In de, reeds geruime tijd achter ons liggende, periode waarin de arrangeur nog een belangrijke plaats bekleedt binnen de jazz gebeurt dat arrangeren meestal door mannen en vrouwen die hun bekendheid veeleer danken aan kwaliteiten die ze als instrumentalist of componist geetaleerd hebben. Zoals bijvoorbeeld bij Duke Ellington en Carla Bley het geval is. Gil Evans is waarschijnlijk het enige voorbeeld van een man die - hoewel hij tevens componist, bandleider en toetsenist is - zijn prominente positie in de internationale jazzwereld veroverd heeft op grond van zijn arrangementen. 
Daarbij denken de meeste jazzliefhebbers dan uiteraard meteen als eerste aan zijn samenwerking met Miles Davis die - als hij in de vijftiger jaren van de vorige eeuw bij Columbia onder contract komt en op het punt staat om zijn eerste opname met een groot ensemble te gaan maken - Gil Evans uitkiest als arrangeur.
Het uit die creatieve bundeling resulterende album ‘Miles Ahead’(1957) is het eerste van een serie waartoe ook ‘Porgy & Bess’(1958), ‘Sketches of Spain’(1960) en ‘Quiet Nights’(1962) behoren. Het meest kenmerkend van Evans’ inbreng in deze albums die hij met Miles maakt is misschien nog wel dat hij jazz musici laat spelen op waldhoorns, tuba’s of hobo’s waarbij hij instrumenten op ongewone wijze met elkaar combineert.
Een jaar na ‘Quiet Nights’ neemt Phil Ramone in vijf sessies in de A.& R. Studios in New York City ‘The Individualism of Gil Evans’op, na ‘Out of the Cool’ Evans’ belangrijkste album.Voor de bezetting doet Evans een beroep op bekende jazz musici met daaronder enkele notoire individualisten zoals Eric Dolphy, Steve Lacy, Wayne Shorter, Ron Carter en Elvin Jones. Er worden vijf songs op de plaat gezet en ook hier maakt Gil meteen in het eerste nummer al gebruik van een gewaagde combinatie van instrumenten door in Kurt Weill’s uit de Dreigroschenoper afkomstige ‘The Barbara Song’ zowel een door Margret Ross bespeelde harp als de tenorsaxofoon van Wayne Shorter in te zetten. Dat Evans, met name in zijn beginjaren, beïnvloed is door Ellington is nog te horen in `Las Vegas Tango`, met blazers die voortgedreven worden op het door bassist Ron Carter gedicteerde ritme. Hoewel Evans het hele album door zijn ensemble alle ruimte laat om in de schijnwerpers te treden is het de moeite waard om in `Flute Song` en `Hotel Me` in te zoomen op het bluesy pianospel van de arrangeur zelf. In het laatste, door Manuel de Falla beïnvloede, nummer `El Toreador` waarin alle drie de bassisten Gary Peacock, Ron Carter en Paul Chambers acte de presence geven waan ik me weer even terug bij `Sketches of Spain`. Het is de perfecte afsluiter van een prachtige LP die in deze re-issue uitvoering van Speakers Corner vrijwel zeker beter klinkt dan het origineel in 1963 deed.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl Verve V6-8555
Label: Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
Distributeur: Technicom
Tel. 035-6237170
