Elenor McEvoy heeft met "Yola" een heel fraai stuk muziek geleverd. Waarbij de track "When the rain falls" mijn persoonlijke favoriet is. Wat de Lindemann ervan maakt is puur en eerlijk. Geen vorm van een sausje wat de weergave lekkerder moet maken en commercieel interessanter. De bas gaat dieper dan diep, heel veel detail in de percussie, pianospel passend in de tragiek van het nummer. Eenzaamheid en druilerige regen klinken door in de stem van McEvoy en je bent in staat haar bij de schouders te pakken en door de haren te strelen. Zo dicht is ze bij je, zo pakkend haar stem. Ik kan mij slechts een enkel moment in mijn leven herinneren dat de weergave van een keten op en zo hoog niveau stond. Met overigens veel duurdere apparatuur in geprepareerde ruimtes.

De Lindemann als bron is ongekend realistisch. Maar tot nu toe met SA-CD, is het met CD ook zo geweldig of is dat een ondergeschoven kindje? Ach, ik had niet bang hoeven zijn, Norbert Lindemann weet donders goed dat mensen meer CD’s dan SA-CD’s bezitten. Neem nu eens The Chieftains met "Tears of stone". Al bij de eerste noten weet je: hier gebeurt iets heel bijzonders. De weergave ligt wijd open met heel veel expressie en kracht. Veel dynamiek maar vooral veel rust. De muziek rolt in je schoot als een warme kat die zich tegen je buik nestelt. Zacht, aaibaar, ingetrokken nagels, maar altijd alert om flitsend uit te kunnen halen op jacht naar een prooi. Als de term high end ooit op zijn plaats was, dan is het met Lindemann en Herron als front end. Al die kleine geluidjes die ik al eerder hoorde op andere apparatuur vallen op zijn plaats en zijn voor het eerst allemaal tegelijk hoorbaar. Viel soms percussie op, soms een viool, een cello, nu valt alles op en vormt een eenheid. Dat de CD veel diepte laat horen, op de juiste hoogte staat afgebeeld, is een logisch gevolg en lijkt zo gewoon dat ik het vergeet te vermelden. Track 14, Diana Krall, laat een blokfluit horen die levensecht is. Het zou mijn buurmeisje kunnen zijn die tussen de schuifdeuren staat. Explosief in dynamiek boven het achtergrond koor uit klinkt Krall zelf. Gedreven, dichtbij en intiem. Pakkans? 100%.

Mijn lieve eega zorgt voor broodnodige afwisseling en trekt Veldhuis & Kemper uit de kast. Het "Ik wou dat ik jou was" maar ook de conference aan het eind van de CD zetten je regelrecht in het theater neer. Zo eerlijk is de weergave. Zo swingend en sterk in ritme. De stemmen exact zoals we ze kennen uit de zaal. Iets anders is Christy Baron die "Round midnight" zingt voor Chesky. Opgenomen in een kerkje. En dat hoor je maar al te goed. Met percussie ver op de achtergrond ervaar je de ruimte en de diepte van de kerk. Christy ver naar voren geplaatst tegen de luisteraar aan. Om de intieme sfeer te benaderen. Haar collega Patricia Barber neemt "Easy to love" en "Two for the road" voor haar rekening in de privé concerten die ik vanavond beleef. Nu eens niet "Café Blue" maar ouder werk dat sterk ritmisch is, puntig en stuwend behoort te zijn. En dat is het. Het zou mijn laatste CD zijn van de avond, het is ook een waardige afsluiting met de rollende piano van Barber. Zo heerlijk en zo mooi. Zo tastbaar en grijpbaar. Zo natuurlijk als het ruisen van bladeren van de bomen voor mijn huis. Maar van stoppen is nog geen sprake.

Even nog Oscar Peterson. Altijd heb ik de plaat boven de CD gesteld, nu niet meer. "We get requests" in een originele versie, geen remaster, haalt alles uit de kast wat er te wensen valt. Het murmelen van Brown, de piano van Peterson, en bijna krijg ik een orgasme als ik de nagels in de bekkens van Ed Thigpen hoor. Daar was 30 jaar voor nodig om die nog eens te voorschijn te toveren. Geen enkele set bracht die ooit weer naar voren en de meeste mensen geloofden niet eens dat ze bestaan. Mede omdat dergelijke bekkens al heel lang niet meer te koop zijn. Het was in de topdagen van ADC en Pritchard dat een diamant een dergelijke verfijning kende dat details als deze hoorbaar te maken waren. Uit dezelfde tijd als Peterson komt een opname van The Weavers. Wel geremasterd en daarna met uiterste zorg op gold CD gezet. Weer zijn stemmen aan te raken, weer is de weergave van de met drie microfoons opgenomen mastertape op een zo hoog niveau dat ik weet dat afscheid van de Lindemann pijn gaat doen. De centerstem staat zo rotsvast tussen de speakers. Podium geluid en zaalgeruis, tot aan rochelend hoesten aan toe, zijn zo puur en zo echt, dat je vergeet dat het eigenlijk om het beoordelen van hifi gaat. Het sleept je mee, intrigeert je, raakt je en ontstrest je. Het is om ademloos naar te luisteren.

Weg

Als de Lindemann opgehaald is klinkt mijn set even helemaal nergens naar. Het heerlijke van recenseren is dat ik er twee weken van de 820 kon genieten, het gruwelijke is dat ik voor lange tijd ontevreden zal blijven met mijn eigen CD en SA-CD spelers. Zo groot was de impact van deze SA-CD speler op het totaal. Geen plaat heb ik gedraaid terwijl de Lindemann er stond, ik heb uitsluitend genoten van CD en SA-CD. Ik verspil ook niet teveel woorden aan de slotzinnen. Want als u, in mijn opinie, wilt genieten van een nagenoeg volmaakte weergave, als u artiesten aan wilt kunnen raken, als u stress in de weergave haat, als u elk detail wilt horen in een natuurlijke setting, dan is de Lindemann 820 uw speler. Geen speler of dac zette artiesten zo griezelig levend dichtbij. De 820 is een ode aan muziek, een statement in techniek en een monument voor muziekliefhebbers van klassiek, jazz, pop of welke muziekvorm ook. Zonder enig voorbehoud is de 820 met afstand de beste speler die ik ooit in huis had. De meest natuurlijke speler verkrijgbaar in Nederland? Mogelijk wel, maar ik heb ze niet allemaal gehoord. Als de Lindemann al een concurrent heeft, dan neem ik voor de fabrikant van dat merk ook nederig de pet af. Ik ga de 820 vreselijk missen, mijn referentie is een stuk verder komen te liggen. Een magnifieke machine, de 9900 euro meer dan waard. Al realiseer ik mij terdege dat het een bedrag is dat voor velen onder ons, ook voor mij, de machine onbereikbaar maakt. Bezoekers die de prijs hoorden keken verbijsterd, als ze aan het eind van de avond afscheid namen, vonden ze het nog een hoop geld maar realiseerden zich hoe verschrikkelijk dicht de weergave bij een origineel moest liggen en dat maakt de prijs reëel.

Importeur:
Melodia Audio import.
R.J.H. Fortuijnstraat 101
1019 WJ Amsterdam
Telefoon: 0626 776787
Fax: 020 4196111
Email: info@melodia-audio.nl
Web: www.melodia-audio.nl