Shure is begonnen met in-ear monitoring voor professioneel gebruik op het podium, de E-serie. Deze modellen vonden uiteindelijk ook hun weg naar de hifiwereld. Met de SE-serie heeft Shure onlangs een speciale lijn gemaakt met een ander design en andere drivers dan de E-serie. Omdat Shure in totaal iets van 12 in-ears heeft, hebben we 3 beluisterd. Uit de professionele lijn is de E2 (€89) het low-end model van Shure. Redelijk bas, maar een beetje zoemend rond de 100 Hz en niet erg snel, wat resulteerde in een soort comprimerend geluid (wat na een tijdje vermoeiend werd). Ook de s-klanken waren me iets te pijnlijk, dus hard popmuziek afdraaien zit er niet echt bij. De grote plastic behuizing geeft een beetje speelgoedachtige indruk. Heel vreemd ook de grote diameter van het oorkanaalgedeelte, niet alleen voor mijn oren net iets te groot, maar ook voor de bijgeleverde schuimhulsjes. Voor de prijs een redelijke oortelefoon, maar springt er niet echt uit.

De E4 (€269) is gelijk een ander verhaal. Mooi afgewerkt, klassiek sobere uitstraling en veel betere klank. Afgezien van de s-klanken dan, die bleven pijnlijk. Definitie, snelheid, stereobeeld en laagrespons zijn daarentegen dik in orde. De vergulde 3,5mm plug is erg solide, maar steekt onder een hoek van 90º, 2cm uit vanaf de rand van de iPod.
De SE530 (€499), voorheen de E500, is daadwerkelijk de crème-de-la-crème onder de in-ears. Ze zitten heerlijk, de siliconen sleeves sluiten mooi af en het geheel valt mooi in de oorschelp weg. De klank is super, hoewel ik nog steeds een beetje moeite met de s-klanken, maar dat is miniem hier en komt voornamelijk door de iPod. Het geluid is transparant, niet zo drukkend in het laag, maar het laag is wel lekker aanwezig. De meegeleverde Push-to-hear-module vind ik volslagen zinloos. Met dit actieve kastje (nog meer electronica en batterijen) zit een ingebouwde microfoon en geeft je de mogelijkheid om het geluid van de ipod te verzwakken en samen te mengen met geluid van buitenaf. Even de oortelefoon uit je oor trekken werkte voor mij effectiever.
www.shure.com


SONY

Met de MDR-EX90LP (€99) heeft SONY haar prijs ingezet op het middensegment, maar komt met de klank daarentegen aardig richting het topsegment. Het is zeker geen referentie in-ear (evenwichtig, neutraal en transparant), de benadering is meer die van ‘louness’. Toch lijkt het allemaal aardig te kloppen: prachtig open geluid, snelle transiënten, doorzichtig hoog met een mooi hoogaf-filter, open midden (zonder schel te zijn), mooie stereospreiding en extreme stereoscheiding (zonder samenhang te verliezen). Het laag is strak, goed los waarneembaar, alleen.....licht overstuurd. Desondanks is de verhouding prijs/kwaliteit de reden van de hoge score. De constructie is solide met een aluminium afwerking. Typerend is de ongelijke kabellengte vanaf de splitsing, waardoor de hoofdkabel naar het linkeroor loopt en vandaar weer naar het rechteroor. Men noemt dit wel een J-splitsing (bij de meeste in-ears zit een Y-splitsing). Het ‘gewicht’ hangt/trekt dus nu een beetje aan één oor.

Deze zelfde constructie vinden we ook weer terug in de MDR-NC22 (€89), zij het goedkoper uitgevoerd. Een heel apart gegeven bij deze in-ear is het gebruik van een actief ‘noise cancelling’-systeem. Aan de zijkant van de in-ears zitten kleine microfoontjes die al het ‘lawaai’ van buitenaf elimineren met hetzelfde signaal in tegenfase. Het meeste wordt hier door uitgedoofd, bovenop de fysieke filtering die in-ears al hebben. Dat geluid verder ook via je mond , neus en schedel ook je gehoorbeentjes bereiken, valt niet te vermijden. Desalniettemin is dit een ideale opponent voor de grotere ‘noise cancelling’-modellen. In het vliegtuig of de trein stop je deze makkelijk in je zak. Het enige extra gewicht is een kleine unit met een AAA-batterij, een aan en uitknop (de koptelefoon werkt ook zonder een iPod) en een monitor knop, die in de praktijk prettiger werkt dan de 8o euro kostende Push-to-hear-unit van Shure. Het geluid heeft overeenkomsten met de EX90LP, maar is duidelijk een gradatie lager. Doffer en minder open geluid, wat onduidelijker laag, maar nog steeds een aardige in-ear.
www.sonyproductinformatie.nl

Bose

Bose is wat betreft hoofdtelefoons erg geliefd in het buitenland. De goedklinkende on-ears en around-ears (met of zonder noise cancelling), zijn in Nederland echter alleen via hun website verkrijgbaar. De eerste in-ear van Bose, de TriPort IE (€99), werd onlangs meteen internationaal gelanceerd en is dus gewoon in de winkel hier te krijgen. Hij is in deze test de geduchte concurrent van de SONY MDR-EX90LP. Zelfde kleur, zelfde uitstraling (zwart met metaal), stevige constructie (de Tri-Port heeft een dikke, robuuste plug), zelfde opberg-etui, maar de klank is anders. Zoals de naam al doet vermoeden, maakt de TriPort gebruik van maar liefst 3 baspoorten, wat resulteert in een vol geluid met veel laag.

Rond de 80 Hz en 200 Hz zit een bult, wat bij popmuziek in een heel direct en stevig geluid resulteert. Dat laag zou je niet verwachten, want Bose gebruikt als enige in-earfabrikant een ander soort opzetstukjes. Wel weer silicoon, maar ze zitten niet strak in je gehoorgang en dat is meestal nodig voor basrespons. In het begin verwacht je dat ze uit je oren zullen vallen, maar na een poosje went het gevoel en irriteren ze niet zoals bij sommige andere merken het geval is. Een opmerkelijk debuut!
www.bose.nl