Siouxsie and the Banshees - The Seven Year Itch Live

Vorig jaar werd Susan Janet Dallion 45 jaar. Ze was al een tijd gestopt met haar band Siouxsie And The Banshees, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en eens in de zeven jaar begint het te kriebelen, Siouxsie Sioux (zo kennen we haar tenslotte) wilde het podium weer op. Er werd een heuse wereldtour opgezet en daarvan komt met deze cd het bijbehorende digitale verslag.

Voor de fans van het eerste uur was de formatie eigenlijk al te lang doorgegaan en het nieuws van de reunie kwam dan ook niet voor iedereen als een aangename verrassing. Schrijver dezes liet de beurt aan zich voorbij gaan en blijkt het getuige een groot deel van deze kleine 75 minuten bij voorbaat goed gezien te hebben een jaartje geleden. Want slechts hier en daar weet de groep het niveau van eerder te halen. Aanvankelijk lijkt het nog goed op te starten en zit je je voor je het weet alweer te verbazen hoe het toch kan dat een zangeres die (zonder enige vorm van overleg) alle kanten opschiet en daarmee de wetten aan haar laars lapt en ook regelmatig de te hoge gordijnen inschiet, toch zo kan charmeren. Maar gaandeweg blijken zowel Siouxsie`s vocale capaciteiten als de zeggingskracht van de band behoorlijk afgenomen te zijn. De zangeres haalt lang niet altijd de gewenste registers meer en is hier en daar duidelijk in ademnood. De band, met oudgedienden Steven Severin en Budgie, speelt goed en klinkt hecht, maar is niet meer verrassend en minder onontkoombaar, zoals in de goede oude tijd beslist het geval was. De bekendere nummers of zelfs hits halen veelal nog wel een voldoende, gedreven door routine weten band en zangeres de eindstreep meestal wel zonder al te veel kleerscheuren te halen. In de wat meer complexe nummers hoor je het regelmatig fout gaan, soms voelt het zelfs een beetje pijnlijk.

Eerlijk is eerlijk, het album is een feest van herkenning en er zullen er velen zijn die het allemaal zo nauw niet nemen en op grond van nostalgie aangename momenten door kunnen brengen met dit live-verslag. Er zijn zeker ook ogenblikken dat de inmiddels meer donkergekleurde stem van de ijskoningin het desbetreffende nummer een vocale meerwaarde geeft en ook zijn er heus wel momenten dat de band zichzelf overtreft, maar er blijft al met al te vaak een wansmaakje achter. In dat opzicht is de cd dus ook te lang, de zwakste twintig minuten eraf en het was zeker al meer bingo geweest.