Met de vering bijgeregeld en de V.T.A. optimaal bleek de (reeds ingespeelde) Adikt zich het meest thuis te voelen bij een naalddruk van 1,88 gram (en een daarop afgestemde dwarskrachtcompensatie). De Basik Sondek werd op een solide Ikea Klubbo tafel (je zou bijna denken dat die van Linn komt) opgesteld, een Creek OBH 15 Phonoversterker mocht voor de RIAA aanpassing en signaalvoorversterking zorgen.
Gezien de residentiële platenspeler ook uit een Sondek met Basik Board bestaat (voorzien van de oude Akito toonarm met een Ortofon MC 15 element) kon er gemakkelijk worden vastgesteld, of de Basik Sondek anno 2007 nog steeds de klankmatige eigenschappen bezit waarmee deze Schot naam heeft gemaakt. De eigen Sondek wordt normaliter uit de HEED Orbit 2 Regenerator gevoed die wanneer nodig kon worden losgekoppeld of aan het recensieonderwerp kon worden aangesloten omdat hij een 220 Volt uitgang heeft.
De Sondek staat naast zijn aanstekelijke ritmische `timing` bekend om een zuivere tonale weergave. Beide punten kwamen meteen sterk naar voren toen de mooie LP Illinoise van singer-songwriter Sufjan Stevens door de Gyger II tip van de Adikt werd afgetast, met name tijdens de track `decatur`. De zang van Stevens en zijn collega`s werd op directe en ontspannen wijze gecommuniceerd en kwam met een goede articulatie naar voren. De accordeon kwam lekker losjes en natuurlijk over. Het subtiele snarenspel op de elektrische gitaar klonk organisch en werd met een rijke tonaliteit weergegeven. De zoemende klank van het harmonium kwam erg goed uit de verf en de individuele zangers waren steeds met groot gemak te volgen. Het geheel werd met souplesse en op coherente wijze gepresenteerd. Het meest opvallende was de tonale weergave die zowel natuurlijk als bijzonder duidelijk was (in de zin van timbrale differentiatie).
Van Mighty Sam McClain`s LP Give It Up To Love werd de gelijknamige titeltrack beluisterd. De zacht bespeelde bekkens en `rimshots` waarmee deze track begint kwamen op heldere wijze naar voren waarbij de rimshots lekker `snappy` klonken. Mighty Sam`s gorgelende zang kreeg de juiste hoeveelheid gewicht mee en werd op transparante wijze gepresenteerd. Het orgelspel kwam vloeiend over en de drums klonken zowel stevig als elastisch. De hi-hats kwamen steeds met een natuurlijke metaalklank naar voren (zonder toegevoegde hardheid) en de harde drumslagen klonken flink solide. De lagere registers van het pianospel klonken wat droog maar de tonale weergave was ook hier uitstekend, met parelende rechterhand partijen. De dynamische sprongen werden met de nodige hoeveelheid energie en controle weergegeven. Met de Basik Sondek in de weergaveketen werd de emotionele lading achter Mighty Sam McClain`s unieke zang opmerkelijk goed overgebracht. Ook in zijn meest betaalbare uitvoering bleek de Sondek het systeem een grote muzikale zeggingskracht mee te geven en dat gold niet alleen voor referentie-opnames als die van Mighty Sam McClain.
Ook bij minder goede of `pop` opnames bleef die zeggingskracht in stand en Jazz ensembles kwamen met een aanstekelijke `swing` naar voren. Henry Mancini`s LP The Pink Panther (ARS print) werd uit de platenkast gehaald om de track `The Pink Panther Theme` te beluisteren. De intro, met een enkele piano-pling en daarop volgend triangelspel werd ruimtelijk afgebeeld, met een mooie `aura` van lucht om de triangel. De geplukte staande bas klonk lekker sonoor en vrij stevig. De lead-saxofoon kwam met veel presence naar voren waarbij de bekerklank met een rijk vibrato en veel souplesse werd weergegeven. De blazersectie kwam op expressieve wijze naar voren terwijl de drums met elastisch klinkende trommelvellen en helder klinkende bekkens werden gepresenteerd. De blokfluitsolo klonk soepel en warm. De blazersectie-uitbarsting kwam met een aardig grote en energieke dynamische sprong naar voren, zonder te fel of scherp te worden.
