Nog een tweede ronde dan: uiteraard wordt de set ook getest met betrekking tot de kwaliteiten van zuiver muziekweergave. Een budget setje als de Z906 is wellicht niet per se geschikt om de subtiele onderdelen van het orkest voor Ára Bátur van Sigur Rós weer te geven, of om het kinderkoor van Talk Talk’s Happiness is Easy de kamer te laten vullen, maar uiteindelijk beweert Logitech dat ook de muziekervaring met deze set verrijkt wordt. Om die reden wordt de Sonos ZonePlayer aan de subwoofer gekoppeld, om de luidsprekers en het zwarte monster te verbinden met een digitale platenkast met zo’n twintigduizend nummers.
De muziek van de diverse albums die via de Sonos afgespeeld wordt, levert toch andermaal wel een mooie vulling van de woonkamer, waarbij de set zowel in de subtielere details in het geluid als in een krachtigere sound kan voorzien. De eerste plaat die voorbij komt is Jambalaya van New Orleans jazzmuzikant John Boutté. Het swingende geluid van introductienummer Two Bands Rolling is - logischerwijs - niet zo imponerend als de Dali Ikons die verderop opgesteld staan dat kunnen verzorgen, maar stilzitten is desalniettemin geen optie. Je hebt dan ook direct de neiging gedurende het nummer met het volume en de verschillende standen van de sub te spelen. Niets zegt tenslotte ‘omhoog dat volume’ als een gezelschap met toeters. Daarnaast werkt de kleine afstandbediening bijzonder prettig; je kunt gemakkelijk wisselen in de opzet – bijvoorbeeld de vier boxjes in de hoeken en de subwoofer, maar niet de center – en het volume is zowel voor de luidsprekers als voor de bas af te stellen.
Wanneer een hoop afstem- en heen en weer gedraai later Treme Song (de titelsong van HBO-serie ‘Treme’) voorbij komt, laat je de knoppen even voor wat het is. Het nummer, dat begint met tromgeroffel en waar geleidelijk meerdere instrumenten aan toegevoegd worden, zorgt er namelijk voor dat je weer gaat zitten om de details in je op te nemen. Het is weer even zoeken naar de juiste verhouding in volume en bas - wanneer na anderhalve minuut een saxofoonsolo wordt getoeterd, dreigt de weinige subtiele dreun het geluid van het individuele instrument weg te blazen - maar als die gevonden is, lijkt het geluid van de muzikanten uit Louisiana toch goed in balans met de onderliggende dreun van een bas die niet alleen rommelt, maar behoorlijk met de drumset mee kickt.
Nog één muzikale test dan. Terug naar het soort muziek dat je ook kunt verwachten in een vette bioscoopfilm met veel factoren die investeren in een 5.1 THX-systeem goedpraten: harde rock. Specifieker: AC/DC. Het album Back in Black wordt naar de Sonos gestuurd, en via de shuffle komt de kerkklok van Hells Bells de woonkamer binnen gebengeld. Ondanks het zware geluid dat uit de hoeken van de kamer komt en het feit dat de kubus die daar debet aan is zich een slag in de rondte dreunt, is het op zich voldoende zuiver om de verschillende elementen van de plaat te kunnen waarderen. Nog een ‘meezinger’ dan: You Shook Me All Night Long.
De eerste aanslagen van de gitaar komen via de luidspreker netjes de kamer binnen, voor de drum en de bas er bij komen kijken. En dan de zang... Toch weer air-guitar. Ik kan niets anders dan via Spotify I’m Shipping Up To Boston van Dropkick Murphy’s oproepen en stampvoetend meer instrumenten in de lucht bespelen dan er in het nummer voorkomen. Misschien moet ik Martin Scorsese’s The Departed, waar het nummer zo prominent in voorkomt, nog maar even in de DVD-speler schuiven. Voordat die weer verbonden wordt aan een wat oudere subwoofer die alleen maar aan en uit kan, en weigert vrolijke oranje lampjes op te laten lichten.
