Twee maal 10 meter Crystal Cable Speak Reference verbindt de Tentlabs met een set Focal Diablo Utopia III luidsprekers. Vier bronnen staan mij ter beschikking: een Transrotor platenspeler met SME arm, Transfiguration element en HAT phonoversterker, een Magnum Dynalab tuner voor de zondagochtend-uitzendingen op Radio 2, een Cyrus cd-loopwerk met PSX-R voeding, gekoppeld aan een DHTRob non-oversampling buizenDAC en uiteraard de eerder gebruikte Tentlabs cd speler. Alle bekabeling is van Crystal Cable en voor een schone netspanning is ruim gebruik gemaakt van Kemp Elektroniks materiaal. Het is wel zo aardig om op het moment dat de aantekeningen gemaakt gaan worden, opnieuw de Tentlabs cd speler te laden met Melody Gardot.
Achter elkaar draai ik Les Etoiles en The Rain, mijn favorieten op de cd. In deze opstelling is er geen sprake van een ontbrekend fundament, de Focal’s hebben zelf al veel meer body dan de kleine Ruark`s kunnen bieden. Beetje jammer dat de aan mij geleverde Tentlabs versterker geen gebufferde pre-out heeft (wel verkrijgbaar gelukkig), waardoor de subwoofer niet mee kan doen. Wat ik voorgeschoteld krijg, is een grootse en vooral op The Rain intense Melody Gardot. Zo sfeervol als mogelijk, met een brede piano die zorgt voor de achtergrond van deze stemmige opname, waarlangs een sax zacht blazend een duet vormt met Gardot. Het zesvoudige bedrag uitgeven voor een set speakers ten opzichte van Ruark Sabre III monitors werpt ogenblikkelijk vruchten af. Dit is gewoon weergeven op topniveau. Met de opmerking dat de Tentlabs combinatie van cd speler en versterker samen heel erg goed speelt en de twee componenten volkomen natuurlijk in elkaars verlengde liggen.
Met Michael Bublé krijg ik het bewijs dat de Tentlabs voldoende in huis heeft om te spetteren. Op de eigen bescheiden wijze, waarin rust en afwezigheid van vervorming erg belangrijk zijn. Het is heel schoon, tegelijk organisch, streelbaar en natuurlijk van opzet. In de drukste passages loopt de zaak niet dicht en staat Michael telkens ruim op de voorgrond. De band lijkt meer kracht te hebben in de lage regionen dan mijn Manley buizenversterkers normaliter neerleggen; ik mis de sub daardoor slechts ten dele. Het ritme zit er goed in, het geluid is levendig, aan de andere kant nodigt het niet uit tot luidkeels meezingen en luchtgitaar spelen. De weergave heeft een zekere beschaving, waarin geen plaats is voor een Harley en een leren jack. Veel verder dan een half losse stropdas komt Bublé niet. Wat ademt is een nachtclub- of casinosfeer, met veel welgestelde bezoekers die aan hun champagne nippen. Op Comin’Home Baby, een duet met de leden van Boyz II Men, zijn de stemmen goed neergezet in de ruimte, waardoor alle zangers hun eigen klank laten horen en niet versmelten tot een brij. Slagwerk vormt de drive, de band vult de stage, duidelijk verder naar achteren geplaatst in de opname. Belangrijk punt: alles staat mooi op de juiste hoogte. Bublé het hoogste geplaatst, Boys II Men iets lager, de band in lagen opgebouwd van onder naar boven. We gaan over van een zanger met een big band naar klassieke muziek.
