Iemand was zo vriendelijk mij de niet langer verkrijgbare CD "Reunion at Carnegie Hall" van The Weavers toe te spelen en die gebruik ik in plaats van de LP versie. De Silver 5 bijt de spits af met het mooie en gevoelige "Guantanamerra" en ik noteer als eerste de goede verstaanbaarheid die de S5 ten toon spreidt. Podium geluiden (iemand staat behoorlijk te bonken op de vloer) komen voor deze prijsklasse en kastafmeting behoorlijk uit de verf en laten geen twijfel waar ze vandaan komen. Ik heb helaas het gevoel naar beneden naar het podium te kijken omdat de tweeters van de S5 onder oorhoogte zitten als ik op de bank plaatsneem. Eigenlijk zouden de kasten op een stand van ongeveer 20 cm hoog moeten staan om dat te voorkomen. Hoewel het geluid een beetje aan de speakers plakt speelt het helemaal niet verkeerd. Dat de opname met drie microfoons is gemaakt laat zich goed weergeven, het is mooi homogeen, het muziekgehalte is hoog, alleen is er weinig waar te nemen van diepte van het podium. Zet ik de S1 in de plaats van de S5 dan vallen de podium geluiden vrijwel weg. Er is nog slechts wat gestommel te horen maar je zult er niet achter komen dat het te maken heeft met bonken op de vloer van Carnegie Hall. Je levert een aardig stuk in op de lage tonen weergave al doen de specificaties van Monitor Audio dat niet vermoeden. Dat er met drie microfoons opgenomen is laat zich minder goed beluisteren. En nog steeds valt de diepte in het geluid tegen. Het klinkt wel iets losser dan met de S5 en de stemmen komen mooier over. Kleine geluidjes in het publiek en klappen is sprankelender dan op de S5. Maar waar de S1 het meeste in moet leveren is op het gebied van ritme. Dat wordt overduidelijk gemaakt op de volgende track van de CD "If I had a hammer". Waar ik met de S5 zat mee te wippen vervalt die neiging met de S1.
Een SA-CD schuift in de lade van de Marantz vM. Elenor McEvoy heeft schitterend werk afgeleverd met "Yola" en met veel plezier draai ik "Rain falls" over haar ter ziele gegane relatie. De Silver 5 legt een stevig fundament waarboven de piano met teveel kleuring uit klinkt. Dat is jammer want de stem is goed en de weergave uitermate ritmisch. En ook diepte is makkelijk waar te nemen, mede te danken aan de kwaliteit van de SA-CD. Positief is de lage tonen weergave die de S5 mogelijk maakt, zonder een seconde te vervallen in basreflex bonken. Waartoe mijn luisterruimte zich normaliter snel laat overhalen. Een mooie strakke balans tussen diep en evenwichtig. Aan de negatieve kant zitten opmerkingen dat het geluid te snel uitsterft, het een beetje bijterig klinkt en de stem licht nasaal is. Mooi is tenslotte hoe het geheel los komt van de kastjes zelf. Met de Silver 1 heeft het laag het een stuk lastiger. Het gaat op de SA-CD nogal diep en de S1 kan dat niet weergeven en maakt daarom een zweverige onrustige indruk. Wat afbreuk doet aan onder meer de ruimtelijke weergave. De piano heeft er juist voordeel van, die is een stuk minder gekleurd, natuurlijker en meer herkenbaar. De stem van McEvoy is mooier en het licht nasale gedrag is weg. Details zijn beter hoorbaar, lijnen zijn beter te volgen en als het laag geen roet in het eten had gegooid zou de S1 zeker de winnaar zijn op deze muziek. Nu is het een fotofinish met elk een eigen stijl.
Ik hoop haar ooit eens te ontmoeten. Carla Bruni blijft fascineren alleen al als ik naar de hoesfoto kijk. Ik draai van haar CD twee stukken te weten "Raphael" en "Tout les monde". Weer heeft de Silver 5 last van een lichte verkoudheid waar een kuurtje voor voorgeschreven moet worden dokter. Dat is goedgemaakt door het sterke ritme gevoel dat de S5 opwekt. Gitaar en percussie spetteren echt, omgeven door Bruni zelf. Jammer van die kleuring dat maakt het net minder leuk. In het weergeven van de lage tonen is de S5 wederom een winnaar. Nergens een bonk te bespeuren. Weer is uitsterven van de tonen te snel afgelopen, iets waarvoor kostbaarder systemen toch nodig blijken. Net als op een kostbaarder systeem staan instrumenten en stemmen mooi stil en zwabberen niet van links naar rechts. Het klinkt zeker overtuigend in aanmerking genomen wat een S5 kost. Met de Silver 1 verdwijnt de heesheid maar of de stem nu zoveel mooier is kan ik eigenlijk niet bepalen. Anders dat wel. Er is minder snelheid waardoor instrumenten en stem meer aan elkaar kleven. De oorzaak het laag, dat te beperkt is. Het wordt een één-toon basweergave die leidt tot een minder pakkend geheel dan met de S5. 
