The art of listening…

Wat me direct na het aansluiten al opvalt is de grote druk die deze luidspreker neer kan zetten. Enerzijds komt dat doordat ik gewend ben aan het geluid van mijn monitor luidsprekers die minder ver doorlopen in het laag en tot een dergelijke druk niet in staat zijn. Anderzijds komt het doordat ze op dit punt toch weer meer in hun mars lijken te hebben dan de Master Four waar ik ze onwillekeurig mee ga vergelijken. Deze vergelijking is niet helemaal eerlijk. Niet alleen omdat hier sprake is van afwijkende units en een ander prijskaartje, maar ook omdat ik destijds bij de test van de Master Four niet de beschikking had over de Audience PowerChords die voor een deel verantwoordelijk zijn voor dit verschijnsel. De vergelijking dringt zich als het ware op door de vergelijkbare, door neutraliteit gekenmerkte, geluidssignatuur van beide typen luidsprekers die ik inmiddels ken als de Master klanksignatuur. De grote hoeveelheid lage tonen die dit model produceert zijn eigenlijk iets teveel van het goede op de plek die de beide weergevers in mijn luisterruimte toebedeeld zijn. Dit verandert echter wanneer ik onder elk van de luidsprekers een setje van vier plaatjes master base 1 plaats. De bas is gecontroleerd strak en in harmonie met midden en hoog.

Juist de druk maakt dat ik geneigd ben om live opnames te draaien. Bestaat er heerlijker muziek dan live muziek? Bij de eerste luistersessie is dat bijvoorbeeld een dubbel lp van Sting. Het nummer ‘Children’s Crusade’ is op 21 december 1985 in Arnhem opgenomen en brengt een aantal geweldige muzikanten tezamen. Zo was Darryl Jones ‘The Munch’ bassist bij Miles Davis voordat hij bij deze band kwam en speelde Kenny Kirkland eerder keyboards bij jazz grootheden als Wynton Marsalis, Dizzie Gillespie en Elvin Jones. Saxofonist Branford Marsalis speelde eerder met Art Blakey, Dizzie Gillespie, Miles Davis, Clark Terry en broer Wynton Marsalis. Het resultaat mag gehoord worden. Gezamenlijk zetten ze een geweldig optreden neer en de Master Two geeft me het gevoel dat ik er bij ben. Datzelfde gevoel krijg ik wanneer ik vervolgens een dubbel lp draai die verschenen is op het label van Norman Granz dat bekend staat om zijn goede opnames; Pablo. Oscar Peterson is technisch briljant wanneer hij improviseert op ‘It’s a wonderful world’ gedurende het concert in de Royal Festival Hall in Londen op 21 oktober 1978. Via de Master Two luidsprekers staat de piano zeer geloofwaardig pontificaal op het podium en ik kan mijn voet niet stilhouden. This really swings! De Masters zijn tonaal prachtig in balans en de plaatsing is messcherp. Het hoog in de stem van Ferrell klinkt ‘nekhaartjes verleidend’ spits, gedetailleerd en muzikaal in haar sprankelende uitvoering van ‘My Funny Valentine’.

Maar ook studio opnames brengen via de Master Two de emotie over.De in mijn oren en beleving heerlijke stem van Lori Spee komt kippenvel creërend over in ‘House rules’ en  ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Wat een heerlijke speaker is dit dat hij dit effect bij mij teweeg kan brengen. Chapeau! Wanneer ik het nummer voor een tweede maal draai en me concentreer op de verschillende muzieklijnen dan blijken deze allen goed te volgen te zijn. Ze staan mooi los van elkaar met veel lucht en ruimte ertussen. De speakers zijn verdwenen. Het volgende nummer begint met een prachtige strakke bas en genietend draai ik vervolgens de hele cd zonder verder nog kritisch te luisteren. Nog een studio opname en wel één die in dit jaargetijde uitermate tot zijn recht komt; Holly Cole’s ‘Santa Baby’ waarin zij de Kerstman wel zeer sensueel vraagt om een jas van sabelbont en een convertible. Ik kan me niet voorstellen dat de oude grijsaard haar één van beide zal weigeren wanneer ik de toon hoor waarop ze hem uitnodigt; ‘Hurry down my Chimney tonight’. Het orkest met het krachtig aangeblazen koper knalt prachtig dynamisch en doortekend uit de luidsprekers waarbij opvalt hoe snel en gecontroleerd de units op impulsen reageren. Geen sprake van naijlen. De bas is gortdroog. Ontworpen als ze zijn op een snelle versterker, Spectral, voelen de Master Two’s zich ook in hun sas in gezelschap van mijn eveneens als snel te kwalificeren Densen. Op haar meest recente cd ‘Too darn hot!’ klinkt Claire Martin in het titelnummer heerlijk zwoel. Ze staat prachtig los van de begeleiding in de ruimte en de bas van Geoff Gascoyne snort en bromt dat het een lieve lust is. Zowel stem als bas worden met al hun nuances weergegeven waarbij ze prachtig geplaatst worden in het open en transparante geluidsbeeld. 

In het eerste nummer  ‘1st’ van het uit twee nummers bestaande ‘Two Folk Songs’ op kant één van de dubbel lp ‘80/81’ domineert Mike Brecker met zijn saxofoon op een wijze die hem direct herkenbaar maakt. In het veel rustiger ‘2nd’ klinkt de gitaar van Pat Metheny prachtig vrijstaand in de fraai weergegeven ruimte van de Talent Studios in Oslo waar deze ECM opname gemaakt is door Jan Erik Kongshaug. De ritmesectie die in handen is van Jack DeJohnette en Charlie Haden klinkt natuurgetrouw, gedetailleerd en drukvol. Ook de tenor saxofoon die op kant twee doorgegeven is aan Dewey Redman klinkt in het titelnummer fraai genuanceerd. Opvallend is de diepte van het beeld. Pat Metheny is in dit nummer heerlijk virtuoos aanwezig en ieder detail komt sprankelend, vol en afgerond uit de weergevers. Ik kan mijn voet wederom niet stilhouden.