Siltech MXT Londen
Deze kabels van Siltech bestaan al een aantal jaren in ongewijzigde vorm. MXT kabels kenmerken zich door koperen geleiders die zijn samengeslagen met echt Siltech materiaal; zilver met goud. Hoe duurder de MXT, des te meer strengen zilver/goud zijn gebruikt. De mantel is nogal stug, zelfs bij de dunnere London uitvoering. De pluggen zijn degelijk, de afwerking is Siltech waardig. Een MXT London is niet goedkoop, voor 75 cm bent u 120 euro kwijt. De prijs is bij interconnects niet recht evenredig met kwaliteit, want de stem van Monheit is onnatuurlijk in mijn oren. Dat maakt de diepte in het stereobeeld niet goed. De weergave zou beslist wat liever en ronder mogen.
Het stereobeeld bij de big band opname klontert samen tot een bal die tussen de speakers hangt. Het smalste en kleinste stereobeeld tot nu toe. De kabel is net als de Cambridge Audio kabel saai om naar te luisteren. De klank is niet natuurlijk te noemen en heeft last van verkoudheid. Het ritme is aardig, daar is alles mee gezegd. Met de klassieke muziek presteert de kabel het beste, gelet op de details die naar voren komen. Ook hier is de klank afwijkend van de rest van de kabels tot nu toe. Het panel is net zo hard als ik in het oordeel. Samen komen we maar tot 12 punten en dat is niet genoeg. In deel 2 komen we een duurdere MXT tegen en we zijn benieuwd of die het beter gaat doen.
Inakustik NF 102
De NF 102 behoort tot de duurdere Black&White serie van Inakustik. De kabel heeft kenmerkend dunne geleiders, omgeven door lucht en PE-schuim. De pluggen zijn apart, ze voelen plasticachtig aan, maar sluiten mooi om de bus op de apparatuur. Het geheel ziet er stevig uit. De kabel van 110 euro voor 1,2 meter is dun en veerkrachtig. Je moet hem beslist niet knakken, maar hij heeft ook geen zee aan ruimte nodig. Een mij niet onbekende harde “S” zit in de stem, en Monheit staat weer eens in de piano. De hardheid in de klank speelt de kabel parten bij alle soorten muziek. Daar komt bij dat de weergave van de lage tonen beter kan. De kabel dreigt bij de big band dicht te lopen.
Door het hardere karakter komen details in midden en hoog voldoende naar voren. De beperking in de lage regionen zorgt ervoor dat details van bas, drums en gestreken snaarinstrumenten tot een brei worden. Positief punt aan de NF 102 is het vermogen om ritme door te geven en levendigheid te brengen. Van de slepende big band zoals de Supra EFF-IX die weergaf, is nu totaal geen sprake meer. Bij het panel scoort de kabel zeer gelijkmatig. Geen uitschieter in positieve of negatieve zin. Hij komt echter niet verder dan 17 punten. Dat is gezien de winkelprijs te laag.
Oehlbach NF 214
Oehlbach houdt van dik en stevig. De NF 214 van 90 euro voor 1 meter is een zware jongen. De binnengeleider is van verzilverd koper, veel isolatie, afscherming en een dikke buitenmantel. Een kabel die wel wat ruimte achter het rek kan gebruiken. Aangesloten met de stevige pluggen gaan we er voor zitten. Zo, deze kabel zet een stem neer die naar meer smaakt. Gelijk goed. In de “S”, in de klank, het totaalbeeld. Piano erachter, vol en rijk. Er zijn veel mondgeluiden hoorbaar. Dit is de eerste kabel die zo fraai de ademhaling van Monheit laat horen. Met klassieke muziek is het van het zelfde laken een pak. Natuurlijke klank, veel details, laag dat daadwerkelijk aanwezig is, en de triangel die langzaam uitdooft. Viool klinkt helder met een hoge mate van fijnheid.
