Bij Wilson Audio leeft al heel lang het besef dat een echt goede kast nooit uit één en dezelfde materiaalsoort kan bestaan. Door onder meer gebruik te maken van een geavanceerde laser doppler vibrometer, is het mogelijk om kasttrillingen met de nauwkeurigheid van nanometers (0,000.000.001 meter) in kaart te brengen en daarop met aangepast materiaalgebruik te anticiperen.
Door opgedane kennis bij de nieuwe Wamm, is de Alexia S2 de eerste ‘normale’ Wilson waar naast het al eerder gebruikte X- en S-materiaal, het nieuwe Wilson composietmateriaal ‘W’ is toegepast. De letter W staat in dit verband voor de relatie met de nieuwe Wamm en beschikt over opmerkelijke energie dissipatie (dempings) eigenschappen. In de series 2 is dit zogenaamde W-materiaal heel bewust onder het spike ondersteuningsgebied voor de luidsprekermodules van het midden en hoog geplaatst. Hierdoor is een groot deel van de ongewenste energieafgifte bij deze kritische mechanische interface geëlimineerd en de weergave een relatief kleine maar wel zeer goed hoorbare stap verbeterd.
Meer kastinhoud bij gelijke kastafmetingen
Een volgend ontwerpaspect is eveneens afkomstig van de ontwikkelingen rond de Wamm Master Chronosonic en betreft het kabelmanagement. Door nieuwe gebruikte technieken op het gebied van luchtdichte kabelverwerking en de reductie van soldeerovergangen, is namelijk de noodzaak voor een afzonderlijk compartimenten voor de verschillende wisselfilters komen te vervallen. Hierdoor is bij gelijke afmetingen het inwendige volume van de middentoon module met maar liefst 26,4% toegenomen, terwijl de inhoud van de woofermodule met 10,8% steeg. Positief gevolg is dat het ontwerpteam onder leiding van David en Daryl hierdoor het inwendige volume voor zowel het laag- als het middengebied verder konden optimaliseren, met een duidelijk nog betere kwaliteit tot gevolg.
Door de toegenomen energie bleek het aansluitend noodzakelijk de interne verstevigingen volledig te herzien, waarbij het inwendige van de middengebied module nu speciaal is voorzien van complexe geometrische patronen. Hierdoor is de inwendige diffusie verbeterd en ontstaat er een dramatische reductie van ongewenste gereflecteerde energie. Een ander facet wat mij onmiddellijk opvalt, is het door de herziene kastverstevigingen nu mogelijk is geworden om de voorheen asymmetrisch aangebrachte baspoort, in het midden te plaatsen. Volgens Peter draagt dit vooral bij aan een vereenvoudigde plaatsing. Met name doordat de baspoort na het opstellen, nu van iedere zij- en achterwand net zo ver is verwijderd. Ook aan de achterzijde van de module voor de middenunit is nu een sleuf aangebracht. Een opening die heel specifiek voor nog meer vrijheid in de weergave zorgt en daardoor het totaalconcept op een nog hoger plan brengt.
Opstelling en luisteren
Na alle theorie en uitleg is het de hoogste tijd om daadwerkelijk naar het systeem te gaan luisteren. Naast de Wilson Audio typisch altijd behoorlijk ingedraaid opgestelde weergevers, blijkt ook de rest van de keten van hetzelfde zeer hoge niveau te zijn. Als voorversterker is hier namelijk gekozen voor de top-of-the-line Mark Levinson No.52 in samenspel met de bijbehorende No.53 mono eindversterkers. Deze koppelen hun extreem krachtige vermogen aan een net zo extreme stabiliteit. Wat namelijk te denken van 500 Watt aan 8 ohm, 1.000 Watt aan 4 ohm en dat nog eens verdubbelend aan 2 Ohm!
Bekabeling wordt verzorgd door de modellen uit de Transparent Reference lijn, terwijl als bronnen de eigen digitale hardeschijfrecorder van Peter McGrath en de Mark Levinson No.519 multispeler dienst doen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik heel toevallig de dag ervoor bij fabrikant dCS in Engeland de nog grotere en nog veel kostbaardere Wilson Alexx op een paar D’Agostino mono eindversterkers heb kunnen beluisteren. Dus wat is dan de gehoormatige indruk van één model daaronder? Gelukkig eigenlijk vanaf het eerste moment ontzettend goed! Hoewel de Alexx voor bijna het dubbele bedrag (€ 149.000,-) zonder meer in staat is om met nog meer gemak een nog waarheidsgetrouwer geluidsbeeld met indrukwekkende schaalgrootte neer te zetten, liggen de overige eigenschappen toch een stuk dichter in de buurt. Met name wanneer Peter start met één van zijn eigen beroemde opnames, gebeurt daadwerkelijk waar ik zo vurig op hoopte. De uitvoerende artiesten moet ik u helaas schuldig blijven, maar gezeten op de sweet spot bevind ik mij het volgende moment meteen in een goed geslaagde illusie van een grote zaal. Dus zelfs voordat de muziek begint, voel ik de luchtcirculatie al om mij heen.
Wanneer de klarinet het volgende moment samen met het orkest inzet, zijn een correcte schaalgrootte, dynamisch bereik en geloofwaardige tonaliteit, de volgende aspecten die bijdragen aan een werkelijk prachtige natuurlijke presentatie. Maar wat uiteindelijk pas het echte verschil maakt, is het vraag en antwoordspel van de twee klarinetten in een volgende passage. Eén links op de voorgrond en de andere in de deuropening aan het einde van de zaal. Hoe weet ik dat? Omdat dit met deze keten en Alexia S2 gewoon feilloos hoorbaar is!
