Door een fout in de route die ik via de routeplanner van de ANWB gedownload heb worden mijn vrouw en ik op weg naar een hi-visit bij Bender niet naar de Steenstraat in Arnhem, maar naar de stad Nijmegen geleid. Daardoor verschijnen we een half uur te laat in Arnhem. Achteraf niet zo heel erg want het is nog maar de vraag of we anders de stad binnen zouden zijn gekomen via een beroemde brug uit de tweede wereldoorlog die ik nog niet eerder gezien heb; de John Frost brug. Deze in 1934 gebouwde brug, die centraal staat in de film “Een brug te ver” is in 1940 verwoest, in de oorlog herbouwd en vervolgens in september 1944 nogmaals verwoest. Wederom herbouwd na de oorlog is de brug in 1980 voor het laatst geschilderd en momenteel staat de brug dan ook opnieuw in de steigers om een lichtgrijs verfje te krijgen. De bordeauxrode accenten verwijzen naar de kleur van de Engelse Airborne divisie die in deze omgeving gevochten heeft.

Eenmaal gearriveerd bij het doel van onze reis blijkt dat de Airborne divisie niet voor het enige Engelse tintje aan deze hi-visit zorgt. We worden namelijk ontvangen door de over een Engelse tongval beschikkende heer J. P. Sixta. Nadat in de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw al een aantal vestigingen van het aanvankelijk uit vijf filialen bestaande familiebedrijf Bender verkocht waren, was er in 1989 niemand van de familie meer die het bedrijf voort wilde zetten waarna Joe samen met zijn echtgenote het sedert 1850 bestaande Arnhemse filiaal overnam. In het gigantische pand, waarvan hij zelf de bovenste verdieping bewoont, heeft hij in de kelder een werkplaats waar hij piano’s en vleugels repareert en restaureert. Dat is ook zijn eigenlijke vak. Verder houdt hij zich bezig met de verkoop, verhuur, taxatie en het stemmen van deze prachtige instrumenten waar hij met liefde over praat. Zijn klantenkring is verspreid over een groot deel van met name oostelijk en noordelijk Nederland.