De Schotse band Mogwai heeft een unieke, eigen sound. Met zeer eenvoudige instrumentale middelen bouwen zij als geen ander een onontkoombaar sfeertje op. Het gaat van traag en verstild naar verzengend hard en meeslepend, en weer terug. Als je je als band niet houdt aan het motto van de eigen tweede plaat Come On Die Young krijg je onherroepelijk te maken met het spook van de herhaling.

Op hun laatste platen werd daarom gezocht naar wat nieuwe invalshoeken. Kortere tracks, vocalen, electronica. Een slechte plaat heeft de naar een wezentje uit de film Gremlins vernoemde band nog nooit gemaakt, maar de magie leek er in ieder geval in de studio een beetje af.
The Hawk is Howling laat weer gewoon de Mogwai van vroeger horen. Lange stukken, die als er eenmaal een lekkere groove gevonden is heerlijk door blijven rollen.

Muzikaal is het allemaal van een ongelofelijke simpelheid, maar een paar tonen die lekker samenklinken en met bezieling gespeeld worden is toch altijd weer genoeg voor een boel magie. I’m Jim Morrison, I’m Dead, heet het schitterende openingsnummer, en het wordt meteen gevolgd door het luidste stuk van het album, het zinderende Batcat. De nadruk ligt verder op het ambient aspect, echt loos gaat het maar een paar keer, bijvoorbeeld aan het eind van I Love You, I’m Going to Blow Up Your School.

Dat deze plaat door veel critici als een herhalingsoefening gezien wordt is even begrijpelijk als het feit dat hij door de fans van het eerste uur de hemel in geprezen wordt. Het is een beetje als het grapje over de Belg die twee wensen mag doen. “Een pint die nooit leeg geraakt” is de logische eerste wens, en de tweede volgt vanzelf: “Awel zunne, nog zo’ne pint!” Hier krijg je nooit genoeg van. Met andere woorden: dit album is prachtig maar wel erg vertrouwd. Aan de luisteraar de vraag of hij dat erg vindt.

Al zijn er met wat goede wil wel elementen aan te geven die eerder minder op de voorgrond traden. De keyboards bieden meer prominent tegenwicht aan de dominante gitaren, en The Sun Smells Too Loud is behalve een geweldige titel ook een demonstratie dat Mogwai ook heel poppy uit de hoek kan komen.

Nadeel is dat de geluidskwaliteit van de proefpersing op CDR die ik ter recensering ontving verre van optimaal is. Met name de drums, en dan vooral de toms, lijken van onder een deken te klinken, vooral in de luidere passages. Dat was bij Come On Die Young wel anders. Gitaren en toetsen zijn overigens geweldig, met heel veel bas en mooi hoog. Maar wat er met die drums gebeurd is, mij een raadsel.


Aanvullende informatie:
10 tracks, speelduur 63:31
Label: Wall of Sound 
Distributie: Pias 
Website: www.mogwai.co.uk