REVIEW

Pixies - Doolittle

Jan Luijsterburg | 01 april 2008

Na de zeer geslaagde opknapbeurt die Mobile Fidelity verzorgde van het debuutalbum Surfer Rosa wordt de truc herhaald met het tweede Pixies album Doolittle uit 1989. Hoogtepunt van de ‘indie’ popmuziek, minder verrassend dan de voorganger maar wel meer toegankelijk, zonder aan kracht in te boeten. Een inspiratiebron voor een complete muziekgeneratie.

Net als Surfer Rosa is ook Doolittle voor de gelegenheid verpakt in een kartonnen klaphoesje, als ware het een miniatuur elpeetje. Net als het vinyl van MoFi is de SACD overdadig beschermend verpakt, in een zacht zakje dat ook nog eens in een extra kartonnetje zit met alle technische achtergronden van de toegepaste audiofiele technieken. Het artwork, waarvan de voorkant vooral Pixies’ grootste hit Monkey Gone to Heaven illustreert (‘if man is 5 then the devil is 6 then God is 7’) heeft ten opzichte van de oorspronkelijke 4AD CD een behoorlijke metamorfose ondergaan. Hoes en boekje zien er prachtig uit, maar leesbaarheid was kennelijk geen criterium. Een loep is geen overbodige luxe. Maar genoeg gekeken, luisteren nu.


Wat een fantastisch album is dit nog steeds. Vijftien even perfecte als eigenzinnige, door Gil Norton geproduceerde popsongs waarvan er slechts drie langer dan drie minuten duren. Naast klassiekers als de genoemde Monkey, Debaser, Tame, Hey, Wave of Mutilation, There Goes My Gun en Gouge Away is er op hol geslagen waanzin als het deels Spaanstalige Crackity Jones en het weerbarstige Dead, en meligheid als La La Love You. Logisch dat een groot deel van het album ook gespeeld werd bij de reünietournee, vastgelegd op een paar mooie DVD’s. De bas van Kim Deal wordt bespeeld met een unieke spaarzaamheid, zonder enige versiering. Dit draagt bij tot een extreem open geluid, waarin de hard – zacht contrasten maximaal effect resulteren. De onnavolgbaar waanzinnige teksten van Frank Black, de uithalen van Joey Santiago, alles is even geniaal als onvergetelijk. 

Kernvraag bij audiofiele heruitgaven is altijd: is het de moeite? Klinkt het echt veel beter? Antwoord is wederom een volmondig Ja! De oude CD klinkt in vergelijking iel en schel. MoFi’s herziening bracht diepte, een rijk midden dat eerst ontbrak. Dat geldt niet alleen voor de SACD, maar ook bij afspelen op een conventionele CD-speler. Een must voor alle Pixies liefhebbers die goed geluid belangrijk vinden.


Aanvullende informatie:
15 tracks, speelduur 38:47
Gelimiteerde, genummerde oplage, UDSACD 2033
Label: Mobile Fidelity Sound Lab, Inc www.mofi.com
Hybride stereo SACD / CD
Website Pixies: www.pixiesmusic.com


EDITORS' CHOICE