Een druilerige zondagavond geeft mij altijd een verlangen naar een goed stuk muziekgenot. Het kon dan ook niet beter uitkomen dan op deze avond te gaan luisteren naar de Mite’s. Een flinke stapel software voor me belooft een goede avond, vergezeld door Totem. Wende (Snijders) bijt het spits af met haar met prijzen overladen debuut CD Quand tu dors. De titelsong staat op, waar duidelijk naar voren komt met welke passie en verve Wende haar melancholie naar voren wil brengen. Achter en om haar heen zweeft het Metropool Orkest dat duidelijk het rauwe venijn in de stem van Wende verzacht met een romantische zweem van blazers en strijkers. De Mite’s geven een fijn en samenhangend geheel van goed plaatsbare onderdelen van het geluid weer, met duidelijk naar voren geplaatst Wende’s heldere, licht-hese vocalen, zonder een spoor van scherpte. 
Ik vervolg mijn luistersessie. Op SACD speel ik een vioolconcert in A mineur van de componist Alexander Glazunov. Deze mooie compositie op het Pentatone label wordt prachtig uitgevoerd door Julia Fischer. Het timbre van de houtsoort van haar klankkast in combinatie met de trillingen die de strijkstok op haar snaren veroorzaakt is duidelijk hoorbaar. Een geoefend oor zou direct de soort en de bouwer van het instrument kunnen herkennen. De hoge uithalen zijn zelfs op een harder geluidsniveau prettig en open voor de luisteraar, en ik kan mij prima vinden in de eerder genoemde belofte van de Totem brochure. Om de speaker wat meer uit te dagen ligt hierna de SACD Vespertine van de IJslandse Björk in de lade van mijn speler. Ik kies het artistieke Cocoon, een track met een kakofonie aan kraakjes en tikjes als percussie. Zonder enig dichtslibben in het hoog wordt de wat iel afgemixte stem van Björk voor de luisteraar neergezet als op een presenteerblad. Ze staat zo dichtbij dat je zou willen wegduiken om niet de spetters speeksel op te moeten vangen die de microfoon missen. Niet alleen diepte, maar ook breedte valt positief op, want alle kraakjes en tikjes lopen vanuit het midden tot links en rechts ver buiten de luidspreker. Het laag is voor dit formaat speaker vol te noemen en ik betreur geen enkel moment dat mijn subwoofer niet meespeelt. Op de CD Catching Tales van Jamie Cullum staat het rustige I only have eyes for you. Ook hier wordt het makkelijke en brede klankkarakter van de Mite’s op heldere wijze weergegeven. Ondersteund door een elektronische beat en een sporadische diepte-echo op Jamie’s ondeugende stemgeluid geven de Mite’s helder en eerlijk weer wat hen geboden wordt.
Als ik overstap op LP kies ik voor Katie Melua’s Piece by piece; een album dat ik al vaak in mijn cd-speler heb gehad. Toen ik hoorde dat er een –helaas op 5000 stuks- gelimiteerde 180 grams uitvoering van dit album uitkwam op het label Dramatico was ik aangenaam verrast. Het mooie en rustige Blue shoes levert een heerlijke sound op over de speakers. Iets minder vol in het midden-hoog, maar zeer acceptabel. Het geheel wordt gepresenteerd met een licht romantische vleug. Wederom is ook de stem erg goed plaatsbaar in het geluidsbeeld, zonder in te boeten aan homogeniteit. Al wordt Katie overal grijsgedraaid, ik blijf genieten van haar stemgeluid, dat wordt gecomplementeerd door een goede weergave. Vanwege laagweergave heb ik de LP van Pet Shop Boys getiteld Nightlife klaargelegd. Aangezien ik zelf vloerstaande speakers bezit en de plaat goed ken, is een vergelijk met een monitor als de Mite goed te maken. Hier komt goed naar voren dat een speaker met een kleinere omvang toch iets laat liggen ten opzichte van speakers met meer kastruimte. Een logische beperking. 
Zonder me te storen speel ik de track For your own good. De stemmen van de heren Lowe en Tennant zijn als bij een concert natuurlijk en zuiver, maar ik kan me zo indenken dat fervente liefhebbers van diepere laagweergave, dat hoort bij deze muzieksoort toch wel iets zullen missen. Zeg maar de geluidsdruk die een grote woofer kan veroorzaken in de luisterruimte. Als je als luisteraar toch meer bas wil hebben, dan heeft Totem ook nog diverse subwoofers in hun pakket zitten. Het baspoortprincipe van de Mite werkt goed genoeg voor een monitorspeaker. Vermeldenswaardig is wel dat Totem voor de Mite geen demping toepast. Volgens de importeur is dat een bewuste keuze van de ontwerpers. Het geeft wat meer directheid in mijn optiek, maar werkt bij deze speaker niet storend.
Als laatste draai ik de LP Fridaynight in San Fransisco Live van gitaarmeesters Al DiMeola, Paco de Lucia en John McLaughlan. De door DiMeola en De Lucia gecomponeerde en uitgevoerde track Mediterranean Sundance is tevens openingstrack en kan mij telkens weer bekoren. De LP stamt uit 1979 en is uitgebracht op het Philips label. Het is live opgenomen en heeft een mix die in die tijd wel meer gebruikelijk was, één apart kanaal per artiest of instrument. In dit geval speelt De Lucia links, terwijl DiMeola rechts op het podium speelt. De akoestiek tijdens de opname is werkelijk die van een live podium, wat maakt dat samengevoegd (stereo, dus) bij een goede weergave een levendig geluidsbeeld gevormd kan worden, mits de opstelling van de speakers klopt. In mijn geval staat alles goed, er breidt zich een brede en diepe stage voor mij uit.
Het briljante spel van de heren is zo snel, dat menig speaker dichtslibt in het hoog, wat het geluidsbeeld natuurlijk geen goed doet. De Mite slaagt wat dit betreft met vlag en wimpel, wat gewoonweg knap is voor een speaker in deze prijsklasse. Zelfs bij deze snelheid in het gitaarspel is er diepte en muzikaliteit alom. Wederom treedt het geluid ver buiten de speakers, maar komt samenhangend naar de luisteraar toe. Ondanks de aparte mix komt het spel van de gitaristen op miraculeuze wijze voor me samen in het midden, wat hoger geplaatst. Dit draagt alleen maar bij aan het “live gevoel” bij de luisteraar, je ziet gewoon het podium. Een reis terug in de tijd, je bent erbij! Pure emotie is wat deze plaat herbergt en wat de speakers mij brengen! Er liggen nog zát testplaten en CD’s klaar voor mijn op tafel, maar ik hou het bij de gitaristen en leg mijn aantekeningenboek naast me neer.
