De Harbeth`s werden circa 60 centimeter van de achterwand en met een BBC `toe-in` (bijna recht op de luisteraar gericht) opgesteld. De CD Mojave Dust van Kevin Brown ging in de Marantz om de aangrijpende track `Into The Stone` te beluisteren. Het snarenspel kwam meteen op elastische wijze naar voren waarbij de slide`s uitermate soepel werden weergegeven. De akoestische gitaar werd met een aanstekelijke `bloom` en een lang hoorbare nagalm gepresenteerd. De hardere slagen op de snaren kwamen met opvallend moeiteloze en dynamische sprongen naar voren en Kevin Brown`s stem werd op ontspannen en natuurlijke wijze gepresenteerd, zonder enige sibillance-kleuring of teveel nadruk op de `leading-edgde` van aanzetten zoals (helaas) soms het geval is bij moderne hoogfrequent units.
De ontwerpers van deze nieuwe Harbeth`s verdienen alle lof voor de uitstekende afstemming van de hoogfrequent unit en de integratie van de twee units. Deze muziek kwam daarnaast ook nog eens met een uitstekende tonale en ruimtelijk coherentie naar voren, iets waar de eerder besproken Harbeth Monitor 30 ook zeer hoog wist te scoren. De Compact 7 ES 3 had echter nog een `trick up his sleeve`: naast die goede coherentie werkte hij met een nog meer uitgewogen transparantie. Er zijn zeker weergevers te vinden met een grotere transparantie in een specifiek gedeelte van het spectrum maar een weergever die breedbandig met praktisch één en dezelfde transparantie werkt is in de wereld van multi-driver conus weergevers tamelijk bijzonder (paneelweergevers zoals elektrostaten en magnetostaten zijn heer en meester op het gebied van uitgewogen breedbandige transparantie).
De mooie Jazz LP Two Feet In The Gutter van The Dave Bailey Quintet werd uit de platenkast gehaald om de 7`s op het punt van intertonale timing te beoordelen. De trommelvellen van de drums kwamen met een losse en volle klank naar voren terwijl de gedempte trompet op expressieve wijze wijze en met goede `bite` werd weergegeven. De piano werd met een natuurlijke tonaliteit en goede diepteafbeelding gepresenteerd. De saxofoon klonk rustig en sonoor en kwam met een ronde bekerklank maar iets te bescheiden naar voren. De bekkens werden met een mooi doorlopende metaalruis weergegeven en de bas was tonaal heel goed te volgen maar werd vooral met een aanstekelijke timing weergegeven. Deze muziek kwam als een soepel, ritmisch geheel naar voren en er was sprake van een sterk gevoel van betrokkenheid.
De zeldzaam mooie Steeple Chase LP Trouble In Mind waarop Archie Shepp (sax) En Horace Parlan (piano) verschillende bluesy duetten spelen werd op het Schotse vilt gelegd zodat de track `Goin` Down Slow` kon worden afgetast. Het pianospel van Horace Parlan werd met zeer ontspannen en rollende lage tonen en transparant klinkende rechterhand partijen weergegeven. De piano werd met een natuurlijk timbre en een overtuigend `gewicht` gepresenteerd. De intro van Shepp (met een flinke uithaal) klonk alsof hij plotseling in de kamer stond -een omschrijving die men bij deze schrijver zelden zal tegenkomen maar die in dit geval geheel van toepassing is op de verkregen weergave. De karakteristieke hese sound van zijn spel kwam goed uit de verf en ook alle aanblaasgeluiden waren met groot gemak te volgen waarbij de sputterende bekerklanken op plastische wijze werden weergegeven. De weergave was zowel tonaal als qua ruimtelijke presentatie een behoorlijk dichte benadering van een levensechte performance, zodat met de ogen dicht een optreden in een kleine Jazzclub kon worden ingebeeld.
De Harbeth`s werden gedurende de recensieperiode ook aan rock blootgesteld, waaronder de debuut-LP van Melissa Etheridge waarvan onder andere de track `Bring Me Some Water` werd beluisterd. Bij de in `strumming` stijl gespeelde intro kwam de typische zangerige en lichte klank van haar geliefde Ovation gitaar goed uit de verf. De snel gespeelde bekkens kwamen met natuurlijk klinkende droge tikken naar voren terwijl de bas grommend, sonoor en vrij stevig klonk. Haar stem kwam vrij up-close naar voren, met een duidelijke focus en werd met een goede tonaliteit en body weergegeven. De daaropvolgende losbarsting, met een tweetal drum-klappen kwam lekker solide over. De grote trommelvellen klonken droog en elastisch en de rimshots kwamen met een natuurlijke hout-op-staal klank naar voren (met, net als bij de Monitor 30, de nadruk meer op het hout). Het geheel klonk zowel levendig als stevig, met prachtig weergegeven trommelvellen (wat waarschijnlijk voort komt uit de gekozen balans tussen de Radial conus en de dunwandige klankkast). Toch werd deze stevige muziek zonder machtsvertoon gepresenteerd, waarmee wordt bedoeld dat dit geen "balls to the wall" weergevers zijn (met een hartaanval inducerende presentatie van dynamische sprongen). Deze Harbeths werken eerder met een vloeiende, tonaal rijke weergave waarbij het spannende van de muziek niet verloren gaat.
