Een beroemde filmster zijn, dat is na het zien van de nieuwe film van Sofia Coppola niet meer zo begerenswaardig. Een leger leven dan dat van Johnny Marco is nauwelijks denkbaar. Als zijn elfjarige dochter Cleo een tijdje bij hem gestald wordt geeft dat tijdelijk enig houvast. Voor hem dan, voor Cleo ligt dat anders. Een wrange, ontluisterende lachspiegel voor de westerse mens.

Zoals vaak vat de openingsshot de hele film samen. Minutenlang is de camera gericht op een kaal landschap met een asfaltstrook. We horen het geronk van een sportauto die een aantal malen langs schiet. Na een paar rondjes op het circuit stopt hij en stapt de hoofdpersoon verveeld uit zijn zwarte auto. Hij leeft in een luxe hotel, waar hij paaldanseressen voor zich laat optreden op zijn kamer. Hij valt midden tijdens de pijnlijk hilarische act in slaap. Zijn arm draagt hij in het gips, zijn stunts doet hij zelf. Het gips komt terug als zijn gezicht langdurig ingepakt wordt  – alleen de neusgaten blijven vrij, claustrofobie ten top  – omdat hij er voor een rol uit moet zien als een oude man. Af en toe moet hij een interview geven, maar er komt zelden een zinnig woord uit zijn mond.

Cleo heeft de levenslust nog niet verloren. Ze sleept haar vader mee naar de ijsbaan, waar zij haar kunsten demonstreert. Ze spelen Guitar Hero en ze kookt zelf een maaltijd. Met ingrediënten die ze laat bezorgen, maar toch, een in deze omgeving een toonbeeld van normaalheid. In tegenstelling tot Johnny weet Cleo wel te genieten van de luxe die hun deel is bij een bezoekje aan een Italiaans filmfestival, waar de ster weer eens gênant in het zonnetje gezet wordt.

Schrijnend wordt het contact met haar vader afgekapt als Cleo per helikopter bij een zomerkamp gedropt wordt. Een geroepen laatste boodschap verdwijnt in het niets door het lawaai.

De veelgehoorde kritiek op Somewhere dat de strekking van het verhaal erg lijkt op die van Coppola’s meesterlijke Lost in Translation komt neer op een auteur verwijten dat hij een eigen thematiek heeft. Coppola is een meester in het tot het absurde uitvergroten van ongemakkelijke situaties, al dan niet gebaseerd op autobiografische elementen uit haar jeugd, als dochter van beroemd filmregisseur Francis Ford. Lullige scènes duren steeds net iets te lang, waardoor ze grotesk worden. Het is een truc, maar wel een sterke.

Veel mensen hebben moeite met Somewhere. Jezelf identificeren met de hoofdpersoon is niet iets wat je graag doet, en tenenkrommende verveling is geen aangename aanblik, net zomin als geconfronteerd worden met existentiële leegte een pretje is. De humor is zwart, de boodschap confronterend. Wie daar niet voor terugdeinst mag zich opmaken voor een briljante film.

Er is niet gestreefd naar haarscherpe beeldkwaliteit. Donkere passages zijn vaak wat korrelig, waarschijnlijk omdat er weinig met kunstlicht gewerkt is. Het geeft de film een gruizig, extra realistisch kartelrandje, alsof alles bij toeval vastgelegd is. Natuurlijk is er een hippe soundtrack met nummers van Phoenix en The Strokes. Extra’s ontbreken.

Aanvullende informatie:
VS, 2010
Speelduur: 97 minuten
Regie en scenario: Sofia Coppola
Productie: Sofia en Roman Coppola
Camera: Harris Savides
Muziek: Phoenix e.a.
Met: Stephen Dorff, Elle Flanning
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DTS 5.1
Uitgave: A-film
Website