Van Sonny Rollins is bekend dat hij zijn beste spel tentoonspreidt in directe interactie met zijn publiek. Zijn kracht ligt in het ter plekke construeren van ingenieuze ritmisch gevarieerde thematische solo’s. Toch komt zijn prachtige musculaire toon ook geweldig tot zijn recht op de betere plaatopnamen die er in de loop der jaren van hem gemaakt zijn. 
Niet iedereen zal het met me eens zijn maar persoonlijk vind ik dat ‘Vol. 2’ - de oorspronkelijk op Blue Note 1558 uitgebrachte, op 14 april 1957 in de studio van Rudy van Gelder gemaakte mono opname met de coole hoes waarop een sigaret rokende Sonny prijkt - in het rijtje thuishoort waarin mijlpalen als ‘Saxophone Colossus’ en ‘Way Out West’ te vinden zijn. Ten tijde van de opname behoorde Sonny al tot de absolute top waar hij ook heden ten dage nog toe gerekend kan worden.
Het kostte hem destijds dan ook geen enkele moeite om voor deze opname enkele grootheden om zich heen te verzamelen die elk - met uitzondering van bassist Paul Chambers die op dat moment deel uitmaakte van de groep van Miles Davis - leider van een eigen ensemble waren.
De virtuoze solist die hier samen met Sonny de frontline vormt is de beroemde Jay Jay Johnson, de man die als eerste trombonist de ingewikkelde wendingen van de bop stijl van spelen bedwong. Als pianisten vinden we de twee giganten Thelonius Monk en Horace Silver terwijl de onnavolgbare Art Blakey de plek achter de drums inneemt. Zowel op kant één als op kant twee van deze door Classic Records op 200 gram vinyl heruitgebrachte schijf vinden we drie nummers.
Geopend wordt met twee composities van Sonny Rollins; ‘Why Don’t I’ en ‘Wail March’. In de swingende opener soleren Sonny, Jay Jay en Horace op rij waarna ook Art tegen het eind nog een enthousiaste duit in het zakje doet. De uitbundige stemming loopt door in het tweede nummer waarin de prachtige techniek van Jay Jay en de swingende wijze van spelen van Silver mooi tot uitdrukking komen. In de door Monk geschreven langzame blues ‘Misterioso’ neemt Thelonius als eerste plaats achter de piano. Halverwege neemt Horace het over om aan het eind weer plaats te maken voor Monk.
Het sprankelende resultaat, waarin allen stuk voor stuk op prachtige wijze soleren, is één van de onmiskenbare hoogtepunten van deze lp. Kant twee opent met Monk’s ballad ‘Reflections’ waarin Monk en Rollins soleren. De interactie is geweldig en de energie spat uit de luidsprekers. Na de up tempo gespeelde standard ‘You Stepped Out Of A Dream’, met een intens klinkende Rollins en een gestreken bas spelende Chambers wordt besloten met het relaxte ‘Poor Butterfly’ met indringende solo’s van achtereenvolgens Sonny, Jay Jay, Horace en Paul. Van Gelder’s in de basis fraaie opname is door Classic Records met respect behandeld waardoor de klank mooi geconserveerd is.
