Het allereerste dat opvalt als je met een Advance Acoustic MAP 407 speelt is het vermogen dat in reserve wordt gehouden. Je voelt welke power in de versterker schuilt, iets dat je niet alleen ervaart als het ding keihard staat, maar wat je ook gewaar bent op huiskamer niveau of lager. Het is als rijden met een V12 motor onder de kap. Als het nodig is dan accelereer je fel zonder protesten en zonder kreunen. Iemand waarmee dat onder meer duidelijk wordt is Rachelle Ferrell. Op haar live CD legt de MAP 407 veel nadruk op de basweergave. De reserve power wordt met regelmaat aangesproken als de basdrum klinkt. Je moet het ervaren om te weten wat een grote versterker kan. De snelle opbouw van druk die een klap tot een echte klap maakt. Niet langzaam aanzwellend maar ineens en heftig. Voelbaar, haast tastbaar. Dat maakt zo’n drum levensecht en neemt je mee in de muziek. Een stuwende bas doet dat ook. Samen vormen ze de basis van de muziek.
Kracht kan een nadeel hebben en dat vindt je terug in de hoge tonen weergave. Die is terughoudend, wat tot gevolg heeft dat details niet op een presenteerblad liggen, maar aandacht van de luisteraar behoeven. Denk maar aan bekkens die zacht suizen en ijl weerklinken. Een triode buis doet dat beter dan een vermogens transistor. Ook een stem heeft daardoor minder te bieden, je kijkt Rachelle niet langer diep in de keel. Het is maar de vraag wat natuurlijker is, reserve en een overweldigende indruk of geneuzel op de vierkante centimeter. Dat laat ik graag aan uw mening over, ik rapporteer slechts. Van een Amerikaanse vrouw die het zoekt in jazz naar een Française die blues omhelst. Patricia Kaas vertolkt haar "Le mot de passe", wat ik één van haar fraaiste nummers blijf vinden. Kaas kan op sommige installaties rauw en hard klinken met een vette "S". Dat weet de MAP 407 binnen de perken te houden. Nu is haar stem rustiger en prettiger. De diepgang in haar stem is zoals die hoort, passioneel, warm en sexy. Vaag rauw, dan weer betoverend. Het orkest achter haar staat de soliste niet in de weg. Het stereobeeld blijft hangen in twee dimensies in een pakkende sfeer. De twee dimensies zijn breedte en hoogte. Breed is redelijk normaal. In de hoogte is meer bijzonder.
Veel versterkers en/of CD spelers laten je luisteren door een brievenbus. Jammer dat er nauwelijks een verschil in diepte te horen blijkt. De wall of sound staat overeind als een wand. Dat maakt dat Kaas en haar orkest een compact geheel vormen. Net als in het echt moet ik u bekennen. Toch mis ik het om "in de opname te kijken" en instrumenten aan te kunnen wijzen. Het drieluik dames sluit met pure popmuziek. Jalana is geweldig op de MAP 407. Ook zij heeft een keiharde "S" die achterwege gehouden wordt door de Advance Acoustic. Haar muzieksoort R&B, die zoveel in de disco te vinden is, eist een fors volume om tot zijn recht te komen. En dat heeft de MAP 407 in ruime mate. Harder en harder kan het. Met stuwende bas en drums. Geen idee waar de grenzen liggen want het volume gaat ruim voor de finish al naar beneden. Als enig commentaar merk ik op dat een zekere sprankel uitblijft. Iets dat m.i. te maken heeft met het ingehouden hoog. 
Ter controle van dat stereobeeld grijp ik even terug naar een Dead Can Dance CD. De breedte loopt tot ver buiten de luidsprekers. Hoogte blijft in tact, diepte is nihil. Normaal komen geluiden heel ver de kamer in, nu niet. Daar staat dan tegenover dat vaten die als drums gebruikt worden meer dan imposant zijn. Stemmen zijn prima, detail is er genoeg, het hoog mag wat mij betreft verder opgehaald worden. De nadruk ligt op de bas en op het midden. Mijn beryllium tweeters kunnen fel zijn en snel, de MAP 407 maakt daar geen optimaal gebruik van. Van dames en Dead Can Dance naar een beroemdheid op piano. "We get requests" van Oscar Peterson is een LP referentie waar ik apparatuur aan afmeet. Al heb ik de plaat al duizenden keren gehoord, hij boeit van voor tot achter en ik ken vele passages uit het hoofd. Met LP test ik de phono versterker in de MAP 407. Die is erg goed. Ontwerper Gresson is een vinyl adept en dat zal zijn invloed hebben gehad. Vaak raad ik mensen aan een losse phono versterker aan te schaffen. Omdat in veel geïntegreerde versterkers, en zelfs in gescheiden voorversterkers, de phono trap een ondergeschoven kindje is dat er op zit vanwege "het verkooppraatje". Niet in deze versterker. Het resultaat vanaf de LP is droog, sterk ritmisch, pittig en snel. Met een MC element aan de ingang is er geen spoor van brom te ontdekken en de ruisdrempel is laag. Laag genoeg om de versterker tot boven huiskamer niveau doorstil te laten zijn.
