Vanaf haar debuut, in 1982 oorspronkelijk op 10” vinyl verschenen, heeft Santing een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Eerst op haar eentje, daarna met wisselende begeleiders niet zelden van vooraanstaand internationaal formaat, kwamen vooral eind jaren 80 tal van meesterwerken tot stand. Daarna werd de aanpak grootser, de sound en repertoirekeuze toegankelijker. De scherpe kantjes verdwenen, en daarmee, in ieder geval op CD, veel van de magie. Forty Nine past in deze ontwikkellijn. Schitterende muzikanten allemaal, maar in alle perfectie ook een beetje saai. De stem is natuurlijk nog altijd prachtig, vooral live. Het instrument krijgt met de jaren wat meer ruis, maar weet nog altijd te ontroeren door de perfecte timing en de doorleefde emotie. In de gekozen liedjes gaat Santing voor een flink deel ‘met de tijd mee’, maar dat levert niet het beeld op dat er veel ontwikkeling in de popmuziek zit. De nummers van Amos Lee, John Mayer, Rufus Wainwright, KT Turnstall, Brandi Carlile en Signe Sollefsen (een leerling van Santing) bevallen me over het algemeen veel minder dan de bijdragen van Miles Davis, Stevie Wonder, Rod Stewart (Maggie May) en David Sylvian, wiens nummer Ghost van Japan’s Tin Drum het album afsluit.
Mathilde zingt nog even prachtig als altijd, maar is een richting opgegaan die mij persoonlijk minder bevalt. Dat heeft hopelijk minder te maken met de jaren (we zijn ongeveer even oud) dan met muzikale voorkeuren. Softe jazz, beetje Steeley Dan, soms zelfs neigend naar R&B, met van die stembuigingen, en een aangename, glossy sound. Voor een degelijk plaatje sfeervol hifi kwaliteitswerk voor laat op de avond zit u met dit album helemaal goed. Zelf prefereer ik het even verstilde als avontuurlijke werk van bijvoorbeeld Out of This Dream en Breast and Brow. Het kippenvel dat die albums nog steeds oproepen is er op Forty Nine op slechts op enkele momenten.
Aanvullende informatie:
12 tracks, speelduur 50:11
Label: Epic
Distributie: Sony/BMG
Website: www.mathildesanting.info
