De juiste lichtnetfase-poling werd voor de CDP2A en H1 vastgesteld met behulp van een digitale multimeter waarna ze enige tijd mochten wennen aan hun nieuwe omgeving. Om een idee van de H1 zelf te krijgen werd de Hegel versterker eerst aan de Marantz/Micromega speler beluisterd.
Van de schitterende T-Bone Burnett cd The Criminal Under My Own Hat werd de track `Any Time At All` (akoestische gitaar, bottleneck-gitaar, zang en double bass) beluisterd. De akoestische gitaar kwam met een rijke tonaliteit naar voren terwijl de geplukte bas stevig en warm klonk. Het bottleneck-gitaarspel werd op zeer soepele en tonaal iets donkere wijze gepresenteerd waarbij de slide`s met een mooie resonante klank werden weergegeven. De stem van T-Bone Burnett klonk ontspannen en kwam met een opvallend goede articulatie naar voren. Deze track werd met een vriendelijke, naar het warme neigende presentatie weergegeven waarbij het opviel dat de overzichtelijkheid zeer goed bleef alhoewel de diepteweergave nog wat tekort kwam.
Met de CDP2A aan de H1 werd deze track nogmaals beluisterd. Ook met de Hegel combo kwam het snarenspel op de akoestische gitaar met veel gemak naar voren maar nu klonk het duidelijk helderder. De bas klonk droger waarbij de vrij zachte snaarplukken duidelijker naar voren kwamen. De slide`s op de bottleneck-gitaar klonken nu nog soepeler en `losser`. De stemweergave was vergelijkbaar met de eigen cd-speler maar de sibillance-weergave was nu meer open en duidelijker aangezet zonder dat het resulteerde in `glare`. Het stereobeeld was wat ruimer (met name breder) en de algehele presentatie kwam meer direct over. De CDP2A is een muzikale speler maar nog belangrijker is het feit dat de twee Hegel apparaten een zeer muzikale combinatie vormen waarbij ontspannenheid en duidelijkheid tijdens de weergave even sterk aanwezig waren.
Gezien de Hegel-combo duidelijk een goede symbiose vormde werden ze verder samen beluisterd. Van Julie Murphy`s cd Lilac Tree werd de track `Train` optisch afgetast. Haar levendige zang wat wel eens iets ruig kan overkomen werd met veel gemak en helderheid weergegeven waarbij de Hegels weer die goede verstaanbaarheid en ontspannenheid lieten horen. Haar gitaarspel kwam lichtvoetig en verfijnd over en de natrillende snaren van de contrabas kwamen met tonaal rijke en energiek zoemdende tonen naar voren. De drums werden losjes en luchtig gepresenteerd en de bas-solo kwam met prachtig weergegeven greepwisselingen naar voren waarbij de `smakken` van de snaren tegen de hals op plastische wijze werden neergezet. Twee ergonomie-puntjes met betrekking tot de CDP2A: het duurde even voordat we aan de ronde bedieningstoetsen op het front waren gewend (het zijn ook design-elementen) en het in eerste instantie schijnbaar ontbreken van een `Pause` toets (ook op de afstandbediening). Toch heeft men daar in Noorwegen wel degelijk aan gedacht want door het tweemaal indrukken van de Play toets wordt de Pause functie gekozen.
Van Ben Harper`s album Diamonds On The Inside werd de mooie acapella track `Picture Of Jesus` (met Ladysmith Black Mambazo) beluisterd. Tijdens de intro van de LSBM voorzanger kwam zijn ronde en hese stemgeluid goed uit de verf en werd dat ook heel direct gecommuniceerd. Ben Harper`s zang werd met minder presence weergegeven dan met het eigen systeem maar deze meer `laid-back` presentatie beviel eigenlijk heel goed. Met name de medeklinkers werden op zachte en luchtige wijze weergegeven waardoor de sibillance weergave aan de vriendelijke kant was. De samenzang kwam rollend en energiek over waarbij de basstemmen met een goede body werden gepresenteerd. De individuele zangers waren zonder enige moeite te volgen en de unieke cadans van Ladysmith Black Mambazo kwam uitstekend uit de vocale verf. De verschillende stemmen werden met een goede tonale differentiatie weergegeven en het rijke vibrato van de zangers kwam met veel gemak naar voren. De articulatie van bepaalde keel- en tongklanken had nog wat duidelijker naar voren mogen komen maar de moeiteloosheid en de goede tonale weergave waarmee de Hegels te werk gaan zijn aanstekelijk en zorgen voor lange en ontspannen luistersessies.
Van het legendarische album Friday Night In San Fransisco (Al DiMeola, John McLaughlin en Paco De Lucia - red.) werd de track `Mediteranean Sundance` gedraaid, om de impulsweergave en articulatie van de Hegels nog eens op de proef te stellen. Het knallende gitaar-trio werd met de nodige `drive` weergegeven maar wat nog het meest opviel was de plastische intensiteit waarmee de instrumenten werden gepresenteerd. Een dergelijke weergave zou men eerder van een uit de kluiten gewassen buizenversterker (zoals de Audio Research D115) verwachten. De harder geplukte of aangeslagen snaren kwamen ook op impulsieve wijze naar voren waardoor het contrast met de meer sonore, ingetogen passages des te groter was. Het enthousiasme en de gedrevenheid van deze gitaarmeesters werd tegelijkertijd op watersoepele en expressieve wijze gepresenteerd. De bij tijd en wijle bijna stormachtige klank van het trio werd nooit vaag of rommelig. Het donderende applaus klonk klaterend en stevig, zonder toegevoegde hardheid. Er was hier sprake van een spannende luistersessie, zoals het met deze muziek zou moeten zijn.
