Playing The Angel (2-LP, 2005)
Vier jaar later werd Playing The Angel uitgebracht. Depeche Mode bestond nog steeds uit hetzelfde trio: Dave Gahan, Martin Gore en Andy Flether. Inmiddels voelden de heren zich comfortabel in hun eigen muzikale zone, ook Playing The Angel combineert de synth-pop van weleer met de wat meer duistere invloeden die stamden uit de latere jaren negentig.
Dus veel invloeden vanuit de alternatieve dance, de altijd gebleven rockgeluiden en het herkenbare, nog steeds beter wordende stemgeluid van Gahan. De afwisseling op deze plaat streeft echter een stuk perfectie na, wat de homogeniteit van het album nogal ten goede is gekomen. Alle voor Depeche Mode typische muzikale elementen zijn terug te horen, maar nemen een meer natuurlijke plek in.
Playing The Angel was geïnspireerd door de scheiding van Martin Gore, die dan ook de meeste songs voor het album schreef. De subtitel van het album (“Pain And Suffering In Various Tempos”) duidt het onderwerp nog eens extra aan, hoewel de twaalf tracks als geheel de beste vertolking zijn van het bedoelde –en indertijd ervaren- gevoel. Daarnaast kent Playing The Angel nog enkele prettige tracks die niet afkomstig waren van Gore, maar van Gahan (samen met Christain Eigner en Andrew Phillpott). Suffer Well, I Want It All en Nothing’s Impossible passen prima tussen de andere negen tracks, die op hun beurt weer aangeven dat Martin Gore in topvorm verkeerde. Wie het gevoel van dit album wil ervaren, bestaand uit al het goede van voorgaande platen als Exciter, Ultra en zelfs Violator, dient het hele album te beluisteren. Of tenminste de sleuteltracks Precious, A Pain That I’m Used To, John The Revelator en zeker Lilian. Klankmatig is vooral alles vanaf de tweede plaatkant sterk.
Muziek: 9
Klank: 8 ½
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 52:16 minuten
Sounds Of The Universe (2-LP, 2009)
Fans van Depeche Mode mochten weer vier jaar wachten voordat het volgende (twaalfde) studioalbum in de winkels verscheen. Sounds Of the Universe is net als zijn voorganger geproduceerd door 140 dB’s Ben Hillier, dus blijkbaar was er een klik tussen de band en de producent. Depeche Mode liet horen dat hun roots niet vergeten waren en ook mocht het trio Gahan, Eigner en Phillpott weer drie tracks aanleveren. De eerste single –en één van de betere tracks van Sounds Of the Universe- Wrong, bewees dat Depeche Mode hun fans niet vergeten was, terwijl er op de rest van het album toch ook weer wordt teruggegrepen op de elektronica en klanken van weleer. Veel synthesizer, lichte elektronische baslijnen en een stuk minder invloeden van hedendaagse dance of industrial tonen. De track In Sympathy is daar wellicht het meest heldere voorbeeld van.
Hoewel Sounds Of The Universe op sommige momenten zeker positief weet te verassen (Perfect, Peace en zeker Fragile Tension, waar het verleden en het heden fraai samenkomen in de vorm van synth-pop met elektrische gitaar), is niet het hele album van hetzelfde niveau. Waar de voorgaande langspeler van Depeche Mode excelleerde in homogeniteit en hoogwaardige composities, laat de band op deze LP wat steekjes vallen. Dit blijkt bijvoorbeeld uit de track Spacewalker, dat meer ter opvulling lijkt te dienen en vrij weinig om het lijf heeft. Toch mag Sounds Of the Universe niet worden afgedaan met een enkele luistersessie, want het kwartje valt pas echt na meerdere luisterbeurten. Hoewel het album nog steeds wat ingetogener is dan zijn voorganger en vooral de fans van vroeger tijden meer zal aanspreken. Klankmatig is deze plaat –en dus ook de herpersing- wat aan de droge en analytische kant. Het middengebied klinkt af en toe wat dunnetjes, terwijl het diepe laag mist.
Muziek: 7 ½
Klank: 6 ½
Kwaliteit persing: 8 ½
Speelduur: 60:42 minuten
Het einde
Met deze twaalfde herpersing sluit Music On Vinyl de derde en laatste batch reissues van Depeche Mode af. Het album Delta Machine uit 2013 is weliswaar ook door Mute Records uitgebracht op vinyl, maar haalde –ongetwijfeld om commerciële redenen- deze serie herpersingen niet. Daarnaast zijn de live albums, de verzamelalbums en niet te vergeten de albums met remixes ook niet opnieuw uitgebracht. Een gemis voor de echte fans, maar wel een begrijpelijke keuze. De meeste herpersingen klinken echter bovengemiddeld fijn en –het moet gezegd- de kwaliteit van de persingen zijn over het algemeen ook prima in orde. En de luxe uitvoeringen van alle twaalf Depeche Mode reissues vergroten het plezier van het bezitten en het beluisteren aanzienlijk.
Label: Music On Vinyl
Website
