest van lp op emotioneel vlak. De betrokkenheid met de cd is veel lager. De gitaar klinkt op vinyl rauw en recht voor zijn raap. De stemmen levendig en percussie losjes. Al zouden die instrumenten wat nadrukkelijker aanwezig moeten zijn. De Thorens laat het nu afweten. Minder fun, meer neigend naar de vlakheid van de cd. Het is soms rommelig en de frequentie karakteristiek lijkt hobbelig. Sade tenslotte eindigt voor beide spelers met een fotofinish. De een heeft wat meer druk en staat lekker los (Pro-ject) de ander laat meer detail horen en laat de percussie spreken (Thorens).