Het gewicht en de omvang van de luidspreker maken het plaatsen niet eenvoudiger, al laten ze zich goed schuiven op de eigen voetjes. De plaatsing blijkt niet heel erg kritisch, 30cm van de achterwand en vrij van de zijwanden blijkt genoeg, ingedraaid richting de luisteraar, waarbij ik de aanwijzing van Piega volg om de afstand tussen de luidsprekers zo te houden dat de afstand tot de luisterpositie 1,5 maal de onderlinge afstand is. Om de Piega Classic 40.2 van mooie muziek te voorzien gebruik ik als bron voornamelijk mijn digitale systeem bestaande uit een NAD M50/M52 netwerk speler en om en om twee D/A-converters, te weten een Aqua Acoustics La Scala en de nieuwste ontwikkeling van Metrum Acoustics, de Pavane. Versterkers komen bij Audia uit Italië vandaan, de Strumento No.1 lijnversterker en de Flight 50 eindversterker. Voor de bekabeling tekenen Crystal Cable, Yter, Kemp, VdH, Apogee en Supra, terwijl in de stroomvoorziening een PS Audio Powerplant 5 staat.



Nadat de luidsprekers hun plaats hebben gekregen voor de komende weken is het eerste dat opvalt het fundament dat de Piega neerzet in de huiskamer. Natuurlijk valt dat te verwachten gezien de afmetingen van de kast, de doorsnede van de woofers en de prijs, toch valt in dit geval die vloeiende basweergave op. Lang niet elke luidspreker die vergelijkbaar is op genoemde punten heeft dat vermogen om de lage tonen ook daadwerkelijk van gewicht te voorzien. Terwijl een fundament in de weergave naar mijn mening net zo belangrijk is als dat van een huis. Luister maar eens naar “50 Words For Snow” van Kate Bush waarop een vleugel de hoofdrol speelt. Een majestueus instrument als een vleugel heeft heel veel kracht, laat zich groot neerzetten in een ruimte en is rijk aan dynamiek. Precies waar de Classic 40.2 weet te scoren. Het zoveelste bewijs dat een echt goede weergave om luidsprekers vraagt van een behoorlijke afmeting, goed in de zin van natuurlijk, want ik weet ook dat er heel erg fijne, kleine luidsprekers op de markt zijn. Met dat gewicht in het bassegment is het voor de Classic 40.2 geen eenvoudige opgave om het midden en hoog sprankelend en bij de tijd te houden. De bovenste woofer is verantwoordelijk voor een flink deel van het middengebied en pas daarboven neemt de tweeter het over. Zoals opgemerkt, Piega heeft ervoor gekozen zo weinig mogelijk los te laten over de technische specificaties, dus waar de scheidingsfrequenties liggen in het 2½ weg systeem blijft giswerk. In ieder geval kunnen we vaststellen dat de Classic 40.2 niet behoort tot de categorie “schreeuwers” maar zich beheerst weet op te stellen. Daarmee moet wel rekening worden gehouden bij de keuze van elektronica, een heldere bron en dito versterker kunnen geen kwaad. Tegelijk moet de versterker wel in staat zijn om flink wat stroom te leveren vanwege de lage 4 Ohm impedantie van het systeem. Daar staat een behoorlijk rendement tegenover, zodat mijn eigen 50 Watt aan 8 Ohm tot 100 Watt aan 4 Ohm in de praktijk meer dan genoeg is.



Nauwkeurig
Minder bombastisch dan het werk van Bush is de nog altijd schitterende opname van Rachell Ferrell die “Live In Montreux” in 1991 en 1997 heeft op laten nemen. Haar “My Funny Valentine” speelt een stuk lichtvoetiger dan de voorganger daarnet. Om nogmaals de laagweergave aan te halen is deze opname ook zeer geschikt. Omdat ik tijdelijk in het bezit van meerdere digitaal naar analoog converters en deze wil vergelijken, is het heel eenvoudig om vast te stellen dat converter A veel beter in staat is om details naar voren te brengen van een bas dan dat converter B dat doet. Nu is dat waarde oordeel hier niet van belang want ik beoordeel in dit verhaal geen converters, maar het geeft wel aan hoe nauwkeurig de Piega Classic 40.2 omgaat met het aangeboden materiaal. Zij laten beluisteren wat de bron en de versterker aanbieden zonder zelf een beperkende factor te zijn. Tel daarbij op de heldere stem van Rachell en de flitsende piano, dan kun je als luisteraar alleen maar een tevreden gevoel krijgen. De muziek laat zich soepel beluisteren, de Classic 40.2 is ook met deze opname, die best agressief kan worden op sommige luidsprekers, blijvend aangenaam en met een zekere rust. Een punt waar smaak een belangrijke rol gaat spelen, niet iedereen zoekt beheersing in de weergave. Het dames drieluik sluit ik graag af met de cd “Crème De La Crème” van de Belgische zangeres Micheline van Hautem. Op de cd zingt zij in het Frans vertaalde klassiekers als “Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder” van Ramses Shaffy, “Het Land Van Maas En Waal” van Boudewijn de Groot en van Frank Boeijen het nummer “Zeg Mij Dat Het Niet Zo Is”. Instrumentaal zijn de opnames bescheiden gehouden, vaak niet veel meer dan akoestisch gitaarwerk zoals op laatst genoemde track. Micheline ken ik al van haar werk met de band Mich En Scene en haar stem houdt de gevoelige nummers volledig in hun waarde. De Piega gaat er schitterend mee om, laat de zangeres vrij in de ruimte, laat de gitaren los achter de stem, geeft het juiste gevoel weer dat Micheline zo zuiver wil overbrengen. De cd is puur genieten, de Piega wil slechts een schakel zijn in de keten tot meerdere glorie voor de dame. Op de track van Ramses zijn de lage tonen wel erg sterk vertegenwoordigd en geeft de Piega iets teveel van het goede. Waarbij uiteraard de ruimte een rol speelt die meer gedempt of groter zou mogen zijn voor de Classic 40.2.