Nauwelijks 21 jaar oud is Amy Macdonald nu en alleen al in Groot-Brittannie behaalde ze na vijf dagen ‘goud’ voor haar debuutalbum This Is The Life. Inmiddels is ook Nederland helemaal om en heeft het titelnummer van dit album - dat nu op lp uitgebracht is - nummer 1 in de hitlijsten gestaan.

Toen ze thuis vertelde dat ze liever van vioolles over wilde stappen naar gitaarles en dat ze zelf haar liedjes wilde componeren kwam vader aan met een gitaar. Vervolgens kreeg ze van de Kerstman een taperecorder. Aansluitend schreef ze tussen haar veertiende en haar negentiende alle elf nummers van de lp en nam ze deze op als ruwe demo’s. The rest, as they say, is history.

Zittend in mijn luisterstoel begrijp ik eerlijk gezegd niet waar dat succes op gebaseerd is. Zo bijzonder zijn de composities niet. Maar wat verwacht je ook van een tiener die vooral bezig is met haar idolen en daar dan liedjes over gaat schrijven. Over beroemdheden dus; onder andere voetbalvrouwen, maar ook iemand als Pete Doherty staat in een song centraal.

Misschien is de enigszins aandoenlijke eenvoud en oppervlakkigheid die door de lichthese stem verklankt wordt nu juist wat veel mensen aanspreekt. Wanneer die vele fans van haar allemaal tot dezelfde leeftijdsgroep als Amy zelf behoren kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Maar van de adolescent of ‘oudere jongere’ verwacht ik dat toch iets minder snel. Of zou die groep in Amy’s muziek iets terugvinden van een tijd waarnaar ze stilletjes terugverlangen. Een fase waarin ze nog onvoorwaardelijk sterren adoreerden en het zorgeloze leven van een jongere konden leiden. Wie zal het zeggen…