De inmiddels vijfentwintigjarige, in Mainz geboren pianist, Sebastian Sternal startte op zesjarige leeftijd met een opleiding klassieke piano en won zijn eerste prijs toen hij twaalf jaar oud was. Het was de eerste van de meerdere prijzen die nog zouden volgen. Hij was lid van het German Youth Jazz Orchestra en studeerde jazz piano bij John Taylor en Hubert Nuss aan het Keulse muziek college.

Inmiddels heeft Sebastian meerdere composities, waaronder filmmuziek, op zijn naam staan en speelt hij in meerdere ensembles. Eén van de belangrijkste is het naar hem vernoemde trio waarin hij samen speelt met bassist Sebastian Klose en drummer Axel Pape die beiden hun music major behaald hebben aan de universiteit van Mainz. De meest recente schijf van het trio, getiteld Paris, verwijst naar het jaar dat Sebastian Sternal vanaf de herfst van 2007 doorbracht aan het Conservatoire national supérieur de musique et de danse in de Franse hoofdstad. Van kinds af aan is hij al gefascineerd door deze metropool. In de zeven door hem geschreven composities – met in het eerste en derde nummer teksten van Anne-Marie Jean en Louis Aragon – legt hij zijn in die periode opgedane indrukken neer. In het begeleidende boekje wordt per compositie door hem – in Duits, Engels en Frans, een toelichting gegeven. Openingsnummer Place Dauphine verwijst naar het hart van Parijs, de plek op het île de la cité waar Sebastian de tijd vergat. Prélude is gewijd aan het park Jardin du Luxembourg, één van de mooiste parken van Parijs. Les mains d’Elsa is de verklanking van een gedicht waarin Louis Aragon zijn liefde voor zijn vrouw Elsa beschrijft. Paname was in het begin van de twintigste eeuw, toen de Panama hoed in de mode was, een bijnaam voor Parijs. Caravelle is ontleend aan het gedicht ‘Emportez-moi’ van Henri Michaux en beschrijft het gevoel dat Sternal had toen hij aankwam in Parijs. Custine oftewel de rue custine is de straat – genoemd naar generaal Custine die in 1792 Sternal’s geboorteplaats Mainz innam - waar Sebastian Sternal gedurende zijn Parijse jaar woonde. Afsluiter is Les Adieux waarin doorklinkt dat het afscheid van Parijs de pianist zwaar valt.