Van de Crowded House LP Woodface werd de track `Fall At Your Feet` gedraaid. Het drumspel van Paul Hester klonk `punchy` en tegelijkertijd droog en het gitaarspel kwam verfijnd over. Neil Finn`s zang klonk ontspannen, zoals het hoort, waarbij het ademen zelfs erg goed te volgen was. De achtergrondzang werd mooi `zwevend` afgebeeld (ook in de diepte) en Nick Seymore`s basspel kwam op pulserende wijze over waarbij de basklanken aardig ver doorliepen in het laag (alhoewel minder ver dan met de Lingo). Het geheel werd met een sterke PRAT gepresenteerd (Pace, Rhythm And Timing. Martin Colloms begon deze term begin jaren `80 te bezigen om de mate van intertonale ritmische correctheid bij muziekweergave aan te geven).
Van Sting`s LP Nothing Like The Sun werd de track `Englishman In New York` afgetast. Meteen vanaf de inzet kwam deze muziek op organische, luchtige wijze en met een open presentatie naar voren. Sting`s typische licht hese keelklank werd op natuurlijke wijze gepresenteerd. Het laag klonk ademend en Branford Marsalis` saxofoonspel kwam vloeiend over, met een kippevel-gevende tonale weergave. De bellen kwamen met heldere tikken en een parelende uitsterving naar voren terwijl de piano rollend en speels overkwam. De drum-break werd met krachtige, plastische uithalen en grote `luchtballen` gepresenteerd. Het etherische karakter van deze track kwam goed uit de verf, ook Marsalis` outro kreeg een organische presentatie en ruimtelijke afbeelding mee. De weergave van deze track was verbijsterend goed.
Deze schrijver heeft door de jaren heen zijn `fair share` aan analoge toppers in huis gehad, ook Koetsu`s of S.M.E.`s zijn hem niet vreemd maar de manier waarop de Basik Sondek zelfs de meest complexe werken op vloeiende en volledig stressvrije manier presenteerde maakte toch weer indruk op deze platenspelerveteraan.
Overigens is er nog ruimte voor verbetering, getuige de meer kostbare Linn toonarm, elementen en Lingo voeding. In direct vergelijk met de eigen Sondek was de weergave van de 2007 Basik Sondek wat ronder en in het laag zelfs steviger terwijl de Sondek met de oudere arm en het Ortofon Moving Coil element met een iets meer ruimtelijke en dynamische weergave naar voren kwam. Het gemak waarmee een breed scala aan muziek werd gepresenteerd was echter praktisch even sterk aanwezig bij beide platenspelers. De Akito II zou met een goede Moving Coil aftaster de Basik Sondek ongetwijfeld tot een hoger niveau van detailweergave kunnen tillen. Een betere voeding zal de grootste klankmatige winst met zich meebrengen gezien de Adikt op zich een uitgewogen en muzikale weergave met zich meebrengt. De HEED Orbit platenspelervoeding werd daarom aan de 2007 Basik Sondek gekoppeld. Met de Orbit werd de reeds uitstekende timing nog aanstekelijker, wat vooral met Jazz goed hoorbaar was. Stemmen werden op meer transparante wijze gepresenteerd (zelfs met beter hoorbare ademhaling) en het timbrale karakter van instrumenten kwam duidelijker naar voren.
Dit doet overigens niets af aan de goede prijs/prestatieverhouding van de Linn Basik voeding. De Lingo is voor veel mensen een té grote financiële sprong terwijl de Basik voor slechts 27 Euro meer dan de prijs van een Solid Baseboard de Sondek zijn muzikale werk laat doen! De HEED Orbit brengt voor een relatief lage meerprijs een niet geringe klankmatige verbetering met zich mee. Een correct opgebouwde Sondek, in welke uitvoering dan ook, blijft één van de beste manieren om van het geliefde `zwarte goud` te genieten.
