Zebrahead heeft haar plekje in de popgeschiedenis al opgeeist met de wereldhit Playmate Of The Year. Nu eens kijken of er bij de zogenaamd moeilijke derde plaat nog steeds bestaansrecht voor het Californische vijftal is in een genre dat gedomineerd wordt door Blink 182 en Sum 41.

Het kost heel wat draaibeurten om te ontdekken of MFZB wel of niet tof is. In eerste instantie lijkt het gebodene meer van hetzelfde en kun je hoogstens opmerken dat de invloeden van rap en metal wat meer toegenomen zijn. De liedjes lijken echter niet erg sterk en op een paar raak geplaatste stoten na willen de songs aanvankelijk niet erg blijven hangen. Ook hier is het echter weer de aanhouder die wint. Want wie niet te snel opgeeft ontdekt dat MFZB (waar zou dat toch voor staan?) boordevol staat met liedjes die zich onbekommerd laten meebrullen, het Californische zonnetje regelmatig laten schijnen door de fraaie poppunk refreinen en meer variatie biedt dan we van dit kwintet gewend waren. Dan blijken er meer dan een handvol geschikte singlekandidaten op het album te staan en lijkt het een kwestie van tijd voordat een van die singles de poorten van het succes weer verder openzet. Het mengsel van punk, metal, rap en Beach Boys koortjes blijkt door het vijftal steeds beter gedoseerd te worden. In het ene nummer draait het om de RATM-achtige raps van Ali Tabatabaee, in een volgende track ligt de nadruk weer op die zonnige koortjes, even verderop is het lekker weghappende 1, 2, 3, 4, hey ho, let`s go punk en weer een liedje verder wordt er flink gebeukt en kun je het met een gerust hart poppy metal noemen. Tussen de vijftien songs zitten welgeteld twee zwakke schakels (Let It Ride en Dear You Far Away) die beide als idee te dun zijn om meer teweeg te brengen dan het meebrulgevoel. In de andere dertien tracks gaat het steeds van jetje met als gevolg een sterke feelgood-plaat die uitnodigt tot luchtgitaarspel en vooral die drang om mee te schreeuwen steeds weer aanwakkert. Je hoeft bepaald geen puber van vijftien te zijn om meegesleept te worden door dit explosieve goedje, nee, laat die zon maar schijnen, gooi versterker en ramen en deuren open en laat de buitenwereld maar horen dat je je opperbest vermaakt met de Motha Fucking Zebrahead Bitch. Op naar het nog moeilijkere vierde album dan maar!

Aanvullende informatie:
CD
Columbia/Sony
15 tracks, 52:16 minuten
www.zebrahead.com
www.zebrahead.tv