Als ik de vergelijking maak met mijn opgepepte Lua, dan geeft die nog wat meer details aan de goegemeente, is wat luchtiger en kijkt Sting iets dieper in de keel. We hebben het daarmee over een speler die driemaal de prijs van de Esound moet opbrengen en stevig getuned is. Het is opvallend hoe ver de Esound komt in een installatie die vervelende eigenschappen genadeloos kan afstraffen. Eveneens zoals nu met de CD-5E, heel veel muziekgenoegen kan geven aan de geconcentreerde luisteraar. Ik laat Sting nog even draaien terwijl ik wat andere muziek aan het zoeken ben in het cd rek. Raar om weer eens zoveel cd’s te draaien na een lange periode met veel lp’s, vanwege een intrigerende phono versterker die het rek al weken siert.
Het heeft de Esound wel de ruimte gegeven om weken lang in te spelen. Wat volgens de importeur de speler alleen maar goed is. Dag en nacht heeft een inbrand cd zijn ruis en piep door het inwendige gestuurd. Het valt niet mee om popmuziek met mannenstemmen te vinden in het rek. Ik kom omhoog met Dead Can Dance. Alweer iets dat ik eveneens op vinyl bezit. Ik hoefde geen seconde te twijfelen, de samba ballen komen ver de kamer in. De oliedrums hebben het geluid van een oliedrum en het laag gaat tot het gaatje. De stem mag meer boven de muziek zweven, daar komt opnieuw de kritiek naar voren dat de Esound in de diepte en breedte weet af te beelden, in mijn opstelling veel minder in de hoogte. De cd raakt niet het niveau van de lp, helaas voor iedereen die geen platenspeler heeft. Edoch, met de Esound valt uitstekend te leven.
Een muzikale alleseter heeft naast pop, jazz en diverse een mooi plankje met klassieke muziek voorhanden. Eigenlijk een beetje te weinig op cd, omdat er een grotere rij lp’s staat. Maar die passen niet in de Esound speler. Dus kom ik vaak op dezelfde muziek uit. Ach, het geeft u een handvat om mijn recensies naast elkaar te leggen en conclusies te trekken. Een favoriet is een “Best of …” van The Academy of St. Martin-in-the-fields. Met werken van onder meer Vivaldi, Mozart, Rossini en Beethoven. Veel afwisseling, op diverse momenten en in diverse jaren opgenomen klassiek werk.
Net als daarnet legt de Esound het geluid breed neer. Met gemak kijk je in het orkest. Violen hebben dat eigenzinnige dat ze uniek maakt. Cello en bas vloeien niet ineen. Blazers vormen een mooie achterwand. Zowel kleinere werken, als de delen waar het hele orkest zijn best mag doen, liegen er niet om. De weergave heeft een hoge mate van natuurlijkheid. De concertzaal thuis is onzin, je in gedachten verplaatsen naar de concertzaal kan wel. De Esound CD-5E Signature Edition brengt mij er dichtbij op een fijne, onderhoudende wijze. Op de één of andere manier heeft de ontwerper gesnapt waar het om draait in een goede speler. Het elimineren van digitale onrust, veroorzaakt in de voeding, de klok, de dac of het loopwerk.
De CD-5E behoort tot het handjevol spelers waarnaar lang te luisteren valt zonder moe te worden. Niet als hij zacht speelt, niet op oorlogsterkte. Hij trekt je in de muziek, neemt je mee aan de hand naar de solist. Vraagt aandacht, kan suikerzoet verleiden, kan tot de orde roepen, toont permanent beheersing. Op de juiste manier want de Esound is verre van suf, laat staan duf. Hij is uitgewogen en doordacht. Daarom mag hij de enige opera cd in mijn collectie spelen.
De geweldige ode aan Maria Malibran van Marie Cecilia Bartoli. Ik hou van de stem al begrijp ik niets van wat ze zingt. Ik beschouw de stem haast als een instrument. Ik kan alleen maar zeggen: “het is mooi, heel mooi”, wat ik hoor. De stem is fenomenaal. Juist omdat de CD-5E de nadruk een beetje legt op het wijd open gespreide middengebied. Ik denk dat mijn punt duidelijk is geworden. De Esound heeft me verrast en verbaasd. Vooral en als eerste, laten genieten van muziek.
