In het `echte leven` zien mensen diepte. Dat wil zeggen: we kunnen zien of objecten dichterbij of verder weg staan. Oftewel: we zien de wereld in 3 dimensies, namelijk hoogte, breedte en diepte. Dit mechanisme werkt alleen met 2 ogen: uit kleine verschillen in het beeld dat het ene oog en het andere oog op het netvlies krijgen, kunnen de hersenen opmaken hoe ver een object verwijderd is van de waarnemer. Sluiten we dan ook 1 van onze ogen, valt het diepteaspect weg.

Als we naar een televisie of projector kijken, zien beide ogen hetzelfde beeld, omdat het in een plat vlak wordt weergegeven en de ogen geen twee `invalshoeken` krijgen voorgeschoteld. Om voor een spannende film een idee van diepte te krijgen, zullen we dus `trucs` moeten toepassen om die verschillende invalshoeken toch te simuleren. De clue is dus om te proberen in een enkel plat beeld de illusie van diepte te creëren, door ieder oog een iets ander beeld voor te schotelen, zoals in de werkelijkheid.

Foto: stereogram schaken

Een mooie manier om een idee te krijgen van hoe 3D (of stereoscopie) werkt, kun je het beste op Internet eens zoeken naar `stereoscopie` en `stereogram`. Meestal dienen de afbeeldingen met `schele ogen` te worden bekeken om het 3D-effect waar te nemen. Dit vergt soms enige oefening, maar kan heel ontspannend zijn voor de ogen (of frustrerend, als het niet lukt).

Huidige 3D technieken

Voor de meeste 3D weergavetechnieken is het nodig een brilletje te dragen om het effect te kunnen zien. We onderscheiden hierin de volgende methodes:

• De `anaglyph` techniek
• Lineaire polarisatie
• Circulaire polarisatie
• De sluiter of `shutter` techniek
• Golflengte multiplex-visualisatie

Op de volgende pagina`s een toelichting van de werking van de verschillende technieken.