Hiervoor gebruik ik ditmaal uitsluitend een digitale bron in de vorm van het snaar aangedreven CEC TL 5100 CD loopwerk, de NorthStar Design model 3 24/96 DAC en de Northstar Design model 4 24/96 upsampler / anti jitter device. Onderling zijn zij gebalanceerd verbonden met Siltech G3 HF-9 digitale interlinks. Luidsprekers zijn de Concerto monitoren van Sonus Faber. Gedurende de eerste week na de Lente Show speelt de Duitse combinatie uitsluitend op achtergrond sterkte. In die periode bezoek ik de internetsite van Berendsen en daar tref ik op de homepage een fraaie natuurfoto aan. Geen overdadig kleurrijke bloemen, planten of bomenpracht maar een zwart-wit opname van een stuk kust dat gedomineerd wordt door uit zee oprijzende rotsen omgeven door een fijne mist van watermoleculen en overspannen door een laag hangende, met energie geladen lucht. Het geheel ademt een pure, zuivere en krachtige sfeer. Aan die foto moet ik denken wanneer ik de eerste echte luisterervaring met deze versterkers heb. 
De Nits hebben meerdere heerlijke CD’s gemaakt maar "Wool" blijft één van mijn meest favoriete schijven. Ik start met het eerste nummer – openheid en helderheid zijn mijn deel - maar vervolgens word ik de muziek ingetrokken en voor ik er erg in heb speelt nummer vier "The ‘Darling’ Stone".
Wanneer ik me dwing om wat kritischer te luisteren valt me op hoe fraai gedetailleerd en zuiver de bijdrage van de achtergrond zangeres klinkt. Het breedbandige karakter doet zich gelden.
Op deze CD zijn voldoende details aanwezig en het één na het andere nummer trekt dan ook aan me voorbij zonder dat ik de neiging krijg om een andere schijf in de bovenlader te deponeren.
Wanneer ik dat dan uiteindelijk toch doe is het de CD van Holly Cole waarbij opnieuw de hoge resolutie opvalt, ditmaal door de goede verstaanbaarheid van de vele kleine geluidjes die deze zangeres tussen het zingen door maakt. Er valt nog iets op; net als de Nits wordt ook Holly wat lager afgebeeld dan verwacht.
De recente XRCD versie van Count Basie’s meesterwerk "88 Basie Street" verdwijnt in de speler en de dynamiek spettert de speakers uit. Afwisselend is er de perfect weergegeven subtiele aanslag van de Count himself, de gestoken trompet met de messcherpe, maar tegelijkertijd absoluut rafelloze, metaaltonen en de heerlijk gelaagd klinkende trombone sectie van dit dreamteam, bestaand uit een mixture van doorkneedde veteranen en enthousiaste jonge honden. Breedte en diepte worden fraai weergegeven ook al gaat dit niet zover als mijn GamuT combo dat doet.Er speelt wel degelijk een bigband; dynamisch, met druk en gewicht, maar wat slanker dan ik gewend ben.
Ook wanneer Ella - Fitzgerald,wie anders? - zich bij dit orkest voegt ligt de nadruk meer op details, snelheid, dynamiek, pace, rythm & timing dan op rijk en vol. Ella is meer stemband en minder borstkas. Uiteraard zijn dit nuance verschillen en zowel "Honeysuckle Rose" als "Into Each Life Some Rain Must Fall" blijven dan ook swingend overeind. Om van "Them There Eyes" nog maar te zwijgen."Dream a Little Dream of Me" met z’n heerlijk gorgelende orgeltje en een fantastisch klinkende saxofoon solo. U begrijpt het; ook deze CD kan ik niet voortijdig uitzetten. Het klassieke genre wordt ditmaal vertegenwoordigd door de Nederlandse Godelieve Schrama die op haar harp concerto’s van Haydn ten gehore brengt welke oorspronkelijk voor klavecimbel geschreven zijn. De Berendsen combinatie geeft het prachtig door NorthWest Classics vastgelegde timbre van dit instrument fraai weer. 
De heldere stem van Sarah McLachlan lijkt zich te wentelen in de aandacht van de Berendsens wanneer zij op de bonus CD van "Afterglow" de nummers "Fallen" en "Answer" live brengt. David Munyon gaat nog een stapje verder. Het Stockfisch label is - terecht, mijns inziens - tegenwoordig erg populair tijdens demo’s op beurzen maar David schijnt men nog niet ontdekt te hebben.
Sara K. en Chris Jones hoor ik zo vaak dat ik ze bijna niet meer draai op mijn eigen systeem maar David is nog steeds relatief onbekend. Deze CD biedt niet alleen een perfecte opname maar ook een stem waarin emotie te ontdekken is. Berendsen legt het allemaal bloot en ik geniet van de gelaagdheid in de stem, de snelle transienten, de afbeelding van de, wat kleinere, opnameruimte en de virtuositeit van de instrumentalisten. Met name de didgeridoo van Beo Brockhausen wordt imposant weergegeven in "Four Wild Horses".
Intimiteit is de noemer waaronder Christy Baron via de Berendsen versterkers weergegeven wordt. Ondanks het feit dat het hier gaat om een transistor ontwerp - en ik gewend ben aan de grenzeloze intimiteit zoals die door de PrimaLuna weergegeven wordt – is het met name dit aspect van de opname wat me opvalt en ik geniet van de helder blootgelegde ademhalingscontrole, intonatie en dictie in "A House Is Not A Home". Hut ab, Sven!
