Een breedbandig en intertonaal correcte timing is nodig voor de volledige overdracht van ritmische punctuering en `swing`. Het belang daarvan kreeg begin jaren `80 grote bekendheid toen de Britse luidsprekerontwerper en professionele audio-journalist Martin Colloms zijn opvallende term `Pace, Rhythm & Timing` in een aantal publicaties naar voren bracht (verschillende Britse audiofabrikanten hebben daar sindsdien dankbaar gebruik van gemaakt). Qua PRaT-factor slaat deze Hegel de temporale spijker heel precies op de kop. Maar dan niet alleen in één bepaalde frequentieband, zoals helaas het geval is bij sommige digitale spelers. Een goede overdracht van PRaT moet ongeacht het bronmateriaal overeind blijven en dat was zeker het geval met de opper-Hegel. Een duidelijke indicatie dat het minutieus uitgedokterde klok/servo/dac systeem zijn auditieve vruchten afwerpt.
Jazz staat hoog in het vaandel bij veel Scandinavische muziekliefhebbers dus werden er vele Jazz-klassiekers beluisterd zoals Night Train van het Oscar Petersen Trio. De ongedwongen swing en de inherente souplesse waarmee deze meestermuzikanten te werk gaan kwam dusdanig goed uit de verf, dat de track tweemaal werd beluisterd. De knorrende en kreunende bassolo van Ray Brown moest namelijk nogmaals worden gehoord en beide keren werd er breed grijnzend en hoofdschuddend geluisterd. Het ultra-ontspannen en tegelijkertijd zeer precieze drumspel van Ed Thigpen kreeg een duidelijke dieptestaffeling en scherpe focus mee. Wat een luistergenot. De Richard Thompson CD Mock Tudor werd tevoorschijn gehaald om de track Dry My Tears And Move On te beluisteren. De droeve zangstem van Richard Thompson werd haarscherp afgebeeld terwijl bij het stevige plukspel van bassist Danny Thompson het kenmerkende gebalde en elastische karakter heel goed naar voren kwam, zonder te `buikig` te worden. De zware dreunen van de drums kwamen net iets tekort aan push maar de articulatie waarmee alle percussieve klanken werden vertolkt maakte dat meer dan goed. Alhoewel deze track hier wel eens op meer stuwende en geaarde wijze werd gehoord, deed de Hegel speler de muziek qua zeggingskracht geenszins tekort. Zeggingskracht dus, geen klankmatig vertoon. Dat is wat deze edele Noor bovenal biedt.
