In het kader van hun Silver Label serie, waarop niet persé audiofiele muziek maar wel all-time classics in diverse genres zullen verschijnen, zijn alweer twee albums heruitgebracht op vinyl. Professioneel geremastered op het door Tim de Paravacini ontworpen systeem dat het in  Chicago gevestigde MFSL al jaren gebruikt zien twee klassieke albums uit de jaren tachtig opnieuw het levenslicht. 

Het eerste album dat in de RTI Studios werd geperst voor Mobile Fidelity Sound Lab is wellicht één van de blauwdrukken geweest voor een gehele muziekstroming. Het eerste album van de Britse rockgroep The Sisters Of Mercy getiteld First And Last And Always is nu in gelimiteerde oplage verkrijgbaar. Dat het duistere, melancholische van deze plaat afdruipt was in 1985 te wijten aan veel onenigheid binnen de groep, drugsgebruik (-misbruik) en een flinke dosis persoonlijk leed van zanger en schrijver Andrew Eldritch, die samen met Gary Marx de band oprichtte in het begin van de jaren tachtig. Beide heren kenden elkaar uit de underground punkscène van Engeland. De invloeden laten zich dus raden, maar The Sisters Of Mercy brachten op hun debuutalbum zo’n grote partij melancholie gecombineerd met rockgeluiden, dat hieruit geconcludeerd mag worden dat de latere Gothicstroming deze plaat als één van de grote voorbeelden heeft mogen gebruiken. Niet voor niets is hun eerste hit van dit album (No Time To Cry) veelvuldig gecoverd door hedendaagse grootheden die in de Sisters een voorbeeld zagen. Ik noem maar een Cradle Of Filth, die deze track toevoegden aan hun repertoire op het album Bitter Suites To Succubi. Nu heeft de versie die op deze re-release van het album op MoFi weinig meer van doen met de cover waaraan ik hierboven refereer. En dat geldt eigenlijk voor het hele album. Want hoewel de zwaarmoedige stem van Eldritch en de toetsen goed hoorbaar zijn op deze herpersing, mis ik het vuige randje die de muziek juist dat extra donkere tintje behoort te geven. De remastering is dus wat te ver doorgevoerd, wat enigszins resulteert in een braaf, bijna tam klinkende rockband. Ook het epische Some Kind Of Stranger of de rustiger track Marian lijden duidelijk onder dit fenomeen. Wat jammer is, want de band, die overigens na dit album uit elkaar ging om later weer samen te komen, verdient beter… 

Hoe anders is het op het tweede heruitgebrachte album op MFSL Silver Label. Het tweede album van de band The B-52’s uit 1980 sprankelt. Vrolijke popsongs met hoekige bassen en percussie, de vrolijke stemmen van Kate Pierson en Cindy Wilson en de mannelijke tegenvocalen van Fred Schneider en de mix van new wave en surfrock zijn heerlijk. Het motto van de band met de unieke pruiken was dan ook duidelijk; feesten, lol maken en nog eens feesten! Negen tracks lang weet het album dat inmiddels 31 jaar oud is nog steeds de luisteraar fris tegemoet te komen. Net als het debuutalbum van de band uit het voorgaande jaar reisden de bandleden wederom af naar de Bahama’s voor de opnamen. Hieruit volgden fijne tracks als Party Out Of Bounds, Give Me Back My Man en het mooie Private Idaho. Deze laatste track werd overigens bekend door de bekende film van Gus Van Zant die niet alleen de song maar ook de titel gebruikte voor zijn beroemde film My Own Private Idaho. De b-kant van Wild Planet herbergt het vrij sterke Devil In My Car. Leuke pop-rock met de wat nerveuze zang van Schneider en de duozang van beide dames. Heerlijk dynamisch, ritmisch en met een vrolijke ondertoon. Of  een meer uptempo nummer als Strobe Light.Wat moeten de bandleden een hoop plezier hebben gehad tijdens deze productie. 

Zo zijn twee heruitgaven meteen elkaars tegenpolen. Als het om de reproductie van de muziek gaat en qua muziekstijl. Vrolijk versus melancholische, doods geremastered tegenover dynamisch. Ik vermoed dat een gedeelte in de kwaliteit van een eindproduct bij Mobile Fidelity Sound Lab ten grondslag ligt aan de gedachte dat hun remasteringsysteem de perfectie bereikt heeft en op elke originele mastertape blindelings kan worden toegepast. Maar sommige opnames moeten gewoon niet teveel worden ‘opgepoetst’ en dienen rauw te blijven om op de luisteraar over te kunnen komen zoals de artiest in kwestie het ooit voor ogen heeft gehad… Gelukkig zijn herpersingen als Wild Planet van The B-52’s een lichtpuntje voor de kritische luisteraar.

Aanvullende informatie:
Label: Mobile Fidelity Sound Lab
Speelduur The Sisters Of Mercy: 46:33 minuten
Speelduur The B52’s : 34:44 minuten
Websites: www.thesistersofmercy.com en www.theb52s.com