Vroeger draaiden we als jongens en meiden onder elkaar platen voor ons plezier. Waarom zou dat vandaag de dag anders moeten zijn? Met die gedachte zet ik voor mijzelf een ouwetje van de Carpenters op. Sing klinkt het door het huis. Waarna een meer ingetogen This Masquerade volgt. In beide gevallen zeer goed aan te horen. Een heldere Karen Carpenter staat tegen een muzikale achtergrond, met voldoende pit en kracht om overtuigend te zijn. De piano is niet de grootste ster ooit, gelukkig is het een elektrische piano en geen vleugel. De fluit hangt mooi losjes in de lucht, een achtergrondkoor laat zich verbazingwekkend goed horen. Het stereobeeld is losjes, vrij van de luidsprekers, met meer hoogte in de afbeelding dan ik gewend ben in deze prijsklasse of opstelling. Menigeen zal bij het beluisteren van een set als deze, waarin de Manfred de hoofdrol speelt, zich opnieuw afvragen: waarom zijn we toch ooit aan de cd begonnen? Met het volledig instrumentale Heather laten de Carpenters een spoor van plezier achter.
Eens kijken of we dat met andere muziek ook bereiken. Emmylou Harris zong ooit op Pieces In The Sky het hartverscheurende Boulder To Birmingham. Het heeft nog niets aan impact ingeboet. De Manfred laat goed horen, dat we te maken hebben met een veel mindere opname dan daarnet met de Carpenters. Niettemin is dit muziek met veel meer gevoel en gevoelswaarde dan een gladde presentatie. Een zonnetje vormen de country gitaren die de broze stem begeleiden van een toen nog met donkerblond haar getooide Emmylou. Ze had daarvóór al afscheid moeten nemen van de liefde van haar leven, een klap die ze nooit te boven is gekomen. Zelfs al hoor je haar voor het eerst, dan nog is dat verdriet onmiskenbaar uit de groef te trekken met een platenspeler als de Acoustic-Signature. Ik geniet genoeg om ook een volgende kant van de lp te gaan herontdekken. Dat gaat er een stuk vrolijker aan toe met Bottle Let Me Down. Meer instrumenten, die allemaal een plekje vinden. Ritme goed vastgehouden, uitstekend verstaanbaar, open en een behoorlijke diepteafbeelding. Met dank aan dit fijne loopwerk en de iele Jelco arm.
Ik bespeur inmiddels ook wat minpuntjes die niet onvermeld mogen blijven. Zo is de weergave een stuk meer solide te maken met een goede puck die de plaat aandrukt. Een goedkope upgrade, zolang u die puck niet van Acoustic-Signature koopt. Die maakt alleen een puck voor de kostbaarder spelers. Het laag neemt met puck meer stevigheid aan, het middengebied verliest iets van zijn losheid, maar neemt wèl toe in overtuiging. Ik denk, dat ook een betere mat goed werk zal verrichten. Te denken is aan de Achromat van Funk. Hoewel de " luisteraar oude stijl" mogelijk blijft zweren bij een stukje vilt. Gelukkig hebt u geen mat nodig om het plateau te dempen zoals dat vroeger met de oude Thorens spelers het geval was. Die plateaus konden zingen als een bel. Het zou heiligschennis zijn Coat Of Many Coulors af te zetten. Ik luister er nog even naar en dan gaat Dire Straits op de draaiende schijf. Als ik bij de draaiende speler op het chassis tik, hoor ik dat duidelijk door de luidsprekers terug. In iets mindere mate als ik op het meubel tik. De poten dempen dus inderdaad, maar niet genoeg om te kunnen stellen dat de ondergrond niet belangrijk is. Glas zou ik zeker vermijden, hout of plexiglas is aan te bevelen. Of een Gingko Audio platform.