Ritme is zo makkelijk aantoonbaar met Dire Straits. Ik pak eerst uit luiheid de CD maar na een half nummer start ik de platenspeler en draai met veel meer genoegen de eerste Dire Straits LP met het onvergetelijke "Sultans of swing". Hier kan CD niet eens tippen aan de LP kwaliteit, maar dat terzijde. Wederom eerst de Silver 5 op de onderzoekstafel. Ritmisch is de S5 heel sterk. Het klinkt kort en droog en je zit niet langer stil op je stoel te luisteren. Het raakt je. Dit is nou net wat bedoeld wordt door de Engelsen met "Rhythm & Pace". De speakers staan nog recht naar voren en als ik ze licht indraai en de tweeters op de oren richt vallen de puzzelstukjes helemaal op zijn plaats. Het beetje schelle komt wel terug in de stemmen daardoor maar stoort met deze muziek niet echt. De Silver 1 kan stemmen een stuk beter aan. Raar is dat eigenlijk gezien de beperkte laagweergave. Je zou verwachten dat de stem body gaat missen maar niets is minder waar. De stem blijft zoals we al eerder zagen perfect op zijn eigen plaats staan. Bekkens spetteren lekker. Als ik wat draai met de S1 komt ook hier het ritme beter naar voren. Het laag blijft een zwak punt ten opzichte van de S5 en maakt de muziek minder transparant. Wel is het uitsterven van de tonen langer aangehouden dan met een S5.
Collega René Smit loopt altijd met Herman van Veen te leuren en tot mijn eigen verbazing blijk ik de CD "In vogelvlucht" in mijn eigen kast te hebben staan. Als ik een aantal stukken draai kan ik begrijpen waarom hij juist met Van Veen wegloopt. Draai het maar eens op de Silver 5 en u zult merken dat er van de echte Herman wel de sporen zijn maar niet de man zelf. Oh het is wel mooi hoor, maar zijn specifieke geluid, zijn handelsmerk gaat verloren. De Silver 5 weet niet helemaal de weg met deze oude opname en doet vreselijk zijn best dingen als meerstemmige zang goed neer te zetten. Maar dat maakt de overall indruk niet goed. Dus snel naar de Silver 1. Hier komt Herman binnenlopen. Een veel diepere stem, langer aangehouden en met meer warmte. Wat daarnet niet eruit wilde komen gaat nu ineens goed. De oude opname blijkt een fraaie opname te zijn. Het raakt de juiste toon. Luister maar eens naar de tuba op "Opzij" die draagt het ritme in het nummer. Meerstemmigheid valt de S1 lastiger, daar moet hij echt moeite gaan doen. Zodra stemmen door elkaar gaan zingen kan mijn brein die beter volgen en interpreteren op de S5 dan op de S1. Ook hier is de keuze S1 of S5 lastig. Kies je op de track "Opzij" voor de S5 dan zet "Anne" je weer neer bij de S1.
Tenslotte klassiek in de vorm van de Brandenburgse concerten van Bach. Een meesterwerk dat ik draai op gold CD en wat is opgenomen met uiterste zorg voor de weergave lijkt het wel eens. De Silver 5 zet ik nu liever niet met de tweeters recht vooruit. Dat maakt het orkest te hard en te onsamenhangend. Onder de juiste hoek zijn violen nooit scherp of rafelig te noemen maar staan op een eerlijke manier tegenover de luisteraar. De muziek blijft ingetogen zonder aan durf te verliezen. De aandacht van de luisteraar blijft op alle manieren betrokken door de S5. Zonder enige agressie maar wel doortastend. De Silver 1 heeft, het is al eerder opgemerkt, veel minder body. Maar is de winnaar in spreiding en evenwicht met Bach als bron. Ook hier is van scherpte geen sprake en de S1 maakt de blaasinstrumenten wat minder hol. Dat is een groot voordeel. Ritmiek, ook dat is al vaak aan de orde gekomen is minder. Daardoor houdt de speaker de aandacht minder goed vast.
