Met Toy komen Dieter Meier en Boris Blank na 7 jaar stilte weer terug in de schappen van de al dan niet virtuele platenzaak. De elektropop van het Zwitserse duo klinkt weer expressief en audiofiel als altijd, maar Yello kiest op hun jongste langspeler duidelijk voor een frisser geluid.
Het werd ook wel weer tijd dat Yello met een nieuw studioalbum op de proppen kwam, zeker voor de audiofiele luisteraar. Hoewel Touch Yello (alweer uit 2009) nog steeds ontzettend fijn is om naar te luisteren, is de muziek voor wie audioshows bezoekt ook wel een beetje kapot gedraaid tijdens de vele demo’s. Een beetje het ‘Keith Don’t Go’-effect. Maar gelukkig zijn de twee toch al bejaarde heren er niet om enkel een audiofiel publiek te dienen. Sterker nog, Blank en Meier doen gewoon wat Blank en Meier willen. En wie geeft ze ongelijk?
Toy, dat het dertiende studioalbum van Yello is, bestaat uit 17 tracks die allemaal precies klinken zoals je van een Yello-album mag verwachten. Vervreemdende elektropop met een flink experimenteel karakter als het gaat om gebruikte klanken en instrumenten. Natuurlijk speelt de percussie een grote rol in de muziek - hoe kan het ook anders binnen dit genre - maar waar de brommende, monotone stem van Dieter Meier op Touch Yello nog een flinke rol speelde, lijkt die rol op Toy toch meer weggelegd voor zangeressen als Malia, Fifi Rong en Heidi Happy, die de rol overigens prima vervullen.
Ook klinkt Toy een stuk minder spannend of sensueel dan het voorgaande album. Daartegenover staan speelse soundscapes, een flinke diversiteit aan gebruikte instrumenten en samples en natuurlijk de absurdistische teksten die van Yello ook echt Yello maken. Wie de eerste single van het album, Limbo, beluistert weet meteen waar de dubbel-LP om draait. Yello is enorm herkenbaar, Meier en Blank produceren nog steeds op niveau en al met al verveelt de muziek niet. Hoewel ik persoonlijk toch wat vaker het indringende, sonore stemgeluid van Meier had willen horen. Maar de krasse knarren doen wat ze willen, en op hun leeftijd en met een nog altijd groeiende fanbasis kan men het ze eigenlijk niet aanrekenen. De muziek is namelijk nog steeds van een dergelijk hoog niveau, wat simpelweg knap te noemen is.
Ten opzichte van zijn voorganger is deze dubbel-LP net wat lichtvoetiger van klank, hoewel de elektronica en de luidsprekers van de luisteraar nog steeds alle zeilen bij mogen zetten om de hoge mate van dynamiek goed weer te kunnen geven. Hoe beter de hifiset, hoe fraaier en verfijnder Yello klinkt. Ook nu weer. De persing op Duits Polydor vinyl is weer van prima kwaliteit en niet alleen de fan, maar ook de demonstrerende hifiwinkel of -importeur heeft er weer een referentiealbum bij.
Muziek: 8 ½
Klank: 9 ½
Kwaliteit persing: 9
Label: Universal International Music
Speelduur: 60 minuten
Website: www.YELLO.com
