Overladen met Grammy’s werd Norah Jones voor haar debuut album uit 2002 ‘Come Away With Me’ en ook de uit 2004 daterende opvolger ‘Feels Like Home’ was een eclatant succes. Logisch dus dat het de hoogste tijd werd voor een opvolger. ‘Not Too Late’ heet nummer drie en in tegenstelling tot wat je zou verwachten van een megaster als Jones is het geen gigantische door de platenmaatschappij gepromote productie geworden.

Integendeel, het lijkt er eerder op alsof deze schijf in het diepste geheim tot stand gekomen is en pas op het allerlaatste moment aan Bluenote Records aangeboden is. Naast de door mij beluisterde fluisterstille versie op 200 gram vinyl van Classic Records zijn er ook andere versies van dit album te krijgen, een 140 gram lp, een cd en een cd met bonus dvd.

De eerste twee albums werden gemaakt onder de vleugels van producer Arif Marden. Deze overleed echter gedurende de zomer van 2006, waarmee Norah en haar artistieke annex huwelijkspartner bassist Lee Alexander gedwongen werden om te zien naar een alternatief.

Ze besloten om gezamenlijk een nieuw album te maken waarbij het uitgangspunt lag bij zes songs die Norah geschreven had toen zij op tournee was. Uiteindelijk bevat het album dertien melodieen die, voor het eerst, allemaal - al dan niet in samenwerking met haar partner - geschreven zijn door de zangeres zelf.

Ook de opname is geheel in eigen beheer gehouden waarbij vrienden en bekenden van vrienden uitgenodigd werden om mee te musiceren in de thuisstudio van het echtpaar. Maar u denkt toch niet dat de zelf geschreven songs ertoe geleid hebben dat het repertoire nu sterk afwijkt van de twee eerdere albums, of wel soms? Waarom zou je een succesformule veranderen waar klaarblijkelijk miljoenen fans naar verlangen. Natuurlijk hebben de teksten nu een wat hogere autobiografische waarde, maar fundamenteel is er niets veranderd. Nog steeds diezelfde warme koesterende stem die slechts zelden uithaalt in combinatie met over het algemeen zeer spaarzame begeleiding.

Des te opvallender zijn de songs die er uit springen omdat de arrangementen rijker zijn of omdat de boodschap afwijkt. Dat laatste wordt het meest saillant gedemonstreerd in ‘Sinkin’ Soon’ een aan Tom Waits herinnerende song waarin heel toepasselijk de muziek van New Orleans verwerkt is. In iets mindere mate valt ook het politiek getinte, mild kritische ‘My Dear Country’ in deze categorie. Van het meer voorspelbare werk springen het door country invloeden vormgegeven ‘Be My Somebody’ en het laid back klinkende ‘Thinking About You’ er nog het meest uit, onder andere omdat hier de volledige band ingezet wordt.

Nieuwe fans zal Norah met deze schijf niet winnen maar de liefhebber van haar muziek zal tevreden zijn met ‘Not Too Late’.