Verder met klassiek LP werk, Vivaldi componeerde: "L’estro Armonico" en The Academy of St. Martin-in-the-fields speelt het. Het is fijntjes en levendig. De weergave doet wat ouderwets aan ten opzichte van de huidige "zoek de details" trant die een PrimaLuna of een Van Medevoort kenmerkt. Wat aan één kant lekker is omdat een MAP 407 op die manier een mate van rust schept die lang en plezierig luisteren mogelijk maakt. Klassiek is wat detail zoeken betreft ook minder veeleisend, daar zie ik liever een harmonieuze weergave ontstaan met een fraai samenspel tussen de orkestleden onderling en de solisten. Dat veel reserve, wat je een orkest laat "voelen", en diep laag vervelend kan zijn beluister ik met een oude Decca opname van een werk van Mozart. In de groef is door Decca, in een tijd dat Quad 33 de norm was, de nodige rumble meegeperst. Gek genoeg niet in de delen tussen de tracks maar juist als de muziek gaat beginnen. De MAP 407 heeft geen rumble filter en het frequentie gebied loopt ver genoeg door om de luisteraar alle rumble informatie mee te geven. Gelukkig maar dat de muziek van Mozart op de MAP 407 zelf levendig is en ruim in de breedte wordt neergezet. De Advance Acoustic is een versterker die met klassiek heel goed omgaat. 
Voor ik tot het eind van het verhaal kom meer muziek, naast home cinema algemeenheden die van toepassing zijn op de MAP 407. Eerst de muziek. Ik draai van Keith Jarret "The Köln Concert" uit 1975. Jarret speelt op een groot podium en een grote vleugel. Veel versterkers zijn niet in staat het geweld van een vleugel te vertalen naar de huiskamer. Want een vleugel is een machtig instrument dat vermogen vereist. De MAP 407 kan dat wel. Je ziet het ook aan de uitslag van de meters op de voorzijde van de versterker. Blijven die met pop van Jalane hangen op een bepaald niveau, met Jarret schieten ze de linkerhoek in en uit. Het geweld, afgewisseld met subtiliteit, is dynamisch. Tonen sterven wel sneller uit dan ik normaal gewend ben. Attack vormt geen probleem. Op momenten dat Jarret het podium gaat benutten als drum laat de MAP 407 dat duidelijk horen. In alle grootsheid van een fors podium waarop iemand zit te stampen. Al is de opname 30 jaar oud, hij is nog zo actueel als vandaag. Hij vormt voor mij de enig acceptabele muziek die ik in handen heb van Jarret. Ik heb meer platen van hem, maar die draai ik alleen door de platenwasser en nooit op een draaitafel. Wederom is mijn enige jammerklacht dat de MAP 407 is een tikje te lief is het hoog. Keith behoort bij vlagen irritant te hameren en dat blijft versluierd. Van Jarret van 30 jaar geleden naar het heden van DVD Video met Dolby en DTS. Door de Amp In aansluiting ontbreekt de noodzaak om een versterker op een vaste volume stand te zetten als je er een processor voor gebruikt. De MAP 407 werkt als een echte eindversterker op mijn Atoll PR5.1. Even het lijnniveau aanpassen en dan ben je klaar. Normaal draai ik met buizen op de voorkanalen, nu met een power transistor versterker. Dat merk je zeker aan de effecten op de lage frequenties. Meer druk, meer bewegen onder je voeten, meer impact. Zou ik een liefhebber zijn van spektakel en geen rekening hoeven houden met de buren, dan is 2,5 maal een MAP 407 een eerste en zelfs betaalbare keuze. Mijn Franse onbegrijpelijke films vragen daar niet zo om, mijn "Kill Bill" en consorten wel. De scène uit "House of the flying daggers", waar de blinde danseres haar trommeldans uitvoert, zal de meest doorgewinterde filmfanaat nog in het hart raken als de MAP 407 zijn geweld los kan laten op de arme luidsprekers.
