Als ik later alleen kom te zitten, de wijn werkt altijd goed bij mijn vriendin, zet ik Fiona Apple’s Extraordinary machine op. Het eerste nummer is de titelsong, een apart en vooral vocaal nummer in een voor mij niet te plaatsen genre. De bellen die in dit nummer worden gebruikt, klinken ver en diep door, en de stem wordt pal voor mijn neus geplaatst. Het tweede nummer van deze plaat is een met laag doorspekte song, maar wordt ook met alle mogelijke emotie en verve weergegeven. Het hoog staat hoog, er heerst rust en spreiding tot ver buiten mijn luidsprekers en de stem hangt op ongeveer één meter zestig in de lucht, waar je hem ook live zou verwachten.

Benieuwd hoe akoestische gitaar klinkt op de voortrap, leg ik A fridaynight in San Fransisco live van de heren Al Di Meola, John McLaughlin en Paco De Lucia op het draaiplateau. Een oude opname op het Philips-label uit 1980, die ik vorig jaar tweedehands heb bemachtigd op de Koninginnedagmarkt hier in mijn woonplaats. Het album verkeert in zeer goede staat en voor mij wordt een podium weergegeven met een breedte die mijn luisterruimte ver overtreft. Ik kan de heren gitaristen tot op de snaar nauwkeurig volgen, en hen letterlijk voor me uittekenen op hun eigen podium. Het geheel doet me denken aan een jamsessie ergens op een hete zomeravond in Spanje of Mexico. Duidelijk hoorbaar is dat deze artiesten met ontzettend veel plezier hun spel beleven, en dit graag met iedereen delen, die het maar horen wil. Dit is genieten! De dagen erop volgen nog vele LP’s en eigenlijk laat ik mijn cd-speler de eerste tijd volkomen met rust. Niet bewust, maar gewoon omdat ik zoveel herontdek aan mijn LP-collectie.


Conclusie

Een draaitafel kan heel mooi en vol klinken. Dit is volgens mij dan ook de reden dat de LP nog lang niet verdwenen is van het toneel, en eigenlijk ook niet geëvenaard kan worden qua klank. Een CD geeft toch weer een heel ander geluid.
Op het moment dat je een goede investering wilt doen aan het analoge gedeelte van je set, doe je er misschien goed aan om te kijken naar de phonotrap. Die doet werkelijk veel aan de totale beleving van het geluid van een platenspeler, mits de gebruikte combinatie goed is. Zelf uitproberen is dus ook hier een must.

Ik heb werkelijk genoten van de kunsten van de Bluenote Phono 1 mkII, en hoop dit nog lang te kunnen blijven doen. Wil je een uitgebreid scala aan instellingsmogelijkheden, dan kun je beter wat meer geld uitgeven aan de Roksan, maar qua geluid komt de Bluenote hier wel heel erg dicht in de buurt. En dat voor maar een fractie van de prijs. Sleutelwoorden zijn rust, controle en emotie, maar met passie! Iets wat Italianen eigenlijk altijd willen hebben. Het is Bluenote hiermee in ieder geval gelukt!

Aanvullende informatie:
Bluenote Phono 1 mkII MM- en MC voorversterker 599 euro
Voor informatie: http://www.sneekhifi.be of http://www.bluenote.it