Ik sta niet zo snel met de mond vol tanden en weet heel aardig te omschrijven wat de essenties zijn, die een product onderscheiden. In het geval van de Montegiro Legno viel dat niet mee. Ik werd er stil en nerveus van. Op de avond dat Martijn mij met een bezoek vereerde werd het te laat om nog serieus platen te draaien, dus: een korte impressie en toen snel naar bed. De volgende avond verdreef ik huisgenoten uit de luisterruimte en zonk weg in de bank. Vanaf dat moment gebeurde er iets met mij, met mijn muziek, mijn muziekbeleving, iets dat nog steeds voortduurt. Met de Legno stap ik een wereld binnen die niet eerder in mijn huis is geweest. Er gaat een signaal door de versterkers en luidsprekers met een kwaliteit en energie die mij oprecht verbaast. Terwijl ik zelf beschik over een kostbare draaitafel met dito element, staat er nu een combinatie, die een dimensie toevoegt aan de werkelijkheidsweergave, die ik niet voor mogelijk heb gehouden.
Super (kostbare) draaitafels zijn vaak onmogelijke sculpturen van metaal en kunststof om de prijs te rechtvaardigen, waarbij ze lang niet altijd iets toevoegen in weergavekwaliteit. De Legno is eerder het tegenovergestelde: het sobere uiterlijk en de hoogwaardige afwerking doen op het oog niet vermoeden, welke muzikale intensiteit is bereikt. Laten we ons gaan richten op het hoe en waarom van de weergave aan de hand van muziekfragmenten. Daartoe halen we de stelling met zwart goud leeg. Zoals u wellicht weet, leef ik meerdere weken met een apparaat om het door en door te leren kennen en bovendien de onhebbelijkheden in de dagelijkse omgang te ontdekken. Daardoor is een verhaal als dit een optelling van het moment van schrijven met onderhanden muziek, tevens gevoed door vele uren van muziek genieten. Er is geëxperimenteerd om het maximale uit een apparaat te halen, zonder extreme maatregelen te nemen die niet herhaalbaar of controleerbaar zijn.
VTA, naaldkracht, dwarsdrukcompensatie zijn getuned, de ondergrond van de speler is geoptimaliseerd met een verend plateau, verder staat de speler net als mijn eigen speler gewoon in een leefbare huiskamer. Op dit moment speelt kant vier van Soular Energy van het Ray Brown Trio. Ik had niet veel verder willen komen dan kant één, omdat meer muziek aan de orde moet komen. Het lukt me evenwel niet om te stoppen. De weergave heeft een verslavende invloed die zich uitdrukt in de bas van Ray Brown en de instrumenten van zijn vrienden. Hoe omschrijf je een piano als die correct klinkt? Een bas die zich laat plukken alsof je er naast zit? Slagwerk met een intensiteit, tegelijk zachtheid, die een lust voor het oor is? Omschrijf je dat als “correct” of weet u een andere term? Wat de Legno doet en de afgelopen weken heeft gedaan, is het weergeven van muziek op een manier die grenst aan het hoogst haalbare: de werkelijkheid. Zodanig fijn van textuur, zo vol passie, zo vol energie en zo gemakkelijk, dat mijn bron de artiest zelf lijkt te zijn en niet een platenspeler. Telkens heb ik het idee dat de set verdwijnt uit de kamer en plaats maakt voor een trio zoals dit. Slechts zelden heb ik dat zo sterk. Vrijwel ieder component heeft een eigen signatuur. Het is maar weinig componenten gegeven, zich uit het geluid terug te trekken. Ik ken een paar versterkers die dat kunnen, eigenlijk geen luidspreker die dat kan, een enkele bron en dan houdt het op. Dit is voor zover ik mij herinner de eerste platenspeler bij mij thuis die geen signatuur heeft, die de weergave vrij laat en niet interfereert. Dat is een vrij wonderlijke ervaring, die getuigt van diep inzicht en vakmanschap bij de makers van de component. Veel meer krijg ik niet op papier met het spel van Ray Brown, het lijkt me echter wel genoeg.
