Cd en lp vechten om aandacht
Ik lees nog regelmatig van sceptici dat een versterker geen eigen geluid heeft. Hoe zalig zijn de eenvoudigen van geest denk ik dan. Het wordt tijd dat ze eens gaan luisteren en de oren zonder vooroordeel openen. De Unico heeft zeker een eigen geluid dat direct kenbaar wordt gemaakt bij de eerste cd, Rachelle Ferrell “Live in Montreux”. Op onder meer “Prayers dance” doet de Unico mij denken aan een grote uitermate krachtige versterker van Amerikaanse makelij. Het geluid wordt vol overtuiging neergezet in de luisterruimte met grote autoriteit. Flinke druk in het laag en geen minimalisme dat wij kennen van sommige Britse versterkers. Gelijk vol erin. Verder op de cd staat “My funny Valentine” waar een warme gloed over ligt. Die gloed doet volstrekt geen afbreuk aan de snelheid waarmee de informatie naar de luisteraar wordt gedrukt. De Unico is juist een erg snelle versterker, iets waar een combinatie van buis en MosFet borg voor kunnen staan. De stem van Rachelle (de voorgestelde omvang van haar hoofd is misschien een betere uitdrukking op deze plek) is iets kleiner dan je in werkelijkheid mag verwachten. De piano klanken vol, rond en evenwichtig. Er staat een piano, geen pianola. De baslijnen zijn netjes te volgen en de basdrum is ook zonder een subwoofer dik voor elkaar. Opvallend is wel dat tonen relatief snel uitsterven en het geluid daardoor droog wordt. In de hoogste regionen komt het karakter van de buis tot uitdrukking, zijdezacht hoog met een tikje te weinig “bite” naar mijn smaak.
Juist om te genieten van de snelheid van de Unico pak ik Clapton uit het rek. Zijn Layla van de cd Unplugged staat op enige afstand van de luisteraar. Is daarom totaal niet opdringend. Er staat een compleet en stevig stel muzikanten te spelen tussen de speakers aan de andere kant van de kamer. Het gitaarspel is puntig en snel van Slowhand. Het gedreun en voetgeschuifel laten de vier woofers flink wat werk doen en de Unico geeft geen krimp. MosFet’s hebben nog al eens de naam zwak te zijn in de diepe basregionen omdat ze te weinig stroom zouden kunnen leveren. Ik kan u vertellen dat deze Unico wel stroom levert, getuige het feit dat ik mijn sub in de gehele luisterperiode niet echt heb gemist. Net terug van een demonstratie van een super luidspreker ben ik zo dom om dezelfde muziek als daar te draaien. The Eagles met het oude versleten Hotel California van “Hell freezes over”. Dom omdat mijn set niet dat superniveau haalt wat ik elders mocht beluisteren. Toch staat er vuur en passie in de kamer. De percussie zou geprononceerder mogen, de harde S-klanken een stuk harder en waar ik de avond ervoor de balletjes in de sambaballen kon tellen, hoor ik nu zand. Realistisch zijn de drums in mijn huiskamer. De Unico/JM Lab combinatie kan dat behoorlijk evenaren in een doorsnede huiskamer. Eerlijkheid gebiedt mij erbij te vertellen dat de superset ruim 100.000 euro kost en mijn “zooitje” ruw geschat 6000 euro (cd/Unico/luidsprekers).
De Siri’s Svale Band is een audiofiele opname uit het hoge noorden. De fraaie synergie tussen bas en stem staat op de voorgrond. Het “Miss Otis regrets” laat horen hoe een zangeres tegen een bas aan kan leunen zonder ook maar een moment sloom te gaan klinken. De Unico lijkt hier meester in. De hele cd ademt de sfeer uit van Scandinavië. Van een totaal andere orde is de combinatie van drie gitaristen, DiMiola/ De Lucia/ McLauglin die virtuoos hun duels op gitaar vertolken om later als vrienden elkaar met de gitaar te ondersteunen. Klankkast en snaren wisselen onderling een volle klank tegen getokkelde tonen. Sprankelend als water in een donker bos. Elk van de drie muzikanten heeft zijn eigen ruimte. Ik kom tot rust met Patricia Kaas die een cd volspeelde met nummers rechtstreeks uit zogenaamde piano bar’s. Weer is er dat gevoel dat de Unico in vermogen en omvang vele malen groter is dan zijn eigen toch al niet te onderschatten kast. Het geluid is rijk en vol, wat niet alleen mij opvalt maar ook een stel vrienden die langs komen. Elk instrument heeft een plaats en laat voldoende ruimte voor de stem van Kaas. Haar chansons die mij uitermate bekoren worden recht aangedaan door de Unico. Haar USA collega Janis Ian is lichtvoetiger dan de donkere piano bar en sluit het blok cd’s af. Het eenvoudige gitaarspel op de eerste track van “Up till now” doet mij genieten. Ik probeer om hetzelfde geluid te krijgen uit mijn DVD speler als ik die inzet als loopwerk. Al na een paar minuten keer ik terug naar de Teac. Die is meerdere klasses beter om digitale informatie uit de cd te trekken. De Unico laat dat moeiteloos horen.
