Tijdens een eerdere gelegenheid bij een dealershow heb ik de Phono 1 al in actie gezien en gehoord. Het leuke van toen was de vergelijking met andere phonotrappen. Er werden verschillende voorversterkers verbonden met een Transrotor Fat Bob S met een Rega arm en een Benz Micro Ace MC-element. Toen werd al duidelijk dat de Bluenote Phono 1 een gedegen concurrent vormde voor de gevestigde merken in de prijsklasse tot zo’n achthonderd euro. Bluenote heeft nog meer phonotrappen, de Phono II (met een virtuele accuvoeding en een prijs van net geen duizend euro), en de Pamphili (een rond buismodel met een nog hoogwaardiger afwerking, toen nog niet leverbaar, met een prijsstelling van rond de achttienhonderd euro).
Indertijd werd steeds hetzelfde nummer gespeeld: Phil Collins’ I don’t care anymore van het album Hello I must be going. Als instap werd een NAD PP-2 gebruikt, die ik goed kende. Tevens stonden een Van Medevoort, een Sphinx en een ASR Basis ter beschikking. In het hogere segment de Roksan Phono Reference DXP SE. Al vrij snel stonden de NAD, de vM en de Sphinx buitenspel, want in deze combinatie werd het redelijk digitale geluid van de opname erg rommelig en vermoeiend om naar te luisteren.
De Van Medevoort vertoonde vooral een wat tam geluid. De ASR, die toch een segment hoger in prijs is dan de Phono 1, had vooral moeite met het neerzetten van stage en muzikaliteit, maar gaf wel erg goed weer dat de originele opname uit de beginjaren tachtig niet erg goed waren, en specifiek bedoeld waren voor CD.
De Bluenote wist tóch een samenhangend geheel te vormen, eerlijk en open, maar veel neutraler dan eerdergenoemde merken. Er was een soort emotie hoorbaar, die alleen de Roksan met nog meer verve kon weergeven, maar dat is dan ook logisch met een bijna viervoudige prijskaart. Daar komt dan ook nog bij dat de Phono 1 een veel “jonger” product is dan de andere voortrappen, en de techniek in de loop der jaren ook niet stil heeft gestaan. Er wordt nog steeds doorontwikkeld omdat er gewoon een markt voor is. Gelukkig maar.
In mijn thuissituatie staat de Phono 1 aangesloten op een Bluenote Piccolo met een B5 mkII arm en een Goldring Eroica LX MC-element. Als versterking gebruik ik een Denon AVR-3803, de verbinding tussen de voortrap en de versterker is in eerste instantie een Monster interlink uit de M-600 serie, en later een Audio Selectief L100 interlink. Als weergevers gebruik ik monitor Audio Monitor3 speakers, verbonden met QED Silver Profile 12 kabel, en soms een JBL LX-2000 subwoofer, die eveneens met QED bekabeling wordt aangestuurd.
Ik leg als eerste een LP met Mozarts Requiem op de draaitafel. Het gaat hier om een oudere persing op het label Deutsche Grammophon Gesellschaft. Als de eerste tonen van de opening van dit stuk mijn luisterruimte vullen, valt me op dat er een zekere rust uitgaat van het geheel. Hoewel ik normaal rust als een pré betitel, wordt het geheel me iets té rustig, en kan ik niet echt genieten van het gebodene. Tam is de correcte benaming. Ik leg dan ook een andere LP op de speler, in de hoop dat het geluidsbeeld wat wijzigt, wat uitwijst dat het euvel ligt aan de opname en niet aan een van mijn componenten. Omdat ik deze trap eerder heb horen spelen, gebruik ik nu ook weer Phil Collins’ Hello I must be going. Wederom ervaar ik niet wat ik wel had verwacht en ook eerder had gehoord op de show. Het gehele geluidsbeeld is wel aanwezig, maar minder muzikaal en mist veel spreiding en diepte. Daarbij komt het bij deze LP wat rommelig over. Navraag bij de importeur hierover levert op dat ik het beste de interlink van Monster kan vervangen, de importeur zendt mij dan ook een andere toe, die na een weekje inspelen mag bewijzen wat hij kan. Een weekje inspelen later besluit ik de kabel te laten zitten, want deze Audio Selectief L100 doet alles wat ik mag verwachten, en combineert prima met de voortrap. Opnieuw Phil Collins op de speler, en nu krijg ik eindelijk het geluidsbeeld dat ik ook op de show had gehoord. Rust en emotie komen als eerste woorden in mijn gedachten op. De drums, die duidelijk digitaal zijn, hebben meer impact en in plaats van een rommelig digitale kakofonie word ik getrakteerd op een evenwichtig stuk muziek.
Benieuwd of de Phono 1 ook een verschil weer kan geven met een groter dynamisch bereik. Ik zet The Anthony Wilson Trio op, met de LP Savivity (uitgevoerd op 45 toeren 180 grams vinyl). En jawel, het geluid is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van de NAD PP-2, die ik eerst gebruikte. De verandering is zo helder, dat mijn vriendin er ook voor gaat zitten, en komt meegenieten van het spel van deze gitarist, die ook Diana Krall begeleid. Een glas wijn erbij, en we worden meegevoerd door de muzikale emotie die ons wordt voorgelegd. In mijn thuisopstelling is dit met een LP eigenlijk niet eerder voorgekomen, mijn partner laat me meestal maar begaan, het boeit haar nou eenmaal niet zozeer. Nu is dat anders. Als ik haar daarna vraag wat ze nog meer wil horen, trekt ze Robbie Williams’ Swing When You’re Winning uit de kast en schenkt ze nog eens bij. Mr. Bojangles begint met een soort fluisterende Robbie, die de kamer inkomt met alle helderheid die een stem natuurlijkerwijs kan hebben. Het laag in deze opname is wat harder, en ook dit wordt door de Phono 1 feilloos weergegeven. Omdat het al wat later op de avond wordt, gaat dus de subwoofer uit, die ik ook totaal niet meer mis. Vanaf dit moment staat de subwoofer dan ook bijna op zijn zachtst als ik een LP draai, de Phono 1 geeft weer wat hem wordt aangeboden door de speler die erop staat aangesloten.
