Alvorens je apparatuur van deze klasse in huis hebt vraag je jezelf af wat je er nou van mag verwachten. Zelf ben ik liefhebber van pop en rock en dan voornamelijk van live registraties. Nu weet ik zelf heel goed dat dit nou niet de makkelijkste muziekstromingen zijn en waarbij aan de klank niet altijd de meeste aandacht wordt besteed. Dit in tegenstelling tot veel klassieke -en jazzmuziek uitgaven. Ondanks dit gegeven heeft emotie bij mij nog steeds de hoogste prioriteit. Soms twijfel ik zelfs wel eens aan mijn eigen stereofiel zijn. Ik bedoel, we weten allemaal dat er voldoende platenlabels zijn die in extreme mate aandacht besteden aan de kwaliteitsniveau van de opnamen. Dit is fantastisch voor de liefhebbers van de artiesten die deze labels voeren. Helaas behoor ik niet tot deze groep. Dit alles maakt mij juist extra nieuwsgierig hoe ik mijn muzikale voorkeur op deze High-End set zal ervaren.
De afgelopen twee decennia heb ik een aanzienlijke verzameling CD’s opgebouwd. Een heel groot deel hiervan is de afgelopen weken weer uit de kast getrokken en in de CD-speler beland. Om nu een volledig overzicht te geven van alle muziek die ik de afgelopen maanden heb beluisterd, lijkt mij dan ook iets te omslachtig. Daarom volgen er nu een paar hoogtepunten.
Dat het Rosenberg Trio behoort tot de Nederlandse muzikale top is bekend. Ook ik zelf ben onder de indruk van de wijze waarop zij de zigeunermuziek ten gehore brengen. Echter, dit neemt niet weg dat ik na het horen van enige van hun nummers al snel verveeld ben. Wanneer nu deze muzikale virtuozen optreden als begeleidingsband van Herman van Veen wordt het een ander verhaal. Het is een album vol mooie, gevoelige en lieve luisterliedjes die na het indrukken van de play toets geen enkel moment gaat vervelen. Na beluisteren op de Cabasse / Accuphase wordt een ding meteen duidelijk. Het geluidsbeeld is groots en zeer muzikaal, waarbij alle instrumenten een duidelijke plaats hebben in een ruimte, die realistisch en met enorme diepte wordt weergegeven. Het prachtige vioolspel van Herman van Veen is een mooie aanvulling op de klanken van het Rosenbergtrio en klinkt gewoonweg zoals een viool behoort te klinken. Het is een soort van vloeibaarheid en transparantie die alleen op dit High-End niveau worden bereikt.
Stonehenge 4 van Hatfield’s End
In het jaar 2000 wordt op toch ietwat geheimzinnige wijze het album Stonehenge van Hatfield’s End in Nederland op de markt gebracht. Een album waarvan de maker(s) nog steeds onbekend is (zijn) gebleven, maar waarbij de titel wel direkt duidelijk maakt waar de inspiratie van het album ligt. Stonehenge, voor degene die het nog niet weet, is een verzameling van enorme stenen, geplaatst op de Salisbury Plains in het Zuiden van Engeland. Zoals de inspiratie van de CD wel bekend is, zo valt er alleen maar te gissen naar het ontstaan van het mysterieuze bouwsel. Waarom is het gebouwd, hoe is het gebouwd en vooral ook, door wie is het gebouwd? Na beluisteren van het album wordt duidelijk dat er gebruik is gemaakt van elektronische hulpmiddelen in combinatie met gitaar en enige natuurlijke elementen. Normaliter ben ik zelf niet zo gecharmeerd van instrumentale muziek, maar bij het beluisteren van dit album bleek ook hier weer een uitzondering op de regel te bestaan. Het album neemt je voortdurend mee op reis tussen het verleden, het heden en de toekomst en doet dit op een ontspannende, maar tegelijkertijd ook spannende en verassende wijze. Muziek waarbij je in de late uurtjes heerlijk weg kunt dromen. Opvallend is het diepe laag, met name in ‘Show of Hands’, wat erg veel vergt van je luidsprekers en de aansturing. Dit bleek geen enkel probleem voor de KARA’s en de E-307, waardoor het geheel mooi strak bleef en enorm diep doorhaalde, volledig vrij van vervelende resonanties. Bij het beluisteren van ‘Ruins of Time’ heb ik voor het eerst de ervaring op kunnen doen hoe het moet zijn wanneer bliksem de huiskamer in komt donderen. Door de dynamische eigenschappen van het systeem zat ik direct recht op in mijn stoel, wat tevens een mooie afsluiting was van ‘Stonehenge 4’.
Onlangs heb ik via betrouwbare bron mogen vernemen dat binnen enkele maanden een nieuw album van ‘Hatfield’s End’ wordt uitgebracht. Is het toeval dat, 4 jaar na uitbrengen van ‘Stonehenge 4’, in 2004 het tweede album verschijnt? Wordt het nu misschien toch ‘Stonehenge 2’ of belanden we van Stonehenge in een ander mysterie?
Horowitz - Live and Unedited
Eerder in dit artikel heb ik al aangegeven dat klassieke muziek niet mijn meest favoriete is. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen die de regel bevestigen. Zo ook hier, waar het wijlen Vladimir Horowitz betreft. De breekbaarheid en tegelijk ook enorme kracht die de Russische piano gigant in zijn spel laat doorklinken is verbluffend. ‘Horowitz Live and Unedited’ is, zoals de titel doet vermoeden, een opname waaraan niet geknipt of geplakt is. Dit is voornamelijk heel bijzonder, omdat het het eerste officieel uitgebrachte Horowitz album is dat niet ‘gemanipuleerd’ is. Op latere leeftijd geeft Horowitz in een interview aan dat hij er altijd veel moeite mee had dat de opnamen ‘bijgeschaafd’ werden. Dit ontnam volgens hem de magie van het moment. Erg jammer dan ook dat dit ‘unedited’ album na het overlijden van de piano virtuoos wordt uitgegeven.
Het concert vindt plaats op 9 mei 1965, 12 jaar nadat Horowitz besloot om te stoppen met spelen voor groot publiek. Het bleek een daverend succes en de paar valse noten werden door iedereen voor lief genomen. Dit is juist ook wat deze opname zo charmeert en wat de betrokkenheid bij het beluisteren nog meer versterkt. De luistersessie is een overweldigende ervaring en geeft je het gevoel dat je je werkelijk in de concertzaal bevindt. En dat voor een opname van bijna 40 jaren oud! De noten van de piano klinken helder en met zeer fraaie attack waarbij de akoestiek van de concertzaal op realistische wijze in de huiskamer (en ver daar buiten) geprojecteerd wordt. Ook nu valt weer op dat de Kara’s een ruimtelijkheid ten gehore kunnen brengen, zoals ik die zelf nog niet vaak gehoord heb. Natuurlijk is dit alleen mogelijk wanneer de speakers goed aangestuurd worden. Het blijkt dat de E-307 in combinatie met de DP-77 hier heel goed toe in staat is. Accuphase blijkt de Cabasse speakers volledig in haar greep te hebben.
Peter Gabriel – Secret World Live
Het betreft hier een live registratie van een tweetal concerten die Peter Gabriel in november 1993 in Modena (Italie) heeft gegeven. Het is een verzameling van zijn beste nummers die in een groots opgezet concert ten gehore wordt gebracht. ‘Washing of the Water’ begint met orgelklanken en een uitzinnig publiek. Wanneer Gabriel de zang inzet wordt je meegenomen in de stroming, die zich na drie minuten transformeert tot een prachtige climax met rollende drums. De weergave is weer erg groots en de opname geeft je echt het gevoel dat je je tussen het publiek bevindt. Wederom slaagt de installatie erin een groots realistisch driedimensionaal beeld neer te zetten waarin alle instrumenten duidelijk geplaatst en onder controle zijn.
Jeff Buckley – Sketches for my Sweetheart the Drunk
Deze eigenzinnige Amerikaanse singer/songwriter is in 1997 op veel te jonge leeftijd overleden. Op de drie albums die hij heeft nagelaten blijkt zijn veelzijdigheid, van ballades tot stevige rock nummers, die allen op een intense en gepassioneerde wijze worden voorgedragen. Het laatste album ‘Sketches for my Sweetheart the Drunk’ is uitgebracht na zijn mysterieuze overlijden en bevat ook opnamen die nog niet volledig afgewerkt waren.
‘New Years Prayer’ opent met een strakke basdrum en bas, waardoor er bij het verder open draaien van de volumeknop een enorme geluidsdruk wordt produceert. De Accuphase combinatie heeft ook hier de speaker volledig in zijn greep, waardoor de duistere sfeer nog realistischer wordt neergezet. Alle instrumenten hebben een duidelijke plaatsing in de ruimte, zijn allemaal mooi in evenwicht en komen volledig los van de speakers. Ook bij dit hoge geluidsniveau blijft de weergave volledig vrij van vervorming en is zeer natuurlijk.
