Ik heb het u beloofd, we gaan eerst verder met klassieke muziek. Mijn verwachtingen met klassiek waren niet te hoog gespannen. Een onterecht vooroordeel, de La Scala II excelleert op klassiek als geen ander. Het begint al gelijk met werken van Locatelli, gespeeld door Jaap van Zweden. Hoe laat je een speaker klassiek spelen? Echt Klassiek? Neem een Klipsch La Scala II. Opvallend goed en zeer compleet. Speels en jong. Heel zuiver van klank. De enige vorm van kritiek, geef de kasten wat meer body. Plaatsing van de speakers is daarin belangrijk. Het iets naar achter laten hellen van de speakers, als je zelf op een hoge stoel zit, komt de hoogte plaatsing ten goede. Lage registers zijn strak en uitstekend gedefinieerd.
Het solo instrument is duidelijk onderdeel van het orkest met behoud van de leidersrol. Giovanni Angeleri, Légende. Inzet van het orkest aan het begin is op hoog volume overdonderend. Elk geluidje is hoorbaar, een tamboerijn verdwijnt geen moment uit het beeld. Viool heeft werkelijk geen greintje scherpte, is nooit onwerkelijk. De ruimte afbeelding is anders dan ik gewend ben van conventionele luidsprekers, hier komt de hoorn opnieuw om de hoek. Het is het geheel dat ten volle overtuigd. Een feest om naar te luisteren, nimmer vermoeiend. De muziek heeft de grootsheid van de zaal waarin het is opgenomen. Heerlijke is het gemak van de grote dynamiek van een hoorn, dat komt vol tot uiting op deze geweldige cd. Het speelt met een ongekend gemak, zonder de compressie van elk “niet-hoorn” systeem. Vrijheid betekent levendigheid.
Bach gespeeld door Janine Jansen. Duidelijk is dat zij een heel andere viool bespeelt dan wat we daarnet hoorden. Opnieuw dat oneindige gemak waarmee het systeem speelt. Los en soepel. Niet vermoeiend voor de luisteraar. Cellisten zitten met hun instrument op de juiste hoogte, viool staat daar duidelijk boven te spelen. Dit mag van mij eindeloos duren. Heerlijk op een laag niveau bij een glas wijn, intens op hoog volume niveau. Dwingend om naar te luisteren, want het blijft interessant om de partituur op te nemen in de hersenen via de oren. Zelfs voor een niet klassiek kenner die het “tot zich neemt”.
Tot slot Maria Cecilia Bartoli’s Rataplan. Wat een enorme stem, wat een volume. Ze steekt met kop en schouders boven het volle orkest uit. Opnieuw een uitermate natuurlijke beleving. Nuances in de stem zijn elk moment aanwezig. Een beetje ruimtelijkheid mist, daarvoor in de plaats een grote mate van directheid. Daarom is een hoorn van Klipsch niet ieders keuze. Maar de set kun je niet afwijzen vanwege dit soort oneigenlijke argumenten. Hier speelt absoluut zuivere en onvervormde muziek. Van zwoele pop, via jazz tot aan klassiek. Verbazingwekkend genoeg is in mijn oren klassiek het meest overweldigend. Zo wil ik Bartoli elke dag, elk uur, elk moment. Als het volume naar beneden gaat blijft de set met een compleet beeld spelen, dus ook op laag niveau. Het gemak blijft. Het is een doodzonde, maar je praat gemakkelijk door de muziek zonder moe te raken. Een eigenschap van werkelijk grote luidsprekers/systemen (in kwaliteit, los van het formaat).
