Zoals aangegeven worden de speakers in eerste instantie op dezelfde positie geplaatst als waar normaal gesproken mijn Spendor monitors op stands staan. Ongeveer 2 meter uit elkaar met een ruimte tot de achterwand van ongeveer 30 centimeter en minimaal 80 centimeter van de zijwanden. In tegenstelling tot de Spendor’s worden de E82’s licht ingedraaid. Volgens TES komen de speakers het best tot hun recht wanneer ze bi-amped aangesloten worden wat geen probleem is omdat ik altijd in deze configuratie speel met mijn eigen Naim versterker set. Met Siltech New York luidsprekerkabels wordt getracht verbinding te maken met de E82’s, helaas nu stuit ik op een probleem.

De luidsprekerkabels zijn voorzien van spades en het blijkt onmogelijk alle vier de exemplaren aan te sluiten. Door de vormgeving van de speakers zijn de aansluitterminals boven elkaar geplaatst met relatief weinig tussenruimte waardoor er slechts ruimte is voor twee spades. Een klein puntje van kritiek gezien de prijs en het advies tot bi-ampen. Gelukkig zijn banaanstekkers te leveren die de plaats in kunnen nemen van de opschroefbare spades op de New York kabels. De S-connectors zijn echt een uitkomst voor recensenten die regelmatig moeten wisselen van aansluiting. Als bronnen dienen ook deze maal de vM DVD963Sa multispeler in combinatie met een M-Audio Superdac 2496 en een Clearaudio Champion draaitafel met Benz Micro MC20e element. Later in de recensieperiode werd ook nog gebruik gemaakt van een CEC AMP3300 versterker. Interlinks waren, afgezien van de Gutwire Synchrony digitale coaxkabel, allen van Siltech en uit de G3-serie.

Luisteren

Omdat de speakers al diverse demo’s achter de rug hadden kan ik direct beginnen met serieus luisteren. In de handleiding worden geen mededelingen gedaan over luisteren met of zonder frontdoek maar tijdens het luisteren is duidelijk dat de speakers zonder de fronten nog beter klinken. Alle luistersessies zijn daarom gedaan zonder de fronten op de speaker. Ook zonder fronten zijn de speakers het aanzien meer dan waard en krijgen ze zelfs een high-tech uitstraling die mij persoonlijk wel kan bekoren. Zo heb je ongehinderd uitzicht op de fraaie batterij luidsprekerunits. Jammer is wel dat Mission de speakers uitsluitend in de kleur antraciet levert, een keuze uit minimaal een lichte en een donkere kleur zou prettig zijn (meer kleuren komen er aan). Al tijdens de eerste luistersessie wordt mijn angst dat, de ten opzichte van mijn monitor speakers aanmerkelijk grotere E82’s teveel laag produceren, de kop ingedrukt. De E82’s zetten een bijzonder evenwichtig geluid neer zonder aangezet of teveel laag, waarin met name de hoogweergave in positieve zin opvalt. Knap is ook dat Mission er in geslaagd is de speaker als één geheel te laten klinken ondanks de grote hoeveelheid units. Nooit hoor je een overgang van hoog naar midden of naar laagunit, de speaker klinkt altijd alsof er met slechts één unit gewerkt is. Aan de hand van een aantal muziekfragmenten zal ik proberen een beeld te schetsen van de kwaliteiten van de speakers.

Als eerste verdwijnt de Super Bit Mapping versie van de verzamel-cd van Sting in de lade van de speler. De track "Mad about you" laat de strijkers fraai tot hun recht komen volledig los van de blazers. Het loopje wat de blazers constant herhalen staat mooi achter in het geluidsbeeld. Een andere track van deze cd is: "It’s probably me", die opent met een baslijn die zich superstrak en bijzonder ritmisch laat neerzetten. Op alle tracks zijn de bekkens en percussie instrumenten uitstekend te volgen en hoor je zonder problemen of er bijvoorbeeld op de cup (verhoogde middengedeelte) of op de rand van het bekken gespeeld is. Wanneer een hi-hat gebruikt is hoor je duidelijk het onder- en bovengedeelte elkaar raken. Zo genuanceerd en duidelijk kunnen mijn eigen speakers dat niet weergeven.

Een mooie maar door het erg aanwezige laag moeilijk weer te geven cd is het album "On every street" van de band Dire Straits. Door het strakke en niet al te zeer aanwezige laag van de Mission speakers is dit album buitengewoon genietbaar. Het openingsnummer "Calling Elvis" heeft een heel lange outro waarbij wederom bekkens en hi-hat elkaar afwisselen, dat is prima te volgen en er is zelfs zonder problemen te horen of het hi-hat met of zonder stokken bespeeld wordt. De titelsong "On every street"begint ingetogen met alleen zang en gitaar om, naarmate het nummer vordert steeds harder door te knallen naar een spectaculaire finale. De speakers hebben geen enkele moeite dit dynamische geweld af te handelen en zorgen er zelfs voor dat kleine percussiegeluidjes niet ondergesneeuwd raken in het grote geheel. Iets dat ik ook nog niet eerder waarnam in mijn luisterruimte is te horen op de track "You and your friend". Een duel tussen twee gitaren die uiterst rechts en uiterst links in het geluidsbeeld gemixt zijn en ver buiten de ongeveer twee meter uit elkaar staande speakers komen. Niet de uitstekende breedteplaatsing maar juist de plaatsing in de hoogte is wat me opvalt. Veel speakers kunnen goed in de breedte en diepte plaatsen maar hoogte informatie is slechts weinigen gegeven. De Mission E82’s zijn de eerste speakers die dit kunstje in mijn luisterruimte vertonen.

Hoewel ik normaal gesproken geen fan ben van nummers die gecoverd worden door andere artiesten zijn er uitzonderingen. Een band die mij eigenlijk altijd weet te overtuigen met een cover is Simply Red. Deden ze dit in het verleden al met nummers van onder andere Harold Melvin & the Blue Notes, op hun laatste album "Home" blazen ze nieuw leven in de ballad "You make me feel brand new" van de 70’s soulband the Stylistics. Het is bijna cliché maar wederom is er een mooie strakke bas te horen zonder vet randje en valt ook het transparante en open hoog weer op. De stem van misschien wel de enige blanke soulzanger Mick Hucknall staat als een huis en de nuances waarmee hij van hoog naar laag gaat zijn perfect te horen. Wederom is er de hoogteafbeelding die indruk maakt plus het wat ondefinieerbare gevoel naar een groot systeem te luisteren in plaats van een monitor speakers.

Laatste cd die beluisterd wordt is een cd van Liesbeth List met daarop uitsluitend door Frank Boeyen geschreven nummers. Het nummer "Brief aan Mia" is opgenomen in een groot restaurant of café en de Mission E82’s laten dit nog duidelijker horen dan de Spendor monitor speakers. Heel ver achterin het geluidsbeeld zijn diverse geluidjes te horen zoals pratende mensen, rammelende koffiekopjes en schuivende stoelen. Als luisteraar krijg je sterk de indruk in de ruimte aanwezig te zijn en ik heb zelfs de neiging richting de virtuele bar te lopen om een drankje te bestellen. De stem van Liesbeth wordt krachtig weergegeven en de emotie druipt van de droevige tekst af.