Als muziekliefhebber geef ik mijn lezers graag wat goede luistertips als bonus bij mijn recensies. Dat vind ik ook veel leuker dan steeds maar weer naar dezelfde referentie te luisteren én daar dan ook nog over te schrijven.
Het is pas eind september als ik dit schrijf, maar mijn album van het jaar is al bekend. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat er in de resterende vier maanden van het jaar een nog genialer album zal uitkomen dan Gentle Spirit van Jonathan Wilson. De heerlijk lome west-coast sfeer in zijn uitstekend opgenomen muziek krijgt via de Cyrus Stream XP precies de juiste zorgeloosheid en zomerse sfeer mee. De mix van akoestische en elektronische instrumenten die hij gebruikt wordt realistisch-warm van toon weergegeven, waarbij de talloze laagjes die hij aanbrengt me als een psychedelische lasagna tegemoet geuren. De onderhuidse swing in Desert Raven, met verrukkelijke en onvergetelijke gitaarloopjes, en het gierende orgeltje in The Way I Feel zijn (bij gebrek aan een beter woord) kicken, en de caleidoscopische opbouw van Natural Rhapsody is indrukwekkend. Het omfloerste, wat hese stemgeluid van Wilson doet me af en toe een beetje aan Ray Lamontagne denken. Heerlijke plaat, zeer geloofwaardig en meeslepend weergegeven.
Uit de oude doos komt het album Tone Poems van Peter Principle (pseudoniem van Peter Dachert), dat eind jaren 80 werd uitgebracht op het legendarische Made To Measure label. De bassist van de nooit echt opgeheven experimentele popgroep Tuxedomoon schotelt zijn luisteraars op dit solo-album een bizarre wereld voor waarin hij met donkere pastelkleuren een aantal toongedichten schildert. Hier toont de Cyrus Stream XP zijn kracht in het neerzetten van een groot geluidsbeeld met veel detail. De omgevingsgeluiden die Principle in zijn nummers verweeft zweven ver buiten de luidsprekers in mijn luisterruimte, er blijft niets verborgen. Ik kan zeer diep in de opname luisteren. Huiveringwekkend mooi, en knap gedaan van de Stream XP.
Klassiek tot slot. Op A Journey Around CPE Bach (BIS 311506) wordt met gebruik van authentieke instrumenten een aantal werken van de tweede zoon van Johann Sebastian ten gehore gebracht. Vooral de Sonata for Flute & Keyboard in D Major is een heerlijk stuk muziek, dat opnieuw zeer ruimtelijk wordt weergegeven. Het door Hans-Ola Ericsson bespeelde orgel staat scherp afgetekend in de voor deze opname gebruikte kerk, en de nuances die violiste (!) Lena Weman aan de fluit weet te ontlokken zijn steeds goed te onderscheiden tegen de gevulde achtergrond. Fijne muziek en een bijzonder geslaagde opname, maar ook de andere werken op deze cd zijn zeer de moeite waard.
