Elke maandag is Patricia met haar Patricia Barber Quartet te vinden op het intieme podium van de vermaarde jazzclub The Green Mill in haar thuisstad Chicago. Hier probeert ze nieuwe inzichten in haar muziek uit en verfijnt ze haar pianospel en zangkunsten. Altijd in samenspraak met de drie andere vaste leden van het kwartet, Neal Alger op gitaar, Larry Kohut (bas) en Eric Montzka op drums. Omdat er al twee albums zijn verschenen van deze concerten (enkel te downloaden via patriciabarber.com) en de duidelijk hoorbare intieme setting rijst de vraag of dit is wat haar fans in het vervolg kunnen verwachten van Patricia Barber; kleinere podia en een meer persoonlijke bejegening naar de bezoekers toe? Patricia is duidelijk in haar antwoord: “Mijn gevoel en stemmingen veranderen over de jaren, dus de muziek verandert mee. Op dit moment wil ik minder geluiden op het podium, een minder zware klank, minder volume. Zeg maar op kamerniveau. Verder oefen ik in het perfectioneren van mijn pianospel om in de nabije toekomst wat meer combinatieconcerten te gaan geven. Ook werk ik aan meer klassiek georiënteerde werken. Het is erg leuk om een breder perspectief te hebben om mee te werken, ander personeel, andere muziekstukken en meer vrijheid.”
Die hang naar muzikale vrijheid kwam onlangs al tot uiting. Samen met Kenny Werner nam Patricia een nogal gedurfd concert op dat enkel bestond uit de twee artiesten, twee klassieke Steinway vleugels en een klein publiek in het Pick Staiger Auditorium. De kijker en luisteraar krijgt een hele andere Patricia Barber te zien en te horen dan voorheen. Is dit een lang gekoesterde wens van haar geweest? Patricia: “Jazeker! Het was als een droom die uitkwam. Kenny en ik kijken nu naar nieuwe mogelijkheden om dit soort concerten in de toekomst te kunnen geven. Het is erg lastig om te organiseren, er moet een groot podium aanwezig zijn om twee immense vleugels kwijt te kunnen. Kenny is al jaren een soort mentor van me en heeft me zo veel geleerd dat ik het hier niet even kan opsommen. Maar de belangrijkste les die hij me leerde was: “Op het moment dat het goed aan begint te voelen, verander het!”. Dus ben ik personeel en repertoire gaan veranderen en hij had gelijk! Compleet nieuwe werelden gingen voor me open en geluiden die ik nooit eerder voor mogelijk hield werden duidelijk. Je leert zoveel op die manier… Risico’s. Je móet risico’s nemen!”
De inspiraties van vroeger voor Patricia zijn onder andere Shirley Horn, Sheila Jordan, Joni Mitchell and Chick Corea. Op de vraag welke hedendaagse artiesten invloed hebben op de manier hoe ze muziek beleeft en interpreteert is ze kort in een opsomming. Zo geeft ze vlug het volgende rijtje: “Shulamit Ran, Sofia Gubaidulina, Brad Melhdau, Elis Regina, Sting, Stevie Wonder, Amy Briggs, the Pacifica Quartet, Black-Eyed Peas, veel muzikanten en ook operazangers.”
Ook de vooruitgang wordt gevolgd door Patricia Barber. Haar Facebookpagina staat zelfs op haar website en ze moedigt haar echte fans aan om muziek en teksten aan te dragen en deelt ideeën. Vanwaar deze vrijheid? Is het een manier om nieuwe impressies en ideeën op te doen of is het een vorm van perfectionisme? “Niet elk commentaar is welkom. Maar in het algemeen vertrouw ik mijn echte fans en waardeer ik nieuwe perspectieven. Vaak leer ik via hen nieuwe muziek kennen, maar ze zijn ook erg goed in het laten weten dat er ergens een stuk tekst niet goed staat gedrukt, et cetera… Het fenomeen Facebook was een leuke verrassing en een cadeau voor me! Veel van de mensen daar zijn echte vrienden geworden die ik in Chicago, maar ook over de hele wereld tref.”
De muziek van Patricia staat altijd hoog aangeschreven bij de leidende jazzmagazines over de hele wereld. Maar ook hifiliefhebbers en audiofielen zijn niet onbekend met haar kunnen en de meer dan goed geproduceerde albums van haar hand. Is dat ook een eigenschap die aan Patricia zelf toe te schrijven is, die hoge mate van dynamiek en verfijning in haar producties? “Het audiofiele is nooit echt mijn idee geweest. Het begon allemaal met de opnametechnicus Jim Anderson en Mike Friedman van Premonition Records. Daarna ging het gewoon door met Jim omdat hij zo’n ontzettende purist is en zijn werk erg serieus neemt. Hij is er dan ook heel goed in!”