Met de big band zit het ritme er vanaf de eerste drumslagen goed in. Het stereobeeld is het breedste tot nu toe, diepte is er, alleen hoogte ontbreekt. Zo moeten meer kabels presteren. De NF 214 brengt de eigenschappen van de set goed over op de luisteraar en is zeker muzikaal. Een klein puntje van kritiek: bij de big band spetteren de trompetten wel, maar helaas ben ik bang dat ze na lang luisteren gaan vermoeien. De weergave van trompet is zwoegend omdat ze net zo verstopt zitten als met een luidspreker die overmatig gedempt is. Maar het panel is ineens enthousiast, en geven alleen maar hoge scores over de gehele linie. Iedereen wil weten om welke kabel het gaat. Het eindresultaat is de hoogste score van de goedkopere kabels; 27 punten in totaal van de maximaal 30 die te halen zijn.
Inakustik Rhodos Silver
Een goedkoper broertje van de NF 102 van Inakustik. Het is een wat dikker kabeltje dat heel soepel valt. Door de transparante mantel is de afscherming te zien, het materiaal is verzilverd koper. De Rhodos Silver is goedkoop. Voor 59 euro krijgt u 1,5 meter kabel. Daarmee zou de kabel in het nadeel zijn. Immers: hoe langer de kabel des te groter de verliezen. Misschien klinkt de kabel daarom wat ruiger met de stem dan de Oehlbach van daarnet. Wat blijft is de natuurlijkheid en de “S’ die in deze opname zo lastig is te mengen tussen te hard en te onderdrukt. De piano staat heel breed achter Monheit. Deze kabel laat met alle muziek veel details horen en heeft een uistekend stereobeeld. Aan de andere kant zit er onrust in de kabel, is hij ongepolijst. In het bijzonder met ritme is dat goed te merken. De muziek wordt haastig gespeeld, afgeraffeld zou je kunnen zeggen. Dat is jammer want met zijn lage prijs en grote mate van detaillering verdient de kabel zeker een aanbeveling.
Inakustik zou die onrust weg moeten krijgen. De duurdere NF 102 heeft er per slot van rekening ook geen last van. Een set met een donker karakter of met een slome cd-speler zal profiteren van de Rhodos Silver. Het blijft oppassen waar de kabel mee speelt. Als de combinatie klikt, dan is het een goede koop. Van het panel denken drie van de vier luisteraars er anders over. Die prijzen deze kabel net zo hard als de Oehlbach van daarnet. Met als gevolg een heel fraaie score van 24 punten. Dat zet de Rhodos Silver op de plek van de beste koop.
Van den Hul The Name
De isolatie verraadt de herkomst, Hulliflex. Een milieuvriendelijk materiaal van de hand van Van den Hul zelf. Inwendig wordt gebruik gemaakt van verzilverd koper met een solid core binnengeleider. De VdH pluggen vind ik persoonlijk niet geweldig. Ze klemmen slechts losjes en zijn haast niet uit elkaar te halen. Hoewel dat iets is wat u waarschijnlijk thuis toch niet doet. Duur is The Name niet, voor 73 euro is hij van u. Dit is een kabel die op alle punten gelijkmatig presteert. In stereobeeld, oplossend vermogen, detailweergave, ruimte, ritme en luchtigheid. Veel van de eigenschappen die ik in de andere kabels tegenkwam en die opvielen, komen nu terug. De gelijkmatigheid zit hem in het feit dat geen enkele eigenschap er specifiek uit springt, noch ontbreekt. De klank van de kabel heeft een zekere mate van neuzigheid, waardoor de stem minder vol is en de viool een stukje warmte afneemt.
Monheit met de piano was erg intiem in de zin van een klein beeld. Klassiek zat qua omvang onder de middenmoot. Dat is een schril contrast met de big band die juist breed, hoog en diep is neergezet. Dat zou erop kunnen duiden dat de kabel gevoelig is voor de bron. Monheit en klassiek komen immers van cd, de big band van lp. Mede door de neuzigheid is het oppassen in welke set de kabel komt te zitten. Het is zeker een goede allround kabel die langdurig luisterplezier zal geven. Twee panelleden beoordelen de VdH The Name zeer goed tot uitstekend. Kennelijk komt nu smaak om de hoek kijken, aangezien de meningen verdeeld zijn. Met maar 19 punten totaal scoort de VdH laag, terwijl zowel Marc Brekelmans als ik zeer aangenaam verrast waren door deze interconnect en hem als eerste cq als tweede classificeerden.
