Ik ben het u overigens nog verschuldigd om de rest van de set te melden. Wijt het maar aan de enthousiaste verslavende werking van het element; ik ben nu geneigd om bij het opzetten van één nummer de hele kant af te luisteren, wat het uiteindelijke schrijven van deze recensie wat langer doet duren. Het leven van een recensent is op deze manier echter geen straf! Enfin, de Lyra zit gemonteerd in de Goldenote Piccolo met bovengenoemde arm, die verbonden is met de Phono2mkIII/ PSU combinatie van ditzelfde merk. De versterking komt voor de rekening van een Blacknote DSA-150, die mijn Reale weergevers aan moet sturen. De rest van de set vindt u zoals gebruikelijk onder aan deze recensie.

Welnu, nog maar eens een lekker stuk muziek op het draaiplateau leggen. De keuze valt al snel op Stevie Ray Vaughan & Double Trouble. Op het goede Pure Pleasure label is het album Couldn’t Stand The Weather verkrijgbaar, waar ik graag naar luister. De blues die wijlen Vaughan maakte was van hoog niveau en inspireert ook heden te dage nog veel jonge artiesten. Een favoriet van velen is het slepende Tin Pan Alley, dat ondanks de wat lichtvoetige persing toch drukvol mijn luisterruimte vult. De uithalen van de gitaar, de wat rauwe, door whisky gevormde stem van Stevie en de pakkende percussie slepen mij weer door het nummer heen, dat ineens wat snel lijkt te zijn afgelopen. Ik laat deze kant ook maar weer uitspelen…

Nog maar een voorbeeld van muziek, in een ander genre. Eén van de meest succesvolle nieuwkomers van het afgelopen decennium is toch wel de band van Alex Turner, de Arctic Monkeys. Ik draai van hun tweede album Favourite Worst Nightmare de track Teddy Picker. De in nieuwere stijl geproduceerde muziek laat snelheid horen met vlugge, pakkende riffs en een baslijn die veel samenwerkt met de drums. De stage is weer breed, Turners stem komt los en de baslijnen zijn heel erg goed te volgen. Wel wordt eerlijk weergegeven dat deze opname wat lager van kwaliteit is dan eerdergenoemde LP’s, maar nog steeds acceptabel.