De luidsprekers worden standaard geleverd met een plint en een viertal spikes. Omdat de plinten bij de testexemplaren niet worden bijgeleverd, gebruik ik MasterBase ter ontkoppeling. Als vervanging voor de plinten, gebruik ik natuurstenen sokkels. De aansluiting op mijn Denon receiver geschiedt middels Qed Silver profile12 in een bi-wire aansluiting, de Linear Three’s hebben hier een solide vergulde aansluitmogelijkheid voor.

Als bronnen dienen een DVD-2900 en een Buenote Piccolo met B5mkII arm en Goldring Eroica LX MC-element, voorversterkt door een Bluenote Phono1. Na ruim een week inspelen ga ik serieus luisteren, trek wat favoriete platen uit de kast en ga ervoor zitten. Niet, dus! Ik wilde beginnen met de verzamelaar “Collected” van Massive Attack, maar de eerste tonen zijn zo doorspekt met laag dat ik als eerste de speakers moet gaan verplaatsen en meer moet indraaien.

De gebruiksaanwijzing die Acoustic Energy bij de Linear Three’s levert geeft aan dat de beste plaatsing van de luidsprekers drie meter uit elkaar moet zijn, en zo’n 50 centimeter vanaf de achterwand. Na veel experimenteren met breedte en diepte kom ik uit op een flinke indraai van de luidspreker, inderdaad 3 meter uit elkaar, maar een dikke 90 centimeter van de achterwand. De twee baspoorten aan de achterzijde van de Linear Three, kunnen als het ware ademen via de zijkanten van mijn luisterruimte en het nummer Angel weerklinkt zoals ik het gewend ben. Sara K. gaat op mijn draaiplateau, met de LP “Water Falls”. Het nummer Break my heart komt vol uit de speakers, en ik hoor de aanslagen op haar gitaar. Wat opvalt, is dat de klankkast van haar instrument duidelijk hoorbaar wordt en inderdaad zijn de tweeters wat meer opvallend naar boven stralend. De verfijning van een snaarinstrument wordt zo duidelijker, de soms ietwat harde stem van Sara staat hoger dan normaal, maar wel iets meer naar achteren geplaatst. Als ik voor de breedte van het geluidsbeeld Pink Floyd’s “Wish you were here” opzet, valt op dat tijdens het lange intro van Shine on you crazy diamond part one er een wederom hoger beeld van het geluid wordt gevormd, maar dat de breedte iets achterblijft. Niet hinderlijk, maar gewoon een klankeigenschap van de luidspreker.

Het beste vergelijk is een concert in een werfkelder, de stemmen staan hoger, de middentonen worden wel wat lager binnen de wanden afgevlakt. Nou is dit een kwestie van smaak, en wellicht ook muziekkeuze. De echo’s van de gitaren komen erg goed los voor een luidspreker in deze klasse, wat een prettig, niet snel vermoeiend luisterplezier oplevert. Om het laag eens flink te tarten zet ik Fiona Apple op. Het nummer Get him back van het album “Extraordinary Machine” heeft een geweldige drumpartij, die wordt gecomplementeerd door een evenzo strakke basgitaar. Hier komt de Linear Three redelijk goed uit de verf. Het laag slibt niet dicht maar is wel vol aanwezig, de vellen van de drums zijn bijna tastbaar en Fiona’s stem staat weer bovenaan. Het middengebied blijft vlak aanwezig en overheerst niet. Tijd voor digitale muziek. In de lade verdwijnt een uitvoering van Mozart’s Requiem in een D-moll uitvoering van Herbert von Karajan. Wat langzamer dan de gemiddelde uitvoering, ietwat meer melancholie uitstralend. Het prachtige Lacrimosa is een vol koorstuk met een diversiteit aan toonhoogten en het crescendo verloopt prachtig. Van piano naar forte is de speaker in staat zonder hardheid weer te geven wat hem geboden wordt. De strijkers zijn zacht, de blazers vol. Hoewel het geluid weinig buiten de speakers treedt, is er zeker sprake van een goede plaatsing.

Wanneer ik na al dit geweld iets vlotters wil, grijp ik naar Diana Krall’s “Live in Paris” voor wat snelle jazzmuziek met een vrolijk tintje. Krall weet me vaak blij te maken met haar veelal up-tempo muziek en jolige stem. De track Devil may care, een veelgehoorde cover, heeft een mooie, lange intro met alleen Krall op haar vleugel. Die klinkt prima op de Linear Three, iets “donkerder” van klank dan ik gewend ben en direct, in-your-face. De snelheid van het nummer komt goed uit de verf, de hi-hats staan meer naar boven en de stem is helder. Anthony Wilson pingelt goed weg op zijn gitaar en komt snel en gedreven over. Dit smaakt naar meer, dus haal ik “Café Blue” van Patricia Barber uit de kast, de SACD, en zet het mooie Inch Worm op. Het laag is hier vol aanwezig, zoals bij alle gedraaide muziek, en vooral de percussie komt sterk naar voren. De zwoele stem van Barber staat weer hoger, de sfeer is te proeven. Ik laat het album lekker uitdraaien, mezelf trakterend op een bijpassend glas volle rode wijn.

Conclusie

In de periode dat de Linear Three mijn luisterruimte heeft mogen voorzien van geluid vallen mij vooral twee dingen op. Allereerst dat Time Alignement een goede aanwinst is voor een speaker van deze klasse en dat de luisteraar of eventuele koper goed moet nadenken over de plaatsing van de luidsprekers. De Linear Three biedt veel waar voor het geld, en is in zijn prijsklasse zeker concurrerend te noemen. De afwerking is goed, het uiterlijk zal de meeste potentiële kopers zeker aanspreken en het geluid komt vooral bij jazz en klassiek goed uit de verf.


Prijzen:

Linear Three € 475.- p.s.
Linear One € 245,- p.s.
Linear Center € 399.-
Linear Sub € 750.-


Importeur: Viertron bv
Info : http://www.viertron.nl