De set stond al enige dagen in te spelen toen ik aan de luistersessie begon, en dat komt het geluid zeker ten goede. Ik weet dat er mensen zijn die het nut van inspelen ter discussie stellen, maar neem van mij aan dat je het bij deze set kunt horen. De luidsprekerkabels zijn van Crystal Cable, en de muziek wordt vanwege het gemak van een zelf samengestelde cd beluisterd. De RCX-1500 is voorzien van een slot-loading laadmechanisme, waarbij de cd in een gleuf moet worden gestoken waarna rubberen wieltjes hem naar binnen trekken. Werkt feilloos, al blijft het voor mij een onwennige handeling. Gedurende het laden van de cd is een zacht mechanisch geluid waar te nemen, maar tijdens het afspelen is het loopwerk volkomen stil.
De luidsprekers staan ongeveer drie meter uit elkaar, licht ingedraaid, en een halve meter van de achterwand. Het schijfje verdwijnt in de machine, en via de afstandsbediening wordt de muziek gestart. Dan blijkt heel snel dat de CM8 een verrassend groot en zeer ruimtelijk geluid weet neer te zetten. Tim Gerwing is een Canadese forumvriend van me die elektronische muziek maakt, waarbij hij erg veel aandacht besteedt aan de opnamekwaliteit. Zijn stijl is eclectisch, en in de track Effect01 van zijn album The Butterfly Effect uit 2005 mengt hij Vangelis met Michael Brook. De wervelende arpeggio’s vliegen me links en rechts om de oren, en de diepe drum die 3 seconden na de start van het nummer weerklinkt dondert echt door de ruimte.
Tito Puente dan, Dance Of The Headhunters. Van het album Tambo! uit 1963. Zo te horen gemaakt met heel weinig microfoons, en dus uiterst natuurlijk in zijn ruimtelijkheid. Hierbij let ik niet alleen op de percussie die ver achter de luidsprekers moet staan (check!), maar ook op de knallende trompetstoten die de bigband er op hoog volume én hoge frequentie uit perst. Die staan er zo wild op dat deze track een echte torture-test voor hoge tonen is. Tot mijn opluchting blijkt dat de tweeter in de CM8 geen spoortje scherpte heeft. Niet onbelangrijk voor langdurig luisterplezier...
Hele andere koek is het album Second Nature van Dominic Miller. Oplettende muziekliefhebbers zullen hem kennen van zijn werk voor Sting, wiens vaste gitarist hij lange tijd is geweest voor de ex-politieman zich vergreep aan de luit. Gelikte muziek, op het edelkitscherige af, maar ongelooflijk goed geregistreerd en met putdiep laag. De track Unify begint met een akoestische gitaar, met geplukte akkoorden. Dan valt een tweede gitaar in met een elegante melodie, en gromt een weldadige bastoon. Een met brushes aangetikte strakke snare, een ver naar achteren geplaatst fel woodblockje, en een mondharmonica in Toots Thielemans-stijl. Ik zwelg, want stiekem vind ik dit toch wel erg lekkere muziek.
Ik verlang opeens heel erg naar de zomer, naar de zorgeloze vakanties uit mijn jeugd, maar dan met een fijn gekoeld rosé-tje erbij. De deur van de luisterruimte gaat open. Een verbaasd hoofd en de vraag: “Maak jij dat laag?”. De CM8 gaat dus echt veel dieper dan zijn grootte doet verwachten